word. Blinde mense bestuur tog nie. Sy sal ook niks vir haar ma kan gee nie, want sy sal nie meer ’n verdienste hê nie. Waar het jy al ooit gehoor van ’n blinde model? Wat eintlik waar is, is dat sy totaal afhanklik gaan word. Waar gaan sy heen sonder inkomste? Daar is net een plek om heen te gaan, net een pad wat sy kan loop – die pad terug huis toe. Sy sal van haar ma afhanklik wees.
Nee! Ag, nee! Dit kan mos nie wees nie! Dit kan nie met haar gebeur nie! Haar brein gryp koorsagtig na iets anders om aan te dink. Sy kan nie nou aan haar ma dink nie …
De Waal … Sy sal aan De Waal dink. Maar sy sukkel, want dis asof sy nie sy gesig goed kan onthou nie. Sy stem klink vir haar effens anders as wat sy dit onthou. Dit het dieper geword. Dis ’n mooi, sagte stem. En sy hand wat hare vasgehou het, was groter, stewiger as die hand wat hare so dikwels in hul kinderjare vasgehou het.
Sy voel effens verbaas. Sy weet so min van hom af, besef sy. Sy weet nie eens wat hy presies doen nie! Sy weet hy het sy B.Com.-graad verwerf en is terug na hul tuisdorp. Maar daar het sy kontak verloor. Sy besef nou ook eers dat haar ma selde na hom in haar briewe verwys het. Soms het sy net gesê dat De Waal vir ’n heen-en-weertjie by haar was, maar dis lankal dat De Waal se naam nooit meer in haar briewe voorgekom het nie, en sy het dit nie eens opgemerk nie!
Maar nou is hy skielik terug in haar lewe – die vreemde, volwasse De Waal. Hy het natuurlik maar net uit plig gekom ter wille van haar ma. Hy het sy hulp aangebied, maar sy weet dis net ’n beleefdheidsgebaar. Sy glo hy sal haar help as sy hom sou vra, maar ook dit sal blote beleefdheid wees. Hy het immers so te sê grootgeword in hul huis. Uit dankbaarheid sal hy beleef wees teenoor ’n meisie wat hy eens goed geken het maar wat nou tragies blind geword het …
Sy spartel weg van daardie woordjie, tas blindelings na iets anders. Helmut … Die dokter het vanoggend gesê hy is op slag dood. ’n Goeie vriend, maar hy is dood. Sy sal hom nooit weer sien nie. Hy sou ’n steunpilaar vir haar kon wees in die moeilike tyd wat sy weet vir haar voorlê, maar … hy is nie meer daar nie. Sy is alleen.
Dis ’n besef wat al sterker in haar word soos die lang dae verbyrol. Sy is alleen.
Natuurlik het hulle haar almal kom besoek, haar vriende en vriendinne, die sakemanne wat altyd van haar dienste gebruik gemaak het, die baie fotograwe en ook die persmense met wie sy so baie in die verlede te doen gehad het. Ja, hulle het almal gekom … met lieflike ruikers, groot ruikers wat hulle voor haar blinde oë kom neersit het.
Hulle was almal baie gaaf en o, so taktvol. Sy moet gou gesond word. Hulle verlang na haar. Sy moet gou terug by hulle wees. En daardie kontrak en die ander een wat reeds geteken was … Dis natuurlik net voorlopig gekanselleer totdat sy weer op die been is … Natúúrlik!
Maar sy weet dat dit baie lank sal duur voordat sy op die been sal wees. Dis nog iets wat haar kwel – die doodse gevoel in haar bene. Van haar onderlyf af tot by haar voete is sy stewig in verbande gewikkel, want sy het heelwat skrape en snye opgedoen. Maar sy het die verpleegster geglo toe sy gesê het dat dit maar die stywe verbande is wat maak dat sy nie haar bene kan roer nie. En oor die snye hoef sy haar nie te bekommer nie. Dit sal geen letsels laat nie.
Maar daar is tog tye wanneer hulle die verbande afdraai om die wonde, wat mooi aan die genees is, weer te behandel en te verbind. Dan probeer sy om haar bene of haar tone te roer … en sy kan nie. Maar dit sal wel regkom, verseker hulle haar, en sy glo dit vas. Daar kan tog nie iets met haar bene ook verkeerd wees nie. Dis erg genoeg dat sy haar oë verloor het. ’n Mens kan darem seker nie tegelyk blind én verlam word nie! Dis tog nie moontlik nie! Die Vader sal nie so iets toelaat nie!
Maar op ’n dag word die verbande finaal om haar bene verwyder. Daar is nog net rowe waar die snyplekke eens was. Toe lê die dokter meteens sy hand oor hare en dis asof hy na woorde soek.
Sy weet intuïtief wat hy wil sê, en sy verbleek stadig onder sy blik. “Ek is verlam ook, nè, dokter?”
Die verstywing van sy vingers om hare is antwoord genoeg, maar hy spreek die verskriklike oordeel oor haar ook in woorde uit. “Ja, Karina. Maar soos met jou oë, wil ek dit weer benadruk dat dit nie noodwendig permanent sal wees nie. Alles sal afhang van die manier waarop jy gaan herstel, en dit sal net die tyd ons leer. Moenie wanhoop nie. Ek herhaal: Dit kan dalk net tydelik wees.”
Sy antwoord nie. Sy het skaars sy laaste woorde gehoor. Al wat sy weet, is dat nie net haar oë in een felle, wrede slag van haar weggeneem is nie, maar ook die gebruik van haar bene. Sy is nie net blind nie. Sy is blind én verlam.
Alle deure het finaal vir haar toegeslaan. Daar het niks oorgebly nie. Die bietjie moed waaraan sy nog so halsstarrig vasgehou het, het sy verloor, en sy kan ook nie meer glo nie.
Sy word ’n stil, patetiese bondeltjie lewe in die wit hospitaalbed met wie kwalik gekommunikeer kan word. Sy praat net as dit regtig nodig is en weier om besoek te ontvang. Sy lê net en wag en bid dat dit wat oorgebly het, ook moet vergaan.
De Waal ontvang ’n oproep van ’n baie bekommerde dokter. Hy is self ’n diep gekwelde man toe hy die telefoon neersit. Hy staan ’n oomblik onseker.
Tant Miemie is reeds uit die hospitaal ontslaan en terug in haar huisie, maar haar dokter wou nog nie verlof gee dat sy in ’n motor kan ry nie. Hy weet sy brand om by haar kind te kom, maar De Waal is ook dankbaar dat sy nog nie sterk genoeg was daarvoor nie. Tot dusver het hy nog nie die moed gehad om haar te vertel wat presies met Karina aan die gang is nie. Sy weet net dat sy van die gevaarlys af is en stadig aan ’t vorder is. Maar dalk het die dag tog aangebreek dat hy die moeder moet vertel dat haar pragtige dogter verlam en blind is.
Toe hy die skakelhuisie binnestap, krimp sy hart ineen toe hy die verwagting in haar oë sien. Hy weet elke keer wanneer hy haar besoek, dink sy hy bring die blye nuus dat Karina ontslaan gaan word en huis toe kan kom.
Hy neem plaas, sy oë teer. “Hoe gaan dit?”
“Heeltemal goed. Dokter is sommer verspot om nie te wil hê dat ek hierdie entjie Kaap toe ry nie. Ek is al weer springlewendig.”
“Nie so haastig nie. Hy sal die beste weet.”
Die wyse oë kyk hom skielik stip aan. “Ek wonder … Ek dink ek sal gouer heeltemal regkom as ek my kind eers gesien het. Hoekom hou julle my van haar af weg, De Waal?”
Hy sluk eers, probeer dapper terugkyk. “Hoekom sal ons nou so iets doen, tant Miemie? Tante se hart …”
“Jy is besig om iets vir my weg te steek, my seun. Ek is nie gister gebore nie en ek ken jou. Wat my hart gedaan maak, is hierdie onsekerheid en twyfel. As ek liewer presies weet wat aangaan … Asseblief, De Waal.”
Hy sug, kyk op sy hande af, neem dan hare in syne vas. “Tante …” Hy kyk op. “Tante moet tante voorberei vir ’n groot skok. Maar voordat ek tante vertel, wil ek net sê dat die dokter my oor en oor verseker het dat daar tog ’n kans is dat Karina eendag heeltemal sal herstel.”
“My kind …” Die stilblou oë staar baie vas. “Wat is met my kind verkeerd, De Waal? Is sy aan ’t sterf?”
“Nee! Nee, glad nie. Sy is werklik van die gevaarlys af. Dis net … sy is blind en verlam, tant Miemie.”
Dis lank stil.
“Blind en … verlam! Karina? Ons Karina?”
Hy knik stom, slaan sy arm om haar skouers. “Ja. Ons Karina. Maar dit kan net tydelik ook wees. Dit hang alles af van hoe sy gaan herstel.”
“Maar
