ydelheid nonsens is.
Ek dink mos alles is buitendien uit rot en verval
aanmekaargesit,
maar ek moenie glo dat ek jou so help nie
want die ander mans is in elk geval “überhaupt nicht”
glad nie soos ek nie
en jy wil vir ander mans ook mooi wees, sodat
hulle na jou moet kyk, sodat
jy kan goed voel saam met my
en ek sê maar hulle kyk, hulle kyk
ek sweer,
maar dis nie oortuigend nie want jy sluk
so absoluut redeloos bedroef, jy kyk so
godverlate deur my
dat ek onredelik woedend wil raak van onmag, maar
ek drink maar ernstig bier,
probeer simpatiek toemaar kyk, probeer
jou hand vat,
maar jy trek weg en ons sit maar so
tot jy nie meer kan nie en sê ons moet
asseblief “bitte” hotel toe en bed toe
jy voel naar van misrabel jy’t ’n klip in jou maag,
“einen Stein im Bauch”,
jy’s jammer jy weet nie, seker niks,
“es geht schon wieder”
maar nou huil jy rêrig en ek
ek sit en kyk
na jou
sit net
en kyk na jou.
Die nag vol woorde
Die nag hier vol
vol beloftes van lente soos
’n geskeide pa op besoek
aan sy enigste kind soos
vergewe my soos
Johnny Cash in “Delia’s Gone”.
Die nag, ja die nag, man,
kan jy rol
soos ’n hardgekookte eier op ’n tafelblad soos
Lou Cyfer in Angel Heart
voor jy die siel eet,
maar jy sal nooit durf waag
om iets te kraak of breek nie –
“move most gently if move you must
in this lonely place”.
En as ek dan mail kry soos dié,
liewe Jean,
so 4-uur in die oggend
van alleen en dronk,
dan hoor ek Rickie Lee Jones se
”flapping sound of longing”
oral om my,
dan wil ek
agter jou woorde aan terugloop
soos Hansie en Grietjie
agter daai klippies
in die maanskyn aan –
huis toe.
Ek’s ernstig
Ek sê jou:
daar’s iemand wat my koffie dokter
en die corn flakes het ’n snaakse kleur.
Die stort het ’n breakdown gehad –
hy drup net
en ek weet lankal daai hi-fi is ’n skelm.
Die TV wil vir my iets wegsteek en
die koelkas konkel met my bier.
Ons asblik is onseker en
ek’s bekommerd oor die buurvrou.
Ek sê jou mos:
daar’s ’n snaakse rattle in Maandag se enjin,
my broer.
Self-timer
Kersfees
– ek ge-ponytail en sonder oorbelle –
my storie
en al sy hoofkarakters
effens ongemaklik
sweterig
saamgepak
op oom-en-tannie-hulle se rusbank
soos tande in ’n te klein onderkaak
om plek te maak vir
die vêres en die dooies
wat vandag
nie met ons kan wees nie.
Ouma se artritis-handjies probeer
frommel-frommel
aan my broekspyp
vashou.
My pa moet vinnig maak
om ook op die foto te wees,
maar hy’s nie oorhaastig nie –
hy gaan nie
soos my ma
loop senuagtig raak
oor so ’n self-timertjie nie.
Die kamera bzzz,
die rooi liggie flits
en ons glimlag te mooi
vir
