’n gewone dorp gewis
en seker sy gevoel en gedagte
en sy wil gemaak wat dit is,
die plek se snob en sy stakker
het hom help vorm, wie weet sý of hý miskien,
die onderdorp so goed as die Heilige Akker
en al die mense tot by Mohadien
trots en brutaal, nederig en verag
of gelief, geniaal
en onnosel, sag
of hard, mooi en lelik, verhewe of banaal.
Die digter is ook ’n dief, hy steel
van elke liggaam en elke gesig
en siel iets, van wie hulle nie heel
en bymekaar hou nie roof hy iets vir ’n gedig.
Maar hy is ook ’n verleë
afhanklike – deurdat daar so baie was
rondom hom is aan hom veel gegee
vir ’n gratias en ’n gratias.
Mummies
Poets are short-lived and
Philosophers hard to kill
al die opwindende romans berug
eertyds die gedigte en dramas van weleer
staan teen die muur met hulle rug stug
en verneder na die vertrek gekeer
al die gebalsemde menslikheid en goddelikheid al die eer
en al die pyn en vreugde waaroor
wie weet nog was dit nou weer
al die opwinding en gehaarklowery waaroor
al die geminagte romanhelde en -heldinne swyg
al die voos gedigte geen patetiese teaterheld kan hardop
meer kla nie die verbeelding en idees en erns is ingeryg
in letters en reëls bo- en onderkas recto en verso weggestop
in katerne en rakke wie wil terugkeer
na prosaïese karkaskarakters na krukhelde teaterloos
nagelaat na rolstoelessays na weleer
se versgevoelighede uit de oude doos
Leipoldt 100
Beste Leipoldt die mense is nog soos altyd op geld
gesteld die hekseseks is nog net so volop en lekker maar meer
openbaar en sonder nawee daar is vandag nog steeds geweld
soos in jou tyd die mens bly degenereer
sonder dat daar egter ’n einde kom
aan sy degenerasie Slegs enkele malles laat hulle moveer
soos altyd om onder miljoene dowes versies te maak te dom
bly die meeste om te leer
van Boggom en Voertsek Nog steeds kneusbaar
is die plant nog altyd welriekend
is die grond en die blaar
die krieke deurentyd ongehoor kriekend
nog steeds is daar die warm klip en die bossies
wat songeur die insek en die voël
nog steeds die varing en katdoring die klossies
bibber nog spokige aaklighede bly goël
op verlate plase Maar nog altyd die grootste wonder
is dat die liefste plekke waar jy eenmaal was
steeds oos bly lê van waar die son onder
gaan ver anderkant jou as
Tiener toneelliefhebber
Teuns Botha
Op die prosessiedag om my te stig
het my Moeder my na die toneel
waarin Mariken die mooi meisie speel
geneem op die woelige Mark in Maastricht.
Emmie en al die emme, die Josie
Moenen, Maria, Modikak, snoeshane
en hoere, die grootbek courtisane
van die hertog, by die Goue Boom Maledevosie
halfnaak dansend, van onder af gille en rook,
’n boeremeisie op krukke, donder, dore
en dorpers, God gekroon op sy goue troon, kore
hemels en satans, die Pous se klere, die biskop, begyne, gekook
uit die hel het my grondeloos beïndruk,
die vrolikheid op die Mark,
die blinde se hond, hoenders, die snuggerige vark,
die duiwels wat koppelaars kaalboud afruk
na Lucifer, tót hoe roerend déúr God Maskeroen
boetedoenend in ’n soet stemmetjie
na haar sewe roekelose sondes mooi Emmetjie
met Hom weer laat versoen . . .
. . . o O na Moenen die toneel
verlaat het, vir my te vroeg na die hel
natstert terug, het die Mirakel van die spel
my grondig verveel . . .
Hommage à CM vd Heever
– al is dit vir min
beste CM ek weet alte goed min mense lees
nog jou gedigte in die lig van die sekel- en volmaan
van die literêre modes het die angswekkende mooi hees
geskreeu
