Toe Tomas in Italië was op daai ekskursie, toe’t hulle ’n affair gehad,
sê Nick skuldig.
Hy kon nie help nie – “that sinewy body”.
Jens is sterk, sê hy, gooi jou op die bed rond, hy’s ’n dier,
dit was ongelooflik,
dit was die beste,
dit was so goed soos met Tomas reg aan die begin,
ses jaar gelede.
En Tomas wéét en dis cool en Tomas het ook al
’n “Seitensprung” gehad en dit was minder cool
want by Tomas is so iets net ernstiger, meer intens,
meer emosioneel.
Ek is seker bietjie stil
want Nick stotter nou van te vinnig vertel,
vat aan sy voorkop,
vryf hard en gewroeg oor die plek waar hy pan begin word.
Hy voel skuldig, sê hy, dat Tomas se maag hom pla,
maar dit is so, dis,
hy weet nie maar hy’s soms sommer net seksbesete,
hy hy . . .
hy’s so lief vir Tomas –
elke keer as dit reën
dra Tomas hulle potplante uit op die balkon,
net sodat hulle die reën kan voel.
Dan wil hy altyd
vir forever
net saam met Tomas wees.
Vierde verdieping, in die hoek
nie meer pizza in die vrieshokkie nie
die melk is op
nie meer skoon sokkies nie
al die rooi en blou wasgoed is vuil
orals krummels
hare op die badkamervloer
die skottelgoedmasjien uitpak is te veel vir my
die supermark is ver
die telefoon praat nie meer met my nie
die stories bly vandag in hulle boeke
selfs my angs kruip weg vir my
dit reën in die wind
dis 10 voor 3 al
eendag gaan ek huis toe
twyfel of ek dit vandag tot in die badkamer gaan maak
Skielik narerig
In my trem
staan ’n tienermeisie en haar ma –
staan en skommel saam huis toe
in die verstikkende hitte.
Die ma lyk moeg en afgerem,
maar die dogter is
blink en nuut en belangrik.
Hierdie stad en trem vol
skyndooies
is vir haar duidelik
niks anders as props en decór nie
want, man,
sy vat die kollig.
Haar T-shirt sê:
real pretty
cool independent
impulsive naughty
lovely
GIRL
Ek sit en kyk vir haar,
maar ek dink aan Lisa se tannie –
op Touwsrivier verwurg
met die bedlampie se kabel,
haar kop ingekap met ’n klip –
met die rooskwarts op die bedkassie,
die aandenking van die familieplaas
in Namibië.
Ek voel skielik duiselig en narerig,
maar die trem skud aan
– “warp speed, Mr Sulu” –
skud verder, gaan voort.
Sondag laat – Barcelona
Rambla de Catalunya aan ’n feestige tafeltjie
met ’n rooi tafeldoek;
alles laat en vol, orals die klank van Spaans –
Spaans met mense in,
vol van ver en weg, koue bier en tapas
wat so mooi ruik
dat alles na ’n ander lewe moet proe,
maar jy sê ek moet asseblief “bitte keine Witze machen”
want jy gaan huil,
jou oë swem al klaar.
Jy weet nie wat nou skielik so vreeslik fout is nie,
seker hormone, maar jy’t jou die hele dag lank
sien dikker lyk in hierdie blink winkelvensters
as elke vrou so oud soos jy in hierdie mooi stad
en jou hare val uit en jou vel pak op
en ek moenie vir jou sê dat jy vir my mooi is nie
want hoe sal ek weet want sien
ek kyk nooit eers meer rêrig vir jou nie.
Dis die probleem met my, sien?
Ek’s altyd êrens anders, maak
