praat nie, want die perde maak weer hulle verskyning agter die koppie.
Rosalie en Storm is nou die enigste twee perde wat voor is. Kort op haar hakke volg nog twee wat kop aan kop aangestorm kom. Teen hierdie tyd begin die spanning en vermoeienis haar aftakel. Haar arms pyn daarvan om Harmonie gedurig in te hou. Een keer sien sy die jong seun op Storm se gesig vertrek van pyn, en sy weet dat sy nie die enigste is wat moeg is nie. Dit gee haar weer nuwe moed om voort te jaag.
Teen die afdraand hou sy Harmonie effens in. Sy wil nie hê die perd moet seerkry nie. Storm skiet onder haar uit, en ’n ander perd struikel en val. Rosalie kan nie terugkyk om te sien wat verder gebeur het nie. Storm het nou waardevolle veld gewen.
Die oop pylvak is skielik voor haar.
“Toe nou, Harmonie,” fluister sy dringend. “Wys vir hulle wat daar in jou steek!”
Harmonie skiet vorentoe. Rosalie hou nou net aan die saalboom vas om nie af te val nie. Daar is nie meer krag in haar om die perd te stuur nie, maar dis ook nie nodig nie. Storm is voor haar en Harmonie, en Storm het al dikwels in die verlede resies gejaag. Vir Harmonie is daar nou net een ding voor … sy moet die manjifieke swart-en-wit hings klop.
Sy span elke spier in haar moeë lyf in om die ander perd in te haal. Onder Rosalie donder die hoewe oorverdowend. Sy ruik die salpeter op die perd se vel, voel hoe die dier onder haar alles inspan om die wedren te wen.
Dan skuif hulle langsamerhand langs Storm in. Die jong seun haal ’n lat uit en slaan so al wat hy kan oor Storm se kruis. Rosalie laat Harmonie haar gang gaan sonder om ’n vinger te lig om die perd aan te spoor. Harmonie sal alles doen wat sy kan sonder om geslaan te word. Sy het Rosalie in die saal, en dis meer as genoeg aansporing.
“Genade, maar daardie vroumens kan ry!” roep ’n man bewonderend uit, en oom Markus glimlag trots.
’n Honderd treë van die wenstreep af is die twee perde gelyk. Hulle byt in die stange vas en laat die aarde onder hulle hoewe verbyskeur.
Markus kan die manjifieke spiere op die twee pragdiere se velle sien bult met elke haal. Hulle grasie in volle vaart bring ’n knop in sy keel. Dit lyk asof hulle nie aan die grond raak nie, asof hulle die wind as vlerke het. Dis die trots van ’n rasegte perd om nie kop te gee nie, moedig tot die bittereinde.
Hulle velle blink van die sweet, en die spiere beur soepel van haal tot haal. Hulle hap in die wind, en dit stuur ’n rilling langs Markus se ruggraat af. Hy laat die trane openlik teen sy wange afloop.
Dan is die wenstreep daar en donder die hoewe ’n ent verder tot stilstand terwyl die mense juig en die moeë ruiters uit die saals help.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
