Suid-Afrikaanse hospitaal met ’n groot pasiëntelading.”
“Maar natuurlik! Laat my net weet wanneer jy kan kom, dan reël ons dit.” Genade, haar stem is skoon skril van opgewondenheid. Die skip het anker gegooi!
“Dankie, dis baie gaaf van jou. Ek het ook gewonder of jou ma sou omgee om myne ’n bietjie rond te wys. Ek wil haar nie heeltyd alleen laat nie, hoewel sy maklik self uitgaan. Sy is vir niks bang nie en doen graag inkopies.”
“Ek is seker my ma sal dit geniet. Wanneer jy saam met my kom, kan hulle gaan rondloop.”
“Wonderlik. Ek bel jou dan weer?”
“Enige tyd.”
Hy lui af en sy voel asof daar borrels in haar bloedstroom is. Sy gaan na die sitkamer. Haar ouers kyk met afwagting na haar.
“Jou oë skitter, my liefling,” terg Rachel.
“Wel? Gaan hy vir jou kom kuier?” vra Jacopo met ’n breë glimlag.
“Ek vertel julle wat hy gesê het …”
* * *
Rafaella is skoon oorstuur toe sy wag dat Giulio by die hospitaal opdaag. Hy wou self ry en sy moes aanwysings gee. Sy het haar kollegas gewaarsku dat die Italiaanse dokter wil kom kyk hoe die hospitaal werk en dat dit haar aandag gaan vereis.
“Is die man nou iets van jou, jou boyfriend of so iets?” wou dokter Ngwenya, die superintendent, met ’n glimlag weet.
“Ek ken hom skaars. Hy’s bloot ’n besoeker. Ek het hom ontmoet by die diens vir die krygsgevangenes by Zonderwater.”
“Jy bloos dan, dokter Continari.”
Sy het gelag, maar haar wange hét gebrand.
Sy maak pas ’n saalronde in die mansaal klaar toe ’n student in haar hospitaaljaar haar kom roep. “Rafaella, daar is ’n man by ontvangs, ’n dokter met ’n Italiaanse naam, en hy sê julle het ’n afspraak. Sjoe, dis die sexyste man wat ek nóg gesien het. Is hy jou vriend?”
Rafaella lag. “Ja, hy is ’n vriend, maar sy kuier is bloot professioneel.”
“As jy hom nie wil hê nie, kan jy hom gerus aangee!”
“Lawwe ding. Gaan sê asseblief vir hom ek kom oor vyf minute.”
Met ’n woes bonsende hart maak sy klaar en loop na die voorportaal, selfbewus in haar wit doktersjas. Hopelik lyk sy darem professioneel. Giulio staan en praat met dokter Ngwenya en Rafaella sien dat al die vroue in die portaal vir hom loer. Hy dra ’n blou hemp, ’n das en ’n donker broek, direk van sy lesing by die fakulteit af. Hy sien haar nie dadelik raak nie, maar staan en gesels, beduie met sy hande. Sy wil nie kortasem by hom aankom nie en loop stadiger, haal diep asem.
Dokter Ngwenya sien haar en wuif. Giulio draai om en glimlag vir Rafaella.
“Hallo, dokter Continari,” groet hy heel formeel. “Die superintendent vertel my van die geweldige vigsprobleme in dié land.”
“Hallo, dokter. Ja, dis ’n stryd, maar deesdae is daar darem meer antiretrovirale middels beskikbaar. Wat wil jy eerste sien?”
“Ek wil graag jul ongevalle-afdeling sien, die operasiesale, dan die sale waar pasiënte herstel. Enigiets en alles. Ek is in jou hande.”
“Goed dan. Verskoon ons asseblief, dokter Ngwenya. Of wou u saamgestap het?”
“Nee wat, dokter. Ek’s te besig. Gaan julle gerus voort.”
Oral waar sy en Giulio loop, kyk mense hulle agterna. Sy vertel en beduie, gee syfers, prognoses, stel hom aan ander personeel voor.
“Hier is te veel pasiënte vir dié fasiliteit,” merk hy fronsend op. “Dis oorvol. Julle lyk kwaai onder druk.”
“Ja, dit gaan dol. Ek het soms skofte van langer as vier en twintig uur.”
“Ek sou my personeel nooit so lank laat werk nie. Moeë mense maak foute. Veral as dit by operasies kom, is uitputting gevaarlik.”
“Dit kan nie anders nie. Daar is nie genoeg dokters of hospitale nie en ons regering besef skynbaar nie die tekortkominge nie.”
Hy kyk haar simpatiek aan. “As jy jou opleiding voltooi het en vir jouself werk, sal dit nie so dol gaan nie.”
“Nee, seker nie. Mediese studente moet baie hard werk. Ek was pas gekwalifiseer, toe doen ek tydens my hospitaaljaar by ’n plattelandse hospitaal operasies, soos ’n wafferse ervare chirurg, en vang babas asof ek in verloskunde gespesialiseer het.”
“Een voordeel het jy seker: Jy doen binne ’n kort tyd baie goeie ondervinding op.”
“Dit ís so. Ek leer vir seker om krisisse te hanteer.”
Giulio wil stadiger loop deur die kindersaal. Sy moet hom vertel wat elkeen makeer. Hy gesels hier en daar met die kleingoed, sy stem deernisvol. Hy’s lief vir kinders, sien Rafaella. Haar hart verteder as sy sien hoe hulle op sy aandag reageer.
Toe die besoek klaar is, stap sy saam met hom na sy huurmotor en sien dis nie sommer ’n goedkoop, basiese motor nie, maar ’n splinternuwe, silwer C-klas Mercedes. ’n Man vir vertoon? Is sy hele familie dalk so? Sy let altyd op na polshorlosies, dit sê nogal iets van die draer. Giulio s’n lyk soos ’n duikhorlosie – ’n groot, praktiese ding. Waarskynlik baie duur.
“Kan ek jou môreaand vir ete uitneem, of is jy te besig?” vra hy skielik.
Rafaella se hart tol al in die rondte. “Ek kan ’n plan maak. Vandeesweek is ek nie op nagskof nie, al werk ek baie oortyd. Dankie, dit sal lekker wees.”
“Ek sal jou om agtuur by die huis kom haal, dan gaan ons na enige lekker restaurant wat jy kan voorstel.”
“Ek sien uit daarna.” En hoe!
* * *
Rafaella neem Giulio na die Plaaskombuis, want sy wil hom wys hoe lekker eg Suid-Afrikaanse kos is.
Daar is heelwat mense in die restaurant op ’n kleinhoewe aan die oostekant van Pretoria. Dit het ’n plaasatmosfeer en sy hoop Giulio hou daarvan. Hulle sit by ’n houttafel op ’n terras omring deur ’n rietmuur. Lanterns hang aan die bome.
“Dit voel amper soos ’n boma in die Krugerwildtuin,” sê sy. “Was jy al daar?”
“Nee, Pretoria is die eerste plek wat ek in Suid-Afrika besoek. Miskien sal ek later weer kom en meer van die land sien. Eintlik het ek my ma net die guns gedoen om haar te bring. Sý is die een wat die graagste wou kom. Ek sou leeus en olifante van naby wou sien, maar ek het nie nou tyd nie. My praktyk wag.”
Die kelner bring spyskaarte en Giulio laat haar die wyn kies, ’n shiraz van ’n bekende Stellenbosse wynlandgoed wat al vele goue medaljes gewen het. Sy hou Giulio dop terwyl hy die spyskaart bestudeer. Hy het so ’n mooi vel, bruingebrand en glad. Sy dik hare krul effens. Sy neus is lank en reguit en sy mond goed gevorm. Hy is eenvoudig die aantreklikste man wat sy nog gesien het.
Dit
