was nog nooit weer “danig” met enige vroumens nie, en is ook gans en al nie van plan om dit ooit weer te raak nie! Josephine het hom nie so openlik soos die ander vroumense probeer vastrek nie. Hy kon dus haar geselskap geniet en het haar, toe sy in die verlede hier gekuier het, ’n paar keer uitgeneem. Hy is mos darem ook ’n mens wat soms verlang na geselskap!
Maar so gaan dit, stoom hy in sy binneste voort. Kyk hy net na ’n vroumens, het Rondekuil hom al klaar voor die kansel! En wat sy teatersuster betref … Seker gedink noudat die dokter haar een keer gesoen het, kan sy maar slap lê in haar werk. Natuurlik gedink hy eet nou al weer klaar uit haar hand. Klaar so seker van haarself dat sy nou al sy private lewe ook wil begin reël!
Hy vererg hom ook vir Hennie. Wat is hy nou so danig met sý teatersuster? Hoekom het hy nie by suster Eloff vlerkgesleep en met háár getrou nie?
Marlene is verplig om daardie middag vir matrone ’n uur af te vra om gou winkels toe te glip. Nie dat daar seker veel van ’n keuse sal wees nie, maar wat Rondekuil ook al aan te bied het in die lyn van aanddrag, sy sal haar maar daarna moet skik. Sy weet nie waar haar gedagtes was toe sy ingepak het nie. Sy glimlag meewarig. Sy het darem ’n hopelose wanindruk van die plattelandse lewe gehad! Sy het in hierdie paar weke op Rondekuil reeds geleer dat die platteland se standaard geensins vir dié van die stad agteruit staan nie. Sy kry die vermoede dat dit selfs in ’n paar opsigte ’n trappie hoër kan wees.
Sy was verras en verbaas om te sien hoe byderwets Rondekuil se dames aantrek en hoe smaakvol die dorps- en plaashuise is. Nee, sy het haar lelik met Rondekuil misgis!
Die vrou in die winkel klik spytig met haar tong toe sy haar versoek hoor. “As u net ’n bietjie vroeër gekom het. Ons mooiste en beste rokke is reeds uit. Maar ek het darem enetjie wat ek dink vir u sal pas.”
Marlene neem dit maar en daar is ’n klein glimlaggie om haar lippe toe sy met haar goedkoop rok in die een hand en Tinkie aan die ander die winkel verlaat. Jare gelede sou sy eerder by die huis gebly het as om só ’n rok aan te trek. Vandag is dit nie meer van belang nie. Vir wie sal sy haar tog optooi?
Boonop het sy ’n speletjie met haarself begin speel. Dit was een van Ben se klagtes dat sy nie die waarde van geld ken nie. Haar pa hét byna flou geval toe hy ’n bedrag op haar naam na Rondekuil se bank wou oorplaas en sy dit dankbaar maar beslis van die hand gewys het. Sy wil van nou af self vir haar en haar kind sorg. Hy het darem die belofte uit haar gekry dat sy hom onmiddellik sou skakel as sy vasdraai. Maar sy het haar vas voorgeneem dit sal nie gebeur nie. Sy is nou uiteindelik volwasse. Ook finansieel wil sy op eie bene staan.
Daarom dat sy glad nie omgee om môreaand in ’n goedkoop aandrok te gaan dans nie. Sy kan buitendien nie op die oomblik meer bekostig nie. Sy dink aan die talle peperduur aandrokke, net een maal gedra, wat in haar kamer by die huis hang en sy voel vir die eerste keer skuldig. Dit ís regtig vermorsing van geld, besef sy. Ben was destyds reg. Hy was nie suinig soos sy hom toe beskuldig het nie. Dit ís ’n sonde om so ’n klomp geld vir ’n rok te betaal en dit dan net een keer aan te trek. Noudat sy vir haar eie geld werk, sal sy nooit so ’n belaglike bedrag vir ’n enkele rok betaal nie. Daarvoor werk sy te hard vir haar geld!
“Mamma, kyk daardie poppie! Ag, sy is só mooi! Ag, Mamma, koop haar vir my, toe?”
Tinkie rem met alle mag na die winkelvenster en Marlene kom tot stilstand. “Nee, Tinkie. Jy het hope poppe waarmee jy nooit speel nie. Jy kry nie nog ’n pop nie. Kom.”
“Ag, Mamma, ’seblief tog! Kyk hoe mooi is sy. Ek sal met háár speel.”
“Nee, Tinkie. Mamma het nie nou geld vir ’n pop nie. Ons geld is op.”
Die ogies kyk haar ontgogel aan. Sy het nog nooit gehoor dat geld kan opraak nie! Was Ouma nou hier, het sy die pop dadelik gekry. “Ons kan maar vir Oupa vra. Oupa het báie geld! Sy geld kan nie opraak nie.”
Marlene glimlag moedeloos. Ja. Haar kind is onder dieselfde wanindruk as wat sy al die jare was. Weer is sy bly dat sy onversetlik by haar besluit gebly het dat Tinkie nie by haar ouma en oupa agterbly nie. Sy wil haar van kleins af reg leer. Sy moenie eendag ook so bitter swaar aan die elementêre dinge van die lewe leer as haar ma nie.
“Luister, my skat, ék sorg nou vir ons twee. Jy is mý dogtertjie, nie Ouma en Oupa s’n nie. Toe ek so groot was soos jy, moes Ouma en Oupa vir mý sorg, want toe was ek húlle kindjie. Maar dis mos nie reg dat hulle nou ook vir mý dogtertjie moet sorg nie, dan nie?”
Tinkie kyk haar met groot oë aan. Sy verstaan nie so heeltemal nie, maar dit klink vir haar of haar ma kan reg wees. “Ja, ek ís Mamma se dogtertjie,” gee sy met oumenswysheid toe en die man wat in die winkel se deur staan en luister het, glimlag onwillekeurig.
“Nou sien. Elkeen moet vir sy eie dogtertjie sorg en daarom moet ek vir jóú sorg. Ons moet eers kyk dat ons klere en kos het, en as daar dan iets oor is, is daar geld vir poppe en sulke dinge.”
“Ja, maar tannie San sal vir ons kos gee. Ons hoef nie kos te koop nie,” wys sy ernstig uit.
Weer moet Marlene glimlag en die man, wat ongesiens tot agter hulle gekom het, se glimlag verdiep ook.
“Ja, liefie, maar tannie San is maar net die matrone in die tehuis. Ons moet haar elke maand betaal vir al die lekker kos wat ons daar eet, anders gaan sy ons op straat uitgooi!”
“O, dit sal ’n lollery wees!”
Marlene se oë skitter teer. ’n Paar dae gelede het Tinkie met ’n vreeslike woord vorendag gekom, en Lappies is lelik oor die kole gehaal. Tinkie het gehou van die klank van daardie woord, en wou glad nie daarvan afstand doen nie. Marlene het gedelf vir ’n woord wat met daardie klank kon meeding. “Ek dink lollery is ’n baie mooier woord. Kyk, ’n mens maak jou mond so koeëlrond,” het Marlene gedemonstreer. Tinkie het dáárvan gehou, en sedertdien is alles sommer net ’n groot gelollery. En om op straat uitgegooi te word, sal ’n lollery wees! Waar gaan hulle slaap? Hul motortjie is darem te klein. Sy sal nog inpas, maar Mamma …
Haar ogies blink skielik. “O, hier is oom dokter Ben! Hallo, oom!”
Sy gesig is heeltemal ernstig. “Hallo, Tinkie. En waar loop jy rond?”
“Ons het vir Mamma ’n rok kom koop. Dáár,” en sy wys met die vingertjie na die uithangbord. “Sy gaan môreaand dans!”
“So?” Marlene vang net vlugtig sy verbaasde, ongelowige blik en kyk dan skerp op Tinkie af, maar die vingertjie wys al weer in ’n ander rigting.
“Kyk hierdie mooi pop, oom dokter Ben. Maar Mamma sê ek kan haar nie kry nie. Ons geld is op en tannie San gaan ons uitgooi en …”
“Tinkie, ek dink … Kom, Mamma moet gaan werk.”
“Ja, maar ek wil nog vir oom dokter Ben sê dat Ouma en Oupa baie geld …”
Marlene se stem is nou streng. “Dokter Ben stel nie belang in ons geldsake nie. Kom.”
“Dit klink nogal interessant,” sê hy droog en sy kyk vererg na die klein glimlaggie in sy mondhoek. “As ek my eie ore kan glo, het daar ’n katastrofiese omwenteling plaasgevind.”
“Watse ding is ’n kata … tata …?”
“Tinkie! Hier gaan ’n katastrofiese omwenteling plaasvind as jy nie nou jou los mond toehou nie. Jy praat gans te veel!”
“My
