kind. Hou jy solank vir Ben geselskap terwyl oom Jors en Hennie nog buite besig is. Ek sal regkom.”
Sy het geen keuse as om maar gehoorsaam te gaan sit en gedwee die glasie sjerrie uit sy hand te ontvang nie.
“Medium cream … of het jou smaak verander?”
Sy skud net stilswyend haar kop en hou haar oë stip op haar glas gerig.
Dis Tinkie wat haar ma vanaand red. Sy is besig met ’n lang relaas van wat sy alles hier op die plaas gesien het, plat op die mat voor Ben. Hy luister aandagtig, skynbaar sonder om hom te steur aan die stil gestalte in die diep stoel skuins voor hom.
“En daar is ’n klein perdjie ook. Oom Hennie sê dis ’n wyfieperd en hy gaan haar Tinkie doop!” Sy klap haar handjies opgewonde saam.
“Jy bedoel merrie,” laat Marlene vir die eerste keer hoor.
Tinkie swaai verontwaardig om. “Nee! Haar naam is nie Mary nie. Dis Tinkie!”
Die grootmense se oë ontmoet en vir die eerste keer glimlag hulle spontaan teenoor mekaar.
“Mamma bedoel sy is ’n merrie. Dis wat ’n mens ’n wyfieperd noem,” verduidelik Ben en skielik buk hy af, tel haar van die mat af op sy skoot. “En wat nog?” por hy haar aan, die glimlag nog huiwerend om sy mondhoeke.
“En daar is ’n groot koei in die stal en sy kan melk ook gee.”
Die glimlag verdiep weer en Marlene moet ook maar verleë saamlag. “My kind, jy moet darem nie jou onkunde so openlik laat blyk nie. Jy sal dat die mense dink ons kom van …”
“Die stad af?” help hy met ’n fyn glimlaggie.
“Ja, van die stad af.” Sy kyk verbouereerd weg. Wat het skielik oor hom gekom? Meteens is hy ’n mens, weet sy dat hy ook kan lag. Dis eers toe sy seker is dat Tinkie sy volle aandag het dat sy dit weer waag om te kyk, en dis of ’n swaar hand haar hart omsluit en dit wring. Pa en dogter … en hulle weet dit nie! Die vae heimwee wat soms in die blou oë waarneembaar is, lê vlak. So hoort dit mos. As Ben net …
“Is daar iets verkeerd, Marlene?”
Sy skrik op uit haar somber bepeinsing en vind sy oë speurend op haar. Dis die eerste keer dat hy haar op haar voornaam noem. Weer kyk sy vinnig weg na die glasie in haar hand. “Nee, dis … niks nie.”
Daar is openlike verligting in haar oë toe Hennie en oom Jors op daardie oomblik binnestap. Sy was op die punt om te begin huil. Nugter weet watter afleidings hy dán sou gemaak het!
Dit word ’n gesellige aandjie. Sy leer vanaand ’n ander Ben ken. Hy is meer gemoedelik, meer mens. Sy self neem nie veel deel aan die gesprek nie, en wanneer sy sy peinsende blik op haar betrap, probeer sy die bonsing in haar hart stil. Dis maar net ’n bui hierdie, waarsku sy haarself. Die Ben wat jy die afgelope veertien dae leer ken het, is die ware nuwe Ben. Môre sal jy sien hy is nie regtig anders nie.
Later word Tinkie vaak van al die opgewondenheid van die dag en raak op Ben se skoot aan die slaap. Toe Marlene haar by hom wil neem, skud hy sy kop.
“Laat haar maar lê. Sy is tog nie swaar nie.”
“Sy is darem ’n dierbare dingetjie,” sê tant Miemie liefdevol en almal se oë rus op die groot man met die kleintjie op sy skoot. Hy lyk glad nie vreemd of selfbewus nie. Hy lyk inderdaad heeltemal gemaklik en sy een hand streel die blonde krulle hier teen sy bors.
“Het jy hom kort gelede verloor, Marlene?” wil die tante simpatiek weet.
Marlene is onverhoeds betrap en kyk die goedige vroutjie vraend aan.
Sy verduidelik met jammerte in haar oë: “Ek bedoel, is Tinkie se pa kort gelede oorlede?”
Sy sit verslae en vertoon meteens bleek. Sy sien nie kans om hierdie dierbare oumens te belieg nie. Rondekuil het sommer vanselfsprekend aanvaar dat Tinkie se pa oorlede is. Maar goedsmoeds ’n leuen vertel, kan sy nie.
Dis Ben wat haar tot hulp kom. “Dis nie so lank gelede nie, tante.” Hy span sy arms versigtig om Tinkie en staan op. “Ek dink dis huistoegaantyd.” Hy kyk vraend na Marlene. “As jy wil saamry, kan ons Hennie die rit in dorp toe spaar.”
Sy aarsel en Hennie toon duidelik dat hy glad nie omgee vir ’n rit dorp toe nie. Maar Ben gee hulle nie juis kans nie, want hy begin sommer met Tinkie aanstap na sy motor.
“Dis geen moeite om julle terug te neem nie, Marlene. Ek het julle gebring en natuurlik neem ek julle terug.”
“Dit sal eintlik ’n bietjie verspot wees, aangesien ek tog moet teruggaan,” laat Ben oor sy skouer hoor en Marlene besef daar is klaar vir haar besluit. Dit gaan dalk snaaks lyk as sy daarop aandring dat Hennie hulle moet terugneem.
“Dit is al laat, Hennie. Terwyl dokter Roux tog moet inry …”
Hennie kapituleer ontevrede. Hy het nog nie ’n oomblik alleen met haar gehad nie. Hoekom moes Ben juis vanaand kom kuier het? “Nou goed dan, maar ons sien mekaar weer. Werk jy oor die naweek?”
“Net as daar noodgevalle kom.”
“Goed. Dan sien ons mekaar. Ek sal jou bel. Baie dankie vir hierdie aand, Marlene. Dit was wonderlik om jou en Tinkie hier te hê.”
Sy glimlag na hom. “Dis ek wat moet dankie sê, Hennie. Ook aan oom en tante. Dit was heerlik om hier te wees.”
“Dit was ons plesier, kind. Jy ken nou die pad Tabaksfontein toe. Kom kuier vir ons net wanneer jy daarna voel. Julle is altyd baie welkom,” laat oom Jors gul hoor.
By die motor lê Ben Tinkie gemaklik op die agterste sitplek neer en skuif dan agter die stuurwiel in. Hennie buk af en loer by die ruit in.
“O ja, Ben, ek wou jou nog sê. Josephine het laat weet dat sy kom kuier. Sy stuur baie groete.” Dan verduidelikend aan Marlene: “Dis my niggie. Sy kom nou en dan hier kuier en sy is die enigste meisie wat ou Ben al ’n bietjie uit sy dop kon kry.”
Ben se antwoord is om die enjin aan te skakel en ná ’n kort groet weg te trek. Marlene sit doodstil, en meteens het die aand wat vir haar so besonders was, al sy glans verloor. Die feit dat Ben geen spesiale vriendin op Rondekuil het nie, beteken geensins dat hy glád nie ’n vriendin het nie. Die feit dat dié Josephine via Hennie vir hom laat weet dat sy kom kuier, verraai nie juis ’n te hegte vriendskap nie. Tog, as sy die enigste meisie is wat Ben laat ontdooi, sê dit baie, want Ben Roux is nie ’n man wat maklik uit sy dop kruip nie. Dit weet sy ook goed.
Dis baie stil in die motor, en sy probeer nie eens om iets te sê nie. Ná ’n rukkie waag sy dit om na sy profiel te kyk en binne-in haar trek dit weer saam. Ben … Hoe dikwels het sy in die verlede sy gesig gestreel, sy kop innig tussen haar hande vasgehou. Hoeveel keer het daardie lippe hare nie in hartstog opgeëis nie … het sy in daardie arms gelê, gekoester in sy liefde en tot heerlike passie gevoer deur sy liefkosings …
Toe die hospitaal en verpleegsterstehuis voor hulle opdoem, is sy dankbaar. Dit was wonderlik om weer so intiem saam met hom te wees, maar dis beter as dit nie herhaal word nie. Dit bring net pyn mee – die pyn van “te laat”.
“Ek sal haar inbring.” Hy tel Tinkie op en dra haar na die slaapkamer waar hy
