makeer Ben om hierdie mens as so-so te beskryf! Is hy dan siende blind? Hy klop homself op die skouer. Ou Hennie-man, jy het vanoggend ’n blink gedagte gekry met hierdie vrugte van jou! “Ag, noem my sommer Hennie. Op Rondekuil lol ons nie veel met formaliteit nie. Kan ek vir jou ook ’n paar vrugtetjies by die verpleegsterstehuis aflaai?”
“Dankie, Hennie. Dit sal baie welkom wees. Tinkie sal dit baie geniet.”
“Tinkie?”
“Ja. My dogtertjie.”
Hennie verlep sommer. “Jy is … getroud?”
“Ek was.”
“O, gaaf! Ag, ek bedoel, ek … Nou ja, dan laai ek maar gou af. Sien jou weer, suster!”
Hy stap al fluitend by die deur uit en matrone laat hoor: “Dié Hennie is tog ’n gawe seun. Jy kan gerus na sy plaas gaan kyk. Sy ouma en oupa bly by hom.”
“Ek sal graag wil. Tinkie was nog nooit op ’n plaas nie.” Sy glimlag. “Om die waarheid te sê, ek ook nie!”
“O, maar dan kan jy gerus dat Hennie jou eendag uitneem en gaan wys. Dis een van ons spogplase.”
Hennie besluit om sommer nog daardie selfde middag te bel. “Suster, ek hoop nie ek is lastig nie, maar ek het gewonder of jy nie vanaand by ons wil kom eet nie. Ek het Ouma van jou vertel en van Tinkie, en sy het gesê ek moet julle nooi om vanaand by ons te kom eet.”
Marlene aarsel. Dis nou jammer dat Ben die gesprek kan hoor, maar die feit dat haar lewenspad in ’n doodloopstraat beland het, beteken nie dat sy haar geheel moet onttrek nie. En Tinkie sal so ’n kuiertjie geniet. “Dankie, Hennie. Dit sal heerlik wees. Hoe laat?”
“Hoe laat kom jy van diens af?”
“Vyfuur.”
“Dan kry ek julle net ná vyf sodat ons nog ’n stukkie dag oor het om Tinkie al die goed op die plaas te wys. Hier is klein varkies en eendjies en ’n vulletjie wat vanoggend aangekom het en …”
“O, sy sál dit geniet! Baie dankie, Hennie. Tot vyfuur dan.”
Dis eers toe sy later terugdraai van die sterilisator dat sy Ben in die oë kyk. Haar gesig neem daardie onpeilbare uitdrukking aan wat hy die afgelope twee weke leer ken het wanneer hy in haar gesigsveld kom. “Kan ek help met iets, dokter?” vra sy beleef.
“Suster, sê my … wat het jou na Rondekuil laat kom?”
Sy verstyf merkbaar. Sy het die gevreesde vraag verwag. Tog het sy die afgelope dae begin gerus raak. Hy stel nie genoeg belang om haar te vra nie, het sy besluit. Wat het hom nou skielik geprikkel om die vraag te stel? Sy dwing haarself om kalm in die speurende oë op te kyk.
“Ek was klaar met my opleiding en ek het gevoel dis tyd dat Tinkie van haar ouma en oupa af wegkom. Hulle is baie dierbaar, maar sy word tot in die afgrond bederf.”
Dis of sy iets spottends in die diepte van sy oë kan lees. “Is dit ál rede? Sodat jou kind nie so bederf moet word nie?”
Haar ken lig. “As jy miskien onder die indruk is dat ek agter jóú aangeloop het, moet ek jou teleurstel. Ek was net moeg vir die stad, dis al. Rondekuil was toevallig oop en omdat ek in teaterwerk belangstel, het ek aansoek gedoen.”
Weer lê die ongeloof baie duidelik in sy oë. “Jý … moeg vir die stad? Ek vind dit moeilik om te glo, as jy my sal verskoon, suster.”
Sy weet sy staan eintlik sonder verweer voor hom, en daarom probeer sy haarself nie verdedig nie. “U is verskoon, dokter. Het u toe besluit of u die keisersnee vanmiddag gaan doen?”
Sy oë priem in hare. “Ja. Oor ’n uur.”
Sy knik net en gaan voort met haar werk asof daar geen onderbreking was nie.
Hy staan haar nog ’n oomblik en aankyk. Dan, meteens, grinnik hy, maar daar is geen humor in sy oë nie. Goed op jou plek gesit, maat. Wie is jy om nuuskierige vrae te stel? Nou weet jy. Dis nie om jóú dat sy hierheen gekom het nie. Maar is dit dan nodig om so uit die hoogte te wees? Hy het net ’n vraag gevra, dis al.
Hennie en Tinkie het reeds maats gemaak toe Marlene daardie middag van diens af kom. Sy luister glimlaggend na die gelag en gejil in die klein sitkamertjie van haar woonstel in die verpleegsterstehuis terwyl sy gou verklee, en meteens is daar ’n hartseer in haar. ’n Kind moet ’n pa hê. Veral noudat sy weg is van haar ouma en oupa, is haar lewetjie ook maar eensaam. Sy het net vir Lappies om haar dae mee te verwyl. Marlene se hart word sommer warm jeens Hennie. Hy lyk na ’n gawe jong man, min of meer haar eie ouderdom.
’n Vasberadenheid vat in haar pos. Sy gaan nie langer toelaat dat Ben Roux haar lewe beheer nie. Vyf jaar lank was hy die spil waarom alles gedraai het, wat sy gedoen en gedink het. Sy het haar hele lewe omvergegooi ter wille van hom. Maar van nou af gaan sy haar nie meer afsluit nie. Ook ter wille van Tinkie moet sy van hom vergeet en begin lewe.
Tant Miemie en oom Jors is die gasvryheid self toe hulle op die plaas aankom. Sedert Hennie hulle vanoggend kom vertel het van die pragtige mens wat in Rondekuil se hospitaal haar verskyning gemaak het, kon hulle nie wag dat dit moet aand word nie. Nog nooit was Hennie so gaande oor ’n meisie nie. Hulle het besluit dat hulle die godin wat hul kleinseun se voete so onder hom uitgeslaan het, onder oog moet kry en self beoordeel. Hennie is immers hul erfgenaam en as hy trou, sal sy vrou saam met hulle op die plaas moet regkom. Hoe gouer ’n mens sake dus goed deurkyk, hoe beter. Die feit dat sy reeds getroud was en al ’n kind het, kan sake baie kompliseer.
Maar van die oomblik wat tant Miemie en oom Jors se oë op die mooi, rustige blonde vrou val, hou hulle van haar, en Tinkie kruip binne vyf minute diep in hul harte in.
Eers eet hulle lekker varsgebakte mosbolletjies saam met die heerlikste koffie. Dan tel Hennie vir Tinkie op sy skouers en gaan wys hulle al die besienswaardighede van Tabaksfontein. Marlene besef gou dat die De Waals welgestelde en vooruitstrewende boere moet wees.
Tinkie is in ekstase oor die klein varkies, die eendjies en kuikentjies en die nuwe aankomeling in die perdestal. Dat Hennie baie trots is op sy perde, is duidelik. Hy het die stoetery as ’n stokperdjie begin, maar sy belangstelling het algaande gegroei en nou is hy reeds buite die kontrei bekend vir sy gehalteperde.
Dis eers toe dit sterk donker is en tant Miemie vanuit die kombuisdeur roep, dat hulle Tinkie wegkry van die vulletjie af. Terwyl Marlene gou haar kind se handjies en gesig gaan was, hou ’n ander motor voor Tabaksfontein se ruim plaashuis stil.
Ben verskyn in die deur net toe Marlene met Tinkie aan die hand binnekom. Haar verbasing is in haar oë merkbaar.
Verskonend sê hy teenoor tant Miemie: “Ek is jammer. Ek het nie geweet julle het gaste nie, tante.”
“Wat maak dit saak? Van wanneer af moet jy ’n uitnodiging kry om op Tabaksfontein te kom?” Haar oë kyk hom ontevrede aan. “Ons het jou weke laas gesien. Jy is mos ’n vreemdeling deesdae,” verwyt sy openlik. “Sit en skink vir Marlene ook ’n glasie sjerrie voor ete. Hennie sal nou hier wees, dan kan ons eet.”
Marlene voel weer die ou spanning om haar keel trek. Moes Ben juis vanaand besluit het om weer ’n slag op Tabaksfontein te kom kuier? As hy vooraf geweet het dat sy hier sou wees, sou hy natuurlik nie gekom het nie. Hy het seker aangeneem sy en Hennie gaan uit.
