by die lewe van die gewone, werkende mens?
“Dankie, dokter.”
Hy knik net en sy wag. Hoekom loop hy nie? “Marlene …”
“Ja?”
“Hoekom is jy bang om in my oë te kyk?”
Sy lig haar kop. “Hoekom sou ek bang wees?”
Weer haak hul oë vas. En dan, meteens, het hy haar teen hom vasgedruk, voel sy die forsheid van sy liggaam teen hare, voel sy die ou bekende arms om haar knel en dis háár Ben se lippe wat hard en eisend oor hare sluit. Soos van ouds sirkel haar arms om sy nek, knel haar vingerpunte teen sy agterkop, raak sy weg in sy omhelsing, sag en weerloos en volkome vrou.
Net so skielik is haar lippe weer vry, voel sy sy hygende mond teen haar oor en hoor sy hom skor fluister: “Nie weer nie … Nooit weer nie!”
Dan is hy by die deur uit, hoor sy haar voordeur toegaan, hoe sy motor wegtrek.
Lank staan sy so roerloos, haar gekneusde lippe bewend, die groot blou oë droog en dood. Die lewe sterf weer weg uit haar hart, laat dit koud en sonder gevoel. Hy is weg met ’n eed op sy lippe: “Nooit weer nie!”
Sy sak op die bed neer, druk haar gesig in die kussing vas, wag dat die laaste bietjie hoop in haar moet sterf. Maar in die plek daarvan kom dié besef: Ben Roux het nog dieselfde mag oor haar as jare gelede – in sy arms, onder sy lippe, ervaar sy die ekstase waarna sy tevergeefs in Herman Henning se aanraking gesoek het …
6
“Suster! Gee aandag, asseblief!”
Sy skrik merkbaar en die blou oë bo die masker lyk ’n oomblik lank totaal verward. Vlugtig gaan haar blik na die operasietafel, besef sy onmiddellik haar flater, en oorhandig dan die regte instrument.
“Ek is jammer,” prewel sy gedemp.
Net ’n sekonde rus die skerp oë op haar. “Ek is net so jammer dat die nuwe besem nie bly skoon vee nie!”
’n Gespanne atmosfeer heers in die teater en almal wonder heimlik wat aan die gang is. Die bekwame teatersuster lyk nie so kalm soos altyd nie.
Almal praat later oor die groot glips wat sy gemaak het deur ’n verkeerde instrument aan te gee. Dokter Ben lyk so beduiweld soos wat hulle hom lanklaas gesien het. Dat daardie twee vanoggend met die verkeerde voet uit die bed opgestaan het, is seker.
Marlene sug dankbaar toe die laaste operasietrollie die teater verlaat. Dis verby! En sy hoop sy sien daardie buffel vir die res van die dag nie weer nie!
Hoe durf hy haar só verneder voor die hele personeel? Is daar dan geen speling vir menslike tekortkominge in sy samestelling nie? Dis omdat hy ’n robot – ’n koue, gevoellose masjien – geword het dat hy geen foute in ander kan duld nie. Wat het haar gisteraand vir een oomblik laat dink dat sy hierdie man wil terughê? Wat het haar besiel om so weg te raak in sy omhelsing en haar te verbeel dat sy lippe ekstase in haar optower?
Maar diep in haar hart weet sy dat dit nie verbeelding was nie. Sy was gisteraand vir die eerste keer sedert Ben Roux uit haar lewe gestap het, weer volkome vrou. Daarom kon sy vanoggend net nie haar volle aandag aan die operasie wy nie. Sy het na sy hande gekyk, en weer ’n tinteling deur haar voel gaan by die gedagte dat daardie hande haar ’n paar uur gelede vasgehou het, byna wreed oor haar rug gestroop en haar toe pynlik teen hom vasgedruk het. Hierdie arms wat so digby haar beweeg, was gisteraand om haar …
Sou hy geraai het wat in haar gedagtes omgegaan het? wonder sy blosend. Wat dink hy werklik ná gisteraand van haar? Eers het hy gedink sy is verwen tot in die aarde, selfsugtig tot op die been. En nou? Dink hy nie nou dat sy nog by alles ook goedkoop geraak het nie?
In die dae wat volg, probeer sy haar bes om haar professionele waardigheid te herwin deur kalm te bly in sy teenwoordigheid. Sy is nie bewus daarvan dat sy só hard probeer dat sy kortaf en selfs vyandig klink nie. As die chirurg se blik dan skerp en ontevrede op haar rus, gee sy hom ’n uitdagende, kil kyk. Dis byna asof hulle nou openlik vyande geword het, en dit selfs moeilik vind om net beleef te wees.
Marlene is net besig om die gehoorbuis van die telefoon van matrone te ontvang toe Ben die kantoor binnestap. Sy keer haar rug op hulle en sê: “Suster Roux wat praat.”
“Marlene, dis Hennie hier. Jammer om jou by die werk te pla, maar ek wil net hoor. Het jy toe al uitgevind of jy môreaand vry is vir die kommandodans?”
Sy hoor voetstappe die vertrek verlaat. Sy kan nou vrylik praat. “Ja, Hennie, ek is, maar …” Sy byt haar onderlip vas. Hennie is gaaf, en sy hou van hom, maar sy wil hom ook nie onnodig aanmoedig nie. Buitendien het sy in haar hele lewe nog nooit so min lus gehad vir dans as juis nou nie. Om die waarheid te sê, sy is deesdae byna vir niks lus nie.
“Maar wat?”
“Daar kan dalk ’n noodoperasie opduik,” probeer sy skerm.
“Ons sorg net dat die man wat sny ook op die dans is. Jy kan tog nie op jou eie gaan opereer nie!”
Sy glimlag. “Maar dans die man ooit? Hy lyk vir my so onbuigsaam soos ’n besemstok. Buitendien is onse dokter Ben te ver verhewe bo ons gewone mense om hom deur ’n paar danspassies te laat vermaak.”
“Ag, dis net houdings daardie. Jy moet sien hoe kap hy en Josephine dit uit! Toe, Marlene, sê ja!”
“Nou goed dan, Hennie. Maar as jy intussen ’n oulike nooientjie raakloop wat jy liewer …”
“My meisie, moenie laf wees nie. Jý is die een in my hart!” Marlene moet lag vir sy teatrale stemtoon, maar haar laggie breek meteens af toe sy papier agter haar hoor ritsel. Sy voel hoe haar ruggraat verstyf. Het hy dan nie uitgeloop nie? Versigtig draai sy haar kop en haar hart ruk in haar keel. Dokter Ben staan kamma diep geïnteresseerd deur ’n pak pasiëntkaarte en blaai. Marlene sluk.
Aan die ander kant gaan Hennie voort: “Sê vir Ben Josephine is vanaand hier. Sy sal beslis wil hê dat hy haar na die dans vergesel. Dié twee was nogal taamlik danig toe sy laas hier gekuier het. Josephine sal nie nee vir ’n antwoord aanvaar nie.”
“O?” Sy aarsel, kyk vlugtig oor haar skouer en ontmoet sy ontevrede blik. “Dokter Ben staan hier by my en hy … hy sê hy sal met graagte môreaand saam met Josephine gaan dans. Dis dan afgespreek. Nou sal ek regtig moet gaan, Hennie. My werk wag.”
“Gaaf. Dan ry ons vier sommer saam. Sien jou môreaand, meisie.”
’n Baie besliste hand op haar pols keer dat sy vinnig by die kantoordeur uitglip. “Net ’n oomblik, suster Roux. Waar kom jy daaraan om vir my afsprake te reël?”
Onskuldig kyk sy na hom op. “O, maar … maar toe Hennie sê u en dié Josephine was … wel … baie danig met mekaar toe sy laas hier was, het ek maar gedink …”
“Nou hou op met dink, veral oor my persoonlike sake, verstaan? Dit gaan jou nie aan nie!”
Haar oë flits. “Heeltemal reg, dokter Roux. En ek is baie dankbaar dáárvoor!” Sy ruk haar arm los en verlaat die kantoor neus in die lug.
So ’n parmant! Matig haar aan om vir hóm afsprake te maak en wip haar dan as hy haar daaroor aanspreek.
