só pynlik dat sy glad nie kan tik nie. Sy werk op ’n bandmasjien en die bure se dogter het haar manuskrip vir haar getik, maar dié is nou terug varsity toe en Margo sit gestrand. Sy het dringend hulp nodig – ’n permanente assistent of sekretaresse, en iemand met kennis van taal en grammatika. Die buurmeisietjie swot glo B.Com. en is beter met syfers. Sy is half Engels en haar spelling is beroerd. Margo moes agterna weer die manuskrip deurgaan om al die foute reg te maak. Dis tydrowend en dubbele moeite.”
Vita skep ’n slag asem, maar gaan dan onstuitbaar voort: “Die jop is nommerpas vir jou! En dit kom asof dit gestuur is. Terwyl ek besig was met die pot pap het ek van Margo onthou en besef julle twee is ideaal vir mekaar. Jy sal mal wees oor haar – sy is wat Ma sal noem ’n lady. Meer as honderd boeke op haar kerfstok. Jy kan by haar kers opsteek oor waar om te begin en te eindig, wie soen vir wie, wie baklei met wie en wie trou op die end met wie. Maklik!”
“Hokaai, stop die lorrie!” keer Carmia. “Wie sê sy het nie intussen dalk al iemand gekry nie?”
“Sy het nie.” ’n Tevrede grinnik slaan in Vita se stem deur.
“Hoe weet jy?” vra Carmia agterdogtig.
“Hoe ken jy my, lief-sussie?” vra Vita vroom. “Ek sit nie en hanna-hanna nie. Die lewe is te kort – as ek ’n ding wil doen, dan doen ek dit. Ek het haar gebel so tussen die pap en die dingo deur. Sy was vreeslik in haar noppies en kan nie wag om jou te ontmoet nie. Ek het belowe jy sal haar môre bel.”
Carmia is ontsteld. “Dis te gou! Ek het nog nie eens finaal by die koerant bedank nie.”
“Vir alle doeleindes hét jy – skriftelik én geestelik. Die SeeSterretjie het geval, in ’n doodloopstraat. Jy sal nooit bevordering kry nie, en volgende keer kry daardie seksmaniak jou in een van die fotograwe se donkerkamer beet. Moenie nou kleinkop trek nie, Carrie. Hierdie is ’n kans in ’n leeftyd, op ’n skinkbord vir jou gegee. Jy kan mos van ’n bandmasjien af tik?”
“Ja, dis nie ’n probleem nie. En ek het groot waardering vir Margo se werk. Maar … dis te halsoorkop. Ek is nie soos jy nie. Ek het tyd nodig om te dink en te beplan. Hoe kom ek elke dag in Ballito? Ek weet nie eens of daar busse of ’n trein loop nie.”
“Ek het eie diskresie gebruik en vir Margo gesê jy sal bereid wees om in te woon. Daar’s plek vir ’n hele leër. Skamanga-landgoed lyk soos iets uit Garden & Home, en dan kan jy ontslae raak van daardie neerdrukkende woonstel en agtertangse meubels.”
“Jy moes dit eers met my bespreek het voor jy beloftes gemaak het.”
“Dan het jy nou nog gesit en wik en weeg en tot die jaar toet uitgestel. So gaan ’n ou se lewe verby sonder dat jy iets konstruktiefs bereik.”
“Ek het nie eens behoorlike klere nie!”
Vita is min gepla. “Koop vir jou.”
“Waarmee?”
“Met geld, my liewe suster.”
“Wat ek waar kry?”
“Uit die verkope van jou agtertangse meubels. Skies as ek jou gevoelens seermaak, maar jy kan beter doen as plywood-meubels wat met spoeg aanmekaargeplak is. Raak ontslae daarvan. En van jou kerkbasaarklere. En van meneer Arno du Plessis en kie. Bel Margo môre. Asse-blief … Ek plaas geen druk op jou nie. As julle twee nie kliek nie, as julle om een of ander rede nie tot ’n vergelyk kan kom nie, is daar geen skade gedoen nie. Dan soek ons eenvoudig vir jou ander werk. Belowe?”
Dis soos in hulle koshuisdae toe Vita altyd die leier was in hulle eskapades en haar bangbroeksussie rem-rem saamgesleep het. En tog het alles altyd goed uitgewerk. Daarsonder sou Carmia nêrens gekom en niks gedoen het nie. Vita se instink was nog altyd in die kol. Dis dalk tyd vir ’n bietjie skietgee en haar vertrou.
“Ek is miskien glad nie die soort persoon wat Margo soek nie,” aarsel Carmia steeds.
“Jy is. Glo my,” dring Vita aan.
“Ek sal bel,” gee Carmia bes. “Maar ek belowe niks. Dalk kry meneer Jordaan vir Arno voor stok en kom vra hy om verskoning.”
“Ja, en dalk leer olifante vlieg.”
Carmia gaan die volgende oggend soos gewoonlik kantoor toe. Sy stel uit. Tot ná sy ’n berig gedoen het oor munisipale waardasies. En ’n stadsraadvergadering. En die slaggate in die paaie …
Totdat sy Arno toevallig aan die onderpunt van die gang sien loop. Dis asof dít die sneller trek en haar aktiveer. Hoekom het sy nog nooit voorheen besef hoe oninspirerend haar werk is nie? Is dít wat sy die res van haar lewe wil doen? En vir afwisseling bevat en bevoel word deur ’n orige man?
Skielik is sy haastig. Sy wag nie vir haar etensuur nie. Sy soek die selfoonnommer wat Vita haar gegee het en stap uit op die balkon aan die agterkant van die gebou. Hier is die ontvangs beter en sy sal nie gesteur word nie.
’n Sagte, gemoduleerde stem antwoord – dié van ’n lady, soos haar ma sal sê.
“Mevrou Vermeulen?” verneem Carmia.
“Vita!” roep die stem verras uit. “Hoe gaan dit met jou, kind?”
“Dis nie Vita nie, mevrou. Dis … e … haar suster.”
“Carmia, natuurlik! Jammer, maar julle stemme klink baie eenders. Sy het gesê jy sal bel – as jy jou moed kan bymekaarmaak.”
“Ek hét toe, ja … Môre, mevrou.”
“Môre. Ag, sê sommer Margo – ’n afkorting vir Margaret. Dis makliker vir jou en ’n kompliment vir my. Dit laat my jonger voel.”
So, dís hoekom Vita haar ook sommer op haar voornaam noem, nie mevrou nie en beslis ook nie tante nie.
“Hoe gaan dit by die koerant, Carmia?”
“Nie te goed nie …”
“En dis hoekom jy jou moed bymekaargemaak het?”
“Ja,” erken sy.
“Ek het ’n assistent dringend nodig, maar jy sal seker vooraf wil sien waarvoor jy jou inlaat?” Sy wag nie vir ’n antwoord nie en gaan vriendelik voort: “Ek moet môremiddag tandarts toe gaan – ’n beproewing vir my, daardie spuitnaald … Ná die tyd sal ek lafenis nodig hê, in die vorm van ’n koppie sterk, swart brousel om my kafeïenvlakke op te stoot. Ken jy die Vlieënde Dolfyn in Wesstraat?”
“Die koffieplek? Ja. Dis nie ver van ons kantoor af nie.”
“Kan ons mekaar daar ontmoet? Dit spaar jou die lang reis uit Ballito toe.”
“Dankie,” stem Carmia in.
Sy hou van die sagte, vriendelike stem. En sy en Margo het klaar iets gemeen wat haar meer op haar gemak laat voel: sy het ook ’n redelose vrees vir tandartse en spuitnaalde.
“Deneys bring my stad toe, die liewe kind. Ek bestuur nie meer nie, en hy het sake in Durban om af te handel. Tot hoe laat werk jy?”
“Tot halfvyf.”
“Piekfyn. Ek sal hom sê om
