Tweede kans op liefde
Elza Rademeyer
Melodie
1
Mynhard Malan moet noodgedwonge spoed verminder toe hy die hoofweg verlaat en die stofpad na Goudbaai vat. Seker onlangs kwaai gereën in dié geweste, dink hy toe hy die slote en slaggate sien. Sy gedagtes is egter nie lank daarby nie, want hy kan sy opgewondenheid nouliks in bedwang hou. Nie in sy wildste drome het hy kon dink dat hy eendag die eienaar van ’n plaas sou word nie. Dít boonop die plaas Koppie-alleen waar hy die lewenslig aanskou en die eerste sewe jaar van sy lewe deurgebring het! Daarmee saam ook genoeg geld om die plaas lewensvatbaar te maak. Wat dit alles so ongelooflik maak, is dat hy dit van sy pa geërf het! ’n Pa wat hy geglo het jare gelede reeds oorlede is.
Hy het nooit aan die plaas gedink, of ná sy ma se dood gewonder wat daarvan geword het nie. Seker oor die kinderhuis op George, waar ’n suster van sy ma hom na sy ma se dood gaan aflaai het, so ’n groot aanpassing vir hom was. Veral in die begin toe sy vryheid plotseling ingeperk was. Daar was nie ’n veld waar hy kon gaan rondloop nie. Geen diere nie. Net streng reëls en regulasies. Gelukkig was daar darem ’n kinderlose egpaar wat hulle oor hom ontferm en hom naweke na hul kleinhoewe buite die dorp geneem het. Dáár was hoenders, ganse, twee melkkoeie en ’n hond. Hy het daar en dan besluit hy wil ook eendag ’n boer soos oom Tom word. Totdat hy uitgevind het plase of kleinhoewes val nie uit die lug nie. Jy moet geld hê om so iets te koop.
Om saam met oom Tom aan sy bakkie se enjin te werk, was ook interessant en lekker. Toe word hy maar ’n motorwerktuigkundige.
By tye raak hy nog bang daar is iewers ’n misverstand, of dat hy sommer net droom, al het hy Oos-Londen toe gery om sy oorlede pa se prokureur te gaan spreek, en self Dirk Malan se testament onder oë gehad.
Toe hy Goudbaai bereik, ry hy nóg stadiger om alles om hom in oënskou te neem. Die baai en die hotel daar naby wek wel vae herinneringe. So ook die paar huise langs die stofpad wat deur die dorpie loop na ’n paar kleinhoewes met die naam van Oewersdal, en daarvandaan na Koppie-alleen, asook enkele ander plase. Die mense het destyds van Goudbaai gepraat asof dit ’n dorp is, onthou hy. Seker oor daar ’n kerk, ’n hotel, en ’n paar klein besighede is. Teen die kop agter die hotel merk hy ’n paar spoggerige nuwe huise op. Hulle was definitief nie in sy kinderdae daar nie, so hier is darem ’n bietjie uitbreiding.
Die drie kilometer van Goudbaai na Oewersdal laat hom ook nie toe om vinnig te ry nie. Hy tel die huise toe hy Oewersdal bereik. Hier is agt hoewes. Die huise sit almal langs die pad, en ’n entjie agter die huise vloei die Groenrivier verby wat so halfpad tussen Oewersdal en Goudbaai in die see uitmond.
By die tweede laaste kleinhoewe se hek hou hy stil. Dit is waar sy bestemming vir die langnaweek gaan wees. In Koppie-alleen se huis woon daar nog mense wie se huurtyd eers die einde van die maand verstryk. Sy nuuskierigheid om die plaas te sien, het hom nie toegelaat om tot dan te wag nie. Gelukkig het hy ’n kollega by die werk met ’n oom wat ’n kleinhoewe by Oewersdal besit. Dié oom was egter onlangs in ’n motorongeluk en lê in die hospitaal op George met ’n slegte beenbreuk. Oom Jos was dan ook heel inskiklik dat hy die naweek in sy huis kan bly. Al vergoeding wat hy daarvoor wil hê, is dat hy wat Mynhard is, die gras om die huis moet sny.
Die dae in die hospitaal het oom Jos uitgehonger vir geselskap. Tydens sy besoek het die oom hom onder meer vertel van die weduwee-buurvrou op Oewersdal, Magriet Nel, vir wie hy moet ligloop, en haar beskryf as die wandelende plaaslike koerant. Twee blaaie van verdraaide waarhede en agtien bladsye vol sensasie. Iemand wat hy moet kortvat. Die ander buurvrou is baie gaaf en lief vir kook en bak, so sy bederf hom voortdurend met lekkernye.
Hy laat dwaal sy blik oor die twee huise langsaan, en neem aan die kwaai weduwee woon in die kothuisie wat so ’n bietjie dieper in die erf sit. Die ander huis is ’n bietjie groot vir ’n enkellopende weduwee.
Nadat hy sy goedjies afgepak het, loop hy om die huis. Die gras kort ’n goeie sny. Miskien moet hy dit sommer nou doen. Dan kan hy môre die hele dag op Koppie-alleen deurbring. Hy haal die leer af wat teen die hoë muur staan wat die erf van die kothuis skei, en gaan sit dit op die agterstoep sodat dit uit die pad van die grassnyer sal wees.
Sy dors dryf hom egter om eers vir hom ’n bier uit sy yshouer te haal en daarmee op die voorstoep te gaan sit. Hy het kwalik sy sit gekry of hy hoor ’n geskel by die kothuis. Die hoë muur tussen die twee huise verhoed hom om die persoon te sien, maar hy kan die woorde duidelik hoor.
“Kyk net wat het jy weer aangevang, Tobias! As ek my sonde nie ontsien nie, trek ek jou oor my skoot en gee jou ’n allemintige pak slae. Kyk hoe het jy die stoelkussing bemors! Moenie maak asof jy doof is nie. Jy weet goed ek praat met jou!”
Sjoe, oom Jos was reg oor die kwaai buurvrou, dink hy toe die geskel voortgaan. Hy het aangeneem sy sal al ’n ouerige persoon wees, maar haar stem klink nog jonk.
“Thomas, kom uit daar uit die blomme! As jy nie jou kos wil vreet nie, gee ek dit vir Goliat. Hy kry mos nooit genoeg nie! Nee, Jason, dis nie jou kos nie. Vat jou weg, jy is al gans te dik!”
Dit kan nie met mense wees wat sy so raas nie. Meen te sê: vuil pote, dik, vreet! Seker maar troeteldiere, dink hy nog, toe daar skielik pandemonium by die ingangshek in die straat losbars waar twee yslike boerboele mekaar takel.
Dit laat hom op twee gedagtes hink: Sal hy hulle los dat hulle mekaar verskeur, of moet hy poog om hulle uitmekaar te jaag? Vir ’n bloedbad voor die hek is hy voorwaar nie lus nie, so laat hy maar hardloop en die tuinslang gaan haal. Gewoonlik skrik honde en neem die loop as jy hulle natspuit. Gelukkig het hy sy hond by vriende op George gelos, anders sou dié ook nou nog ’n lawaai opgeskop het.
Tessa besef dadelik wat weer aan die gebeur is toe sy die honde se geraas voor die buurman se hek hoor. Bo van haar stoep af het sy die honde in die straat gesien, en sommer geweet daar gaan weer moles kom. Nugter alleen weet wie se honde hulle is, en hoe dit kom dat hulle mekaar elke keer hier op dieselfde plek teëkom en te lyf gaan. Dis nou al die derde keer in een week. Daar is net een manier om hulle uitmekaar te laat spat, en dis deur hulle nat te spuit.
Sy hardloop muur toe, bestyg die leer wat daar staan, en spring. Toe sy sien daar is iemand aan die ander kant, is dit te laat om om te draai. Sy trek klaar deur die lug.
Mynhard is besig om die tuinslang aan die kraan te koppel toe iets hom met ’n allemintige slag teen die agterstewe tref en vorentoe slinger sodat die sterre voor sy oë spat, toe sy kop die muur tref. Vir ’n flitsende oomblik dink hy die skeidsmuur tussen hom en die buurvrou het bo-op hom omgeval, maar toe hoor hy ’n kreungeluid en iets wat klink soos: “O, hel!”
Toe die sterre wyk en sy oë weer kan fokus, is hy nie doodseker of hy sien wat hy sien, en of die kopstamp teen die muur hom laat hallusineer nie, want van iewers uit die hemelruim het ’n meisie gekom, hom skoon van sy voete af geval, en nou lê sy allerhande snaakse geluide en maak neffens hom op die gras.
Op sy vraag of sy seergekry het, uiter sy net ’n roggelende geluid.
Tessa se wind is weggeskrik of uitgeval. Dis die laaste ding wat sy te wagte was toe sy oor die muur gespring het, dat sy bo-op ’n inbreker sou beland! Al waaraan sy kan dink om te doen, is om te maak asof sy sterwend is, want net vanoggend het nuus oor die radio gekom van ’n weduwee wat aangerand is toe sy ’n geraas in haar bure se erf gehoor en ondersoek gaan instel het.
“Wie die duiwel is jy, en waar kom jy vandaan?” hoor sy hom bulder, maar nog voordat sy kans kry om ’n tweede doodsroggel na te boots, hoor sy hoe hy agterdeur se kant toe hardloop.
Hy
