kyk op en betrap haar dat sy na hom tuur. Net soos die dag by Zonderwater. Sy kyk vinnig verleë af na die spyskaart.
“Hierdie wildevark wat hulle het … is dit lekker?” vra hy.
“O ja, baie lekker. Dis een van my gunstelinggeregte.” Sy kan nie opkyk in sy geamuseerde gesig nie. Seker lankal gewoond daaraan dat vroumense hom aangaap asof hulle nie kan glo wat hul oë sien nie.
Sy bestel vir hulle snoekpatee as voorgereg, dan wildevark met soetpatats en malvapoeding vir nagereg. Hy sal eet wat sy eet, sê Giulio voordat hulle bestel. “Ek vertrou jou smaak.”
Terwyl hulle vir die snoekpatee wag en die shiraz beproef, probeer Rafaella om nie weer soos ’n skaap na hom te staar nie en liewer meer omtrent hom uit te vind.
“So, waar was jy op skool?”
“In Cortona, maar ek is mos toe Florence toe om geneeskunde te gaan studeer.”
Hy wei nie uit nie, maar vra haar oor haar eie lewe uit, luister aandagtig na haar beskrywings van haar skole, haar universiteit, haar werk as dokter.
“Jy is so mooi, jou pasiënte sal op jou verlief raak,” terg hy.
Rafaella is uit die veld geslaan. Dink hy regtig sy’s so mooi, of vlei hy nou net soos ’n tipiese Italianer?
“Raak jóú pasiënte nie op jou verlief nie?” terg sy terug.
Hy grinnik. “Ag, ek is nie soos my broer die operaster nie. Die vroumense raak dolverlief op hóm. Val vir sy sjarme en voorkoms. Hy het natuurlik ook ’n oog vir vroue, maar daar is ’n spesiale een, die sopraan Maria Vallerta. Ek dink hulle trou dalk eendag, hoewel hy beweer dat een operaster nie met ’n ander behoort te trou nie.”
“En … lyk julle twee na mekaar?”
“Mens kan sien ons is familie, maar hy het blonde hare en blou oë, wat hy van die Hammond-kant van die familie kry. Ek is donker soos my pa se mense.”
“Waar het jou ouers dan ontmoet?”
“In Londen, toe my pa by Covent Garden opgetree het. Hy het my ma vir ete genooi, blomme aangedra, en kort daarna is hulle getroud. Hy het altyd gesê dat die liefde hom soos ’n bliksemslag getref het toe hy dié Engelse roos ontmoet en hy wou nie op hom laat wag nie.”
“Dis romanties,” sug Rafaella.
“Ja, ons Italianers is mos bekend daarvoor.” Hy lag.
“Is álmal van julle so romanties?” spot-vra sy.
“Omtrent deur die bank. Amore, amore bo alles.”
Sy sterf om te weet of hy baie meisies het, maar dit is tog nie iets wat ’n mens durf vra nie.
“Ek is natuurlik die uitsondering op die reël,” gaan hy voort. “By my kom werk eerste. Ek wil ’n geneser wees, nie ’n minnaar nie.”
Rafaella voel soos ’n ballon wat opgeblaas was, skielik geprik word, en bars. Al haar wind weg. Waarom het hy haar uitgevra as hy haar nou so waarsku? Dink hy sy kry reeds idees? Dis oor sy hom soos ’n skaap aangegaap het!
Die voorgereg kom en hy eet proe-proe. “Dis lekker. Ek sal onthou om dit op die spyskaart te soek as ek weer in ’n Suid-Afrikaanse restaurant eet.”
Rafaella proe skaars die kos. Ná vanaand sien sy hom nooit weer nie.
“Is daar dan nie ’n vrou in jou lewe nie?” glip dit uit. Sy kan haarself skop. Dis haar groot swak plek, om dinge te sê wat sy juis nié wou sê nie.
Hy kyk na haar. Nie spottend nie, maar ernstig. “Daar wás ’n belangrike meisie in my lewe, maar sy het verlief geraak op my broer. Toe los sy my. Hy wou haar nie eens gehad het nie.”
“Sy moes mal gewees het …” Sy byt haar lip. Daar doen sy dit weer.
“Nee wat, hy is net veel meer flambojant as ek. Veel interessanter. Ek moes haar nie kwalik geneem het nie, maar ek kon haar daarna tog nie terugvat nie. Sy het my te seergemaak. Nie lank daarna nie is sy dood.”
Rafaella kyk geskok na hom. Die kelner kom neem die voorgeregborde weg en sy moet wag voordat sy kan praat.
“Wat het gebeur?”
“Sy het by Positano met haar motor by ’n afgrond af gery. Tragies. Arme Vanessa. Sy was maar in haar vroeë twintigs. Dis so jammer dat sy met my en Luigi deurmekaar moes raak.”
Rafaella weet nie wat om te sê nie. Was dit ’n ongeluk, of selfdood? Sy wil weet, maar durf nie vra nie.
Giulio verander die onderwerp. “Luigi gaan nog een van die grootste tenore van alle tye word as hy net hard sou werk. Sy beste rol, dink ek, is Rodolfo in La Bohème, wat hy nou gaan sing, maar hy is ook besonder goed as Tonio in Donizetti se La fille du régiment en as die Duca di Mantova in Rigoletto.”
As hy maar eerder oor homself sou praat! Wanneer sy probeer vis, draai hy die gesprek netjies weg na sy broer. Skerm hy vir iets? Of is hy bloot werklik onegoïsties?
Toe die hoofgereg kom, is hy weer in sy skik. “Baie lekker. Jy het goeie smaak, nes ek vermoed het.”
Daarna praat hy oor wat hy by haar hospitaal gesien het, wat hy by die fakulteit geneeskunde gedoen het … Die gesprek kom nie weer op ’n persoonlike vlak nie.
Rafaella geniet dit intens om net naby hom te wees, na sy mooi stem met die singende aksent te luister, na sy gesig te mag kyk. Die aand gaan gans te gou om. Hy neem haar huis toe, bedank haar plegtig en neem nogal formeel afskeid. Hy tel darem by die deur haar hand op en soen dit sag. Maar hy wil nie inkom vir koffie nie.
Sy staan op die stoep en kyk hoe hy wegry, na die hek wat oopskuif, die verdwynende agterligte van sy motor.
Sy druk haar mond teen die plek waar hy haar hand gesoen het, en sug.
Vier dae later, toe Rafaella in die aand terugkeer van die hospitaal, staan die silwer Mercedes op hul inrit. Sy het in dié tyd niks van Giulio gehoor nie, al het haar ma en Louisa ’n paar keer saam rondgeloop en vriendinne geword. Rafaella se hart gaan aan die galop. Sy wens sy het eers kans gehad om uit haar hospitaalklere te kom en te stort, sy’s seker sy lyk betreklik gehawend.
Almal gesels in die sitkamer toe sy inkom. Giulio staan op en glimlag vir haar.
“Hallo, Rafaella. Ons kom totsiens sê. Môre vertrek ons terug Italië toe.”
“Ons hoop julle sal vir ons kom kuier,” sê Louisa. “As julle belangstel in Renaissance-argitektuur en -kuns en die Etruskiese geskiedenis, sal julle dit in die streek rondom ons landgoed in oorvloed kry.”
“Ons hét al daar gereis,” vertel Jacopo. “Maar ek wil mos in Italië gaan navorsing doen vir my boek, en dis tyd dat ons weer familie opsoek.”
“Julle is enige tyd welkom om by La Renza te kom bly,” sê Louisa. “Ons villa is groot genoeg vir hope gaste.”
“Bly nou vir aandete,” por Rachel. “Julle moet tog iéwers eet vanaand en ons maak gewoonlik in elk geval te veel kos.
