jy gesê was jou vrou se naam?”
Hy kyk haar half verbaas aan. “Jy is vol nuuskierige vrae vanaand. Maak dit saak wat haar naam was? Dis dinge wat verby is …”
Dan weet Josephine dat haar vae vermoede juis is. En alles is nog nie so verby as wat hy wil voorgee nie. Sy skud haar skouers ongeërg, probeer nonchalant klink. “Nee, ek vra maar net. Soos jy sê, gister is verby, nè?”
Maar terwyl sy plaas toe ry, is haar oë peinsend. Dit kan nie kwaad doen om meer van suster Roux te probeer uitvind nie. Maar by wie? Dan glimlag sy meteens. Sy ken net die regte persoon … of liewer persoontjie! Sy het nog altyd gedink daardie kleintjie is besonder bekkig vir haar skamele drie jaar.
Toe Marlene die volgende oggend aan diens kom, is sy verbaas om Ben reeds daar aan te tref. Sou daar ’n noodgeval ingekom het? Maar daar is geen teken van ’n pasiënt wat dringend aandag nodig het nie en sy kyk hom vraend aan.
“Môre, dokter. Is daar iets waarmee ek kan help?”
“Nee, nie juis nie, suster, maar … ek het net gedink …” Sy oë is skerp. “Soos jy seker self weet, is teatersusters op die platteland swaar bekombaar. Ek wil jou vra om my asseblief vroegtydig in te lig wanneer jy van plan is om te bedank, sodat ek genoeg tyd het om na ’n plaasvervanger te soek.”
“Goed, dokter.”
“Wel, wanneer is jy van plan om te bedank?”
Sy frons. Sy het verlede nag byna geen oog toegemaak nie. Sy is nie vanoggend lus vir ’n rusiemakery nie.
“Wat laat jou dink ek gaan bedank?”
Sy frons verdiep ook en die oë wat na haar kyk, lyk byna vyandig. “Wel, ek het … verstaan daar is ’n moontlikheid dat jy binnekort terugkeer stad toe.”
“O?”
Sy lippe pers opmerkbaar saam en dan raak sy geduld op. “Marlene, moenie vir jou so onskuldig hou nie! Wat de duiwel het jy in die eerste plek hier kom soek as jy trouplanne het?” Toe sy hom net stip aankyk, vervolg hy bars: “Ek haat gedurige ontwrigting in die teater.”
“En ek haat mense wat hul neuse in my persoonlike sake steek. Wanneer ek gaan trou en wanneer ek gaan bedank, is my saak.”
“Dan gaan jy weer binnekort? En ek, die gek wat ek is, het gedink …”
“Hou op dínk, dokter! My persoonlike sake gaan jou nie in die minste aan nie!” En sy keer haar rug doelbewus op hom. Dis eers toe sy sy harde, ontevrede voetstappe hoor opklink dat sy dit waag om ’n hand te lig en die blink trane vlugtig van haar wange te vee. Al waaraan hy kan dink, is aan die ontwrigting in sy teater! En was dit nodig om so openlik gretig te klink om van haar ontslae te raak?
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
