tydsaam, voordat sy ’n bad vol warm water gaan tap en kwistig ’n paar hande vol badsout ingooi.
Toe sy vir oulaas in die spieël kyk voor sy na die danssaal toe stap, voel sy tevrede. Haar rok is ’n uitsonderlike groen, met net ’n effense blou ondertoon. Dis ’n kleur wat haar besonder goed pas, net soos die snit van haar rok. Veterdun bandjies hou die korsetbostuk op sy plek, terwyl die syagtige materiaal wyer na onder uitklok.
Sy het dit oorweeg om haar hare op te kam, maar het op die ou end besluit dat die bos krulle om haar gesig nie sleg lyk nie. Vir die aand het sy ’n bietjie meer grimering gebruik.
Die danssaal is feestelik opgetooi en selfs in die tuin hang gekleurde lanterns. Daar is nog nie baie mense nie.
Fransien benut die kans om haar naamkaartjie op die tafels te soek. Gelukkig sit sy by Mitzi-hulle aan tafel. Daan lyk groot en aantreklik in sy aandpak, en Mitzi fyn en elegant in ’n effens waaghalsige swart aandrok.
“O, maar julle twee lyk mooi saam!” sê Fransien spontaan.
By hulle tafel kyk Mitzi vinnig na die naamkaartjies. Sy vat ongemerk een en loop soekend deur die saal. Vier tafels verder kry sy wat sy soek. Sy kyk gou of iemand haar sien en ruil dan blitsvinnig die kaartjies om.
Triomfantlik wys sy die naamkaartjie wat sy op die ander tafel gevat het vir Fransien. Dis Barnie Nel s’n. Ongeërg sit sy die kaartjie op hulle tafel neer.
“So ja, nou sal jy kans kry om met hom te gesels. Beskou hom sommer as jou maat vir die aand, wat!”
Met groot oë kyk Fransien haar vriendin aan. “Jy kan dit nie doen nie!”
“Hoekom nie? Niemand sal dit eens agterkom nie, en ek is seker Barnie sal nie omgee nie. Daar is hy nou juis.” Met ’n wuif wink sy hom nader.
“Barnie! Hier! Jy sit by ons.”
Barnie Nel lyk goed in sy aandpak, dink Fransien. Gemaklik en vol selfvertroue stap hy na hulle tafel toe. Hier en daar stop hy om te groet of ’n woordjie met iemand te wissel. Die stil jong seun het werklik in ’n opvallende man verander.
By hulle tafel stel Mitzi hom aan Daan voor. Met ’n glimlag omhels Barnie eers vir Mitzi en dan vir Fransien.
“Mensig, maar dis lekker om julle te sien. Dis eintlik ’n skande dat ons nou eers by mekaar uitkom. En lyk julle nie wonderlik nie!”
Met ’n verspotte buiginkie aanvaar Mitzi die kompliment. “Baie dankie! Jy lyk darem self ook nie te sleg nie, hoor.”
Barnie vergas hulle op staaltjies oor die aandelemark, maar hy praat baie min oor sy persoonlike lewe. Fransien lag saam, maar daar is ’n vreemde, verlore gevoel diep in haar. Die maat vir wie sy kaalvoet deur die vuur sou stap, bestaan nie meer nie.
Iets … iets aan Barnie krap aan haar. Daar is ’n soort leegheid in sy oë wat sy nie kan miskyk nie. Hy bly onrustig rondkyk, en kort-kort staan hy op om iemand te gaan groet.
Toe Mitzi en Daan opstaan om te gaan dans, het hy nie veel vir Fransien te sê nie. Met vingers wat ongeduldig op die tafel trommel, sit hy net ’n minuut of wat voor hy weer eens verskoning maak en met iemand anders gaan gesels. Teleurstelling lê swaar in haar.
Terug by die tafel ná ’n dans bied Daan aan om vir hulle drankies te gaan kry.
Mitzi probeer haar koel waai met ’n spyskaart. “Dié Barnie het ’n oulike man geword, nè? Glad nie meer so stil nie!”
Sy beduie met haar kop na waar Barnie met twee mans staan en gesels en beduie.
Fransien deel nie haar entoesiasme nie. “Daar’s iets verkeerd met hom.”
“Wat bedoel jy? Hy het verander, soos ons ook maar verander het.”
“Nee, daar’s iets anders. As ek nie van beter geweet het nie, sou ek gedink het hy is hoog … Soos iemand wat dwelms gebruik, jy weet.”
Nadenkend byt Mitzi op haar lip. “Dalk ís hy. Hy is nogal hiperaktief vanaand.”
Fronsend skud Fransien haar kop. “Nee, dis iets anders. Barnie haat drank en dwelms soos die pes, omdat sy pa so gedrink het.”
“Ag nee!” kreun hulle feitlik gelyk.
Op pad terug na hulle tafel loop Barnie hom vas in ’n ooglopend dronk Chris de Wet. Hoewel hulle te ver is om te hoor wat gesê word, is die toneeltjie wat voor hulle afspeel alte bekend.
Chris se houding is aanvallend, sy lag smalend. Barnie s’n, daarenteen, is amper apaties. Hy antwoord Chris nie, staan net stil en luister, voordat hy, soos tydens hulle skooljare, omdraai en wegstap. Maar vanaand is sy skouers nie geboë nie, sy houding nie verskonend nie. Met regop skouers en gemaklike treë stap hy na die uitgang. Al wat sy ontsteltenis verraai, is sy hande wat krampagtig oop en toe gaan.
Siedend van woede spring Fransien op. Al weet sy nie wat Chris gesê het nie, is die herinneringe wat die toneeltjie by haar opgeroep het genoeg om haar tot die aanval te laat oorgaan.
“Wat het jy vir hom gesê?”
“Huh?” Chris is stom verbaas toe sy soos ’n furie voor hom kom staan. Sy oë sukkel om te fokus.
“Ek vra: wat het jy vir Barnie gesê?” herhaal Fransien, haar stem gelaai met kwalik onderdrukte woede.
Die man voor haar skud sy kop en knip-knip sy oë. Dan kom daar fokus in sy besope brein. ’n Idiotiese glimlag sprei oor sy gesig.
“Ou Fransiena! Ons eie lessie! Dis wonner- … wonnerlik dat jy ons met jou teenwoo- … woordigheid vereer. Jy is mos glo deesdae ’n big shot in die go- … groot stad. Almal praat oor jou. Fransiena die Grote, met haar eie meubelfabriek! Geld pas jou, jy lyk wragtig goed, ou Sientjie!” Dronk waas ten spyt, dwaal sy blik oor haar met ooglopende begeerte.
Fransien byt op haar tande om haar selfbeheersing te behou. Die manier waarop hy haar blatant met sy oë ontklee, laat woede en vernedering in haar opstuif.
“Jy skuld my mos nog ’n ietsie van tien jaar gelede af. Miskien moet ons twee ’n plekkie gaan soek waar ons ’n bietjie alleen kan wees!” Hy lag veelbetekenend en probeer haar lomp nadertrek, maar Fransien ruk haar met geweld los. Dit weergalm soos haar handpalm sy gesig tref.
“Sit ooit weer jou pote op my en ek maak jou met my kaal hande vrek! Verstaan ons mekaar?”
Sonder om vir sy reaksie te wag, stap sy by die deur uit. Buite is geen spoor van Barnie nie.
Sy kom nou eers agter dat sy bewe van ontsteltenis. Hoe gaan sy die res van die aand omkry? Daar was genoeg nuuskierige oë en ore wat die relletjie tussen haar en Chris waargeneem het.
“Baie geluk, Fransien! Twee keer op een dag die middelpunt van bespreking. Dis nou wat ek ’n comeback noem!” Sy lag vreugdeloos vir haar alleenspraak.
Ter wille van Mitzi sal sy moet teruggaan, maar op die oomblik sien sy nie kans vir die kyke en gefluister nie.
Eers toe sy haar chalet se deurknop draai, onthou sy dat die sleutel in haar aandsakkie in die saal is. Wat nou gemaak?
Met ’n suggie gaan sit sy op die stoepbankie.
