“Ja, ek sou. Enige objeksies?”
Daar is nou ’n hewige frons tussen oom Herman se oë en Tinkie hou hom fyn dop. Gits! Oom Herman begin nou óók hardgebak lyk!
“Marlene, ek begryp jou houding glad nie. Ek het niks gesê nie, maar jy is onmiddellik op die verdediging.”
“Ek is nie op die verdediging nie!”
Sy oë is stil. “Dan kan ek nie begryp hoekom jy so fyngevoelig is nie. Wat daarvan as jy ’n jong boer leer ken het? Ek het nie verwag dat jy jou in jou kamer moet toesluit sodra jy van diens af kom nie. Jy was geensins gebonde toe jy die dag hierheen gekom het nie. Ek het jou hierheen laat kom om sekerheid oor ’n spesifieke saak te kry, onthou jy?”
Marlene se blik sak en dan kyk sy verskonend op. “Ek is jammer, Herman. Ek was onnodig kortgebaker. Dis net … Hennie is regtig net ’n toevallige vriend, niks meer nie.”
Hy knik. “Goed. Ek aanvaar jou woord.” Hy neem sy koppie koffie en sy draai na hare, maar albei is intens bewus van die ander man in Tinkie se vertellings en dat oor hóm niks gesê is nie. Ook later, toe Tinkie slaap en hulle in die sitkamer gaan sit nadat Herman vir hom plek in die hotel bespreek het, word Ben Roux se naam nie genoem nie, hoewel hulle weet dat hy ’n sentrale plek in hul gedagtes inneem. Maar Marlene weier om oor hom te praat en Herman Henning is in ’n diep peinsende stemming toe hy daardie aand afskeid neem.
Toe hy haar by sy motor groet, neem hy eers haar ken in sy hand en kyk diep in haar oë af. “Marlene, ek wil nie dinge vir jou kompliseer nie. Wees eerlik met my. Ek kan môreoggend teruggaan sonder dat enigiemand hoef te weet dat ek hier was.”
Meteens is hulle weer na aan mekaar en bring sy begrip trane in haar oë. Wat ’n wonderlike, dierbare mens is Herman Henning nie. Hoekom … hoekom kan sy hom tog nie met haar hele wese liefkry nie?
“Jy sal niks kompliseer nie, my vriend. Bly gerus hier en kuier by my en Tinkie vir so lank jy wil. Dit sal geen verskil maak aan … enige ander mens nie.”
Maar hy is nie heeltemal tevrede nie. Sy oë bly priemend. “Is jy seker my teenwoordigheid hier sal niks omkrap nie?”
“Nee. Dit sal nie. Jy het my woord.”
Hy soen haar nag en vertrek, maar lank daarna lê Marlene nog met oop oë en wonder wanneer haar hart wysheid sal leer …
Die volgende oggend is Herman daar toe sy werk toe gaan, en hoewel sy selfbewus voel om hom saam met haar die hospitaal in te neem, besef sy ook dat hy nie bloot uit nuuskierigheid saamstap nie. Dit is per slot van sake ook sý wêreld hierdie.
Matrone lyk beïndruk om ’n chirurg uit die stad in haar hospitaaltjie te ontvang en sy neem hom met trots daardeur. Weer, soos met Tinkie, is ook haar uitweidings deurspek met ’n sekere dokter se naam en sy is onbewus daarvan dat hy met meer as blote professionele belangstelling na al hierdie besonderhede luister.
Toe hulle terugkom in haar kantoor, is die dokters reeds daar vir hulle hospitaalrondes en dokter Ben en Piet Venter wag vir die operasielys wat afgehandel moet word.
Herman Henning is bewus van die belangstelling waarmee hy bejeën word, veral omdat suster Roux nog nooit laat val het van haar verbintenis met hom nie. Hy glimlag meewarig teenoor homself. Die feit dat Marlene nie verkondig het dat sy ’n goeie vriendskap met ’n dokter in die stad het nie, is geensins komplimenterend of aanmoedigend nie. Sy blik is ondersoekend toe hy aan Rondekuil se chirurg voorgestel word.
“Indien u belangstel en daarna voel, kan u saam teater toe kom, dokter Henning,” is die onverwagse uitnodiging.
Herman knik dadelik. Hy sal graag hierdie man wil sien opereer. “Dankie, dokter Roux. Met graagte.”
Marlene is verbouereerd toe sy hulle saam in die teater sien verskyn. Maar tog het sy so half verwag dat Herman hier sou opdaag, want die teater is sy lewe. Sy kyk hoe hulle binnestap en haar hart mis ’n slag. Dus het hulle al ontmoet …
Hy kyk reguit na haar. “Suster, help dokter Henning aan teaterklere, asseblief.”
Sy knik net, ontwyk Herman se blik en voer die bevel uit. Agter die masker glimlag Herman half weemoedig. “Dan gaan ons darem weer ’n slag saam onder die ligte staan?” sê-vra hy en glimlag. “Ek mis jou geweldig, ook in die teater, Marlene.”
“Indien u haar leermeester was, moet ek u gelukwens. Suster Roux is uiters bekwaam.”
Marlene staar openlik verbaas na hom. Van wanneer af is Ben Roux vol komplimente?
Hy kyk haar nou direk aan. “Ek het gewonder waar sy aan alles kom met dié dat sy maar pas gekwalifiseer het. Nou verstaan ek natuurlik.” Hy keer sy rug op haar. “Sal u asseblief vasmaak, suster?”
Sy weet dat hy die bewing in haar vingerpunte moet voel terwyl sy die bandjies van die teaterjas vasmaak.
“Ek en suster Roux was ’n lekker span. Ons verstaan mekaar uitstekend.”
Die manier waarop Herman dit sê, laat blyk duidelik wat hy bedoel en die stywe kopknik wat hy ontvang, vertel hom dat Ben begryp.
Niks ontglip Herman gedurende die operasie wat volg nie. Terwyl die wond later toegewerk word, sê hy: “As u my sal verskoon dat ek so reguit is, dokter, maar ’n man soos u is vermors in ’n hospitaaltjie soos hierdie.”
Ben Roux trek die masker van sy gesig af en die twee mans kyk mekaar takserend aan. Dan glimlag Ben wrang. “Dankie, dokter Henning, maar ek verkies ’n hospitaaltjie soos hierdie. Hier is die lewe vir my net so belangrik soos in enige stad.”
Herman knik. “Natuurlik. Maar u is in staat om groter hoogtes te bereik met behulp van die fasiliteite wat ’n modern toegeruste hospitaal bied.”
Net vlugtig kyk hy na Marlene. Dan antwoord hy stil: “Om die hoogtes te bereik, dokter Henning, moet ’n mens dikwels belangrike dinge inboet. In die meeste gevalle verloor jy soveel op pad boontoe dat dit vir jou net ’n holle prestasie is wanneer jy wel eendag bo kom. Dan besef jy dat jy meer verloor het as wat jy gewen het. Ek is heeltemal tevrede op Rondekuil, dankie.”
Herman sê niks hierop nie, en Ben gee net ’n stywe knik toe hy die teater verlaat.
Hul oë ontmoet en dan sê Herman afkeurend: “Selfs jý behoort te besef dat hy hier vermors is, Marlene. Die man is briljant.”
Sy knik en hou haar besig met die sterilisator. “Ja, ek weet, Herman, maar Ben sal nooit teruggaan stad toe nie.”
En ek wil ook nie hê hy moet teruggaan nie, voeg sy amper by, maar keer die woorde net betyds, want dit sal Herman nie verstaan nie. Nee. Hoe sal hy dit kan begryp, as sy dit self nou eers besef en wonder wanneer sy só oor Rondekuil en die lewe hier begin voel het? Waar sy haar man wou dwing om in die stad te bly, is sy nou glad nie te vinde vir die gedagte dat Ben dalk tog weer na die stad sal wil terugkeer nie. Maar dan besef sy verlig: Ben sal nie gaan nie. Hy is heeltemal tevrede op Rondekuil, dankie.
En dis wat sy ook is, besef sy meteens: Heeltemal tevrede op Rondekuil. Sy frons verbaas. Sy besef eers op hierdie oomblik hoe gelukkig sy hier is. Sy verlang na haar ouers, maar glad nie na die stadslewe nie, en nog nie eens een keer het sy winkelsentrums en vermaak gemis nie. As daar net vir haar ’n toekoms op Rondekuil was, sou sy vir altyd hier kon bly!
Sy
