kyk in hul rigting huis toe waggel, begin Mynhard lag, so aansteeklik dat Tessa haar lag ook nie kan hou nie.
Hy stap saam tot by die huis se stoep waar daar ’n klomp klein hondjies aan die speel is. Drie katte lê rustig op die stoele en slaap. “Aan wie behoort die diere? Jy het mos gesê jy pas hulle net op.”
“Die hondjies behoort aan die eienaar van Goudbaai se hotel, en die katte aan die eienares van hierdie huis. Die twee tannies is susters en het vir hul kinders in Australië gaan kuier, nou pas ek die huis en diere op. Jy wil nie dalk een van die hondjies koop nie?”
“Mag jy hulle verkoop?”
“Ja, ek mag. Tannie Janie het gesê ek kan die hondjies verkoop vir duisend rand stuk.”
“Duisend rand?”
“Onthou, hulle is Labradors. Goed, hulle is nou nie geregistreer nie, maar hul ma was ’n Labrador en hul pa ook.”
“Dis te hope. Wat het van hul ma en pa geword?”
“ ’n Motor het hul pa doodgery en hul ma is sommer net dood, kort na hul geboorte. Wil jy enetjie hê?”
“Nee, ek het ’n hond. Toevallig ook ’n Labrador. Hy sal nie daarvan hou om sy baas met ander honde te deel nie.”
Sy lig haar skouer. “Ek het maar net gevra.”
“Hoe lank bly jy al hier op Oewersdal?” Hy verbeel hom hy sien dat iets soos waaksaamheid haar mooi blou oë binnesluip.
“Hoekom wil jy weet?”
“Ek vra sommer uit belangstelling.”
“Twee weke.”
“Hoe goed ken jy die mense van die omgewing?”
“Ek ken niemand nie,” sê sy voordat sy in die huis verdwyn.
“Waarvandaan is jy oorspronklik?” vra hy toe sy terugkom met die hek se sleutel.
“Van Kaapstad. En waarvandaan kom jý?”
“Van George. Ek is egter ’n bietjie verder aan op die plaas Koppie-alleen gebore, en is hier om te kom kyk hoe die plaas daar uitsien, of ek kans sien om te kom boer, en of ek liewer my werk as motorwerktuigkundige moet behou. Waar werk jy?”
“Ek … werk nie op die oomblik nie. Het jy planne om Koppie-alleen te koop as jy daarvan hou?”
Nadat hy haar vertel het hoe dit gekom het dat hy nou die eienaar van die plaas is, wil sy weet hoekom hy dan gedink het sy pa is dood.
“Ek was nog baie klein toe ek agtergekom het ek sien my pa nie meer nie. Toe ek my ma oor hom vra, het sy vir my gesê hy is weg, en ek moet vergeet dat ek ooit ’n pa gehad het. My kat het op ’n dag verdwyn, toe kry ek hom dood in die veld. Ek het nogal in die veld gaan soek na my pa, maar kon hom nie kry nie. Niemand het ook weer van hom gepraat nie, so ek het toe maar gedink hy is op ’n ander plek oorlede.”
“Wat het van jou ma geword?”
“Sy is twee jaar nadat my pa weg is, oorlede, en ek is toe kinderhuis toe.”
“Waar was jou pa dan al die tyd?”
Hy lig sy skouers. “Al wat die prokureur my kon sê, was dat hy ’n welvarende sakeman in Oos-Londen was, en dat hy weer getroud is met ’n weduwee. Sy is ’n paar maande voor my pa oorlede, en haar dogter kon hy nog nie opspoor nie. Sy toer glo iewers in die buiteland, so sy weet nog nie haar stiefpa is oorlede nie.”
Hulle het al geselsende tot by die hek gevorder, toe Mynhard sien Tessa steek vas en staar verskrik na ’n man wat uit ’n motor klim en nadergestap kom.
Toe dit lyk asof sy die hasepad wil vat huis toe, hou hy haar impulsief aan die arm terug. “Kom ons hoor eers wat hy wil hê. Miskien het hy verdwaal.”
Die man ignoreer Mynhard en wend hom tot Tessa toe hy voor die hek vassteek. “Kan ek netnou ’n draai by jou kom maak wanneer jou besoeker weg is, Tessa-skat? Ek gaan net gou Goudbaai toe, maar behoort binne ’n uur weer hier verby te kom.”
“Nee.”
“Kom nou, Tessa, ons moet praat.”
“Ons het niks om oor te praat nie. Ek het vir jou gesê wat om te doen.”
“Raak nou ’n slag redelik, my skat. Ons kan nie so aangaan nie. Jy moet terugkom Groene Weide toe. Hier is lelike skinderpraatjies wat die rondte doen.”
“Ek steur my nie aan skinderpraatjies nie.”
“Jy sal, as jy weet wat die mense oor jou te sê het.”
“Jy mors jou asem.”
Toe sy sonder meer omdraai en op ’n drafstap afsit huis toe, kyk die man na Mynhard. “Wie is jy?”
Mynhard hou nie van die trant waarop hy dit vra nie, dus stap hy ook nie nader om hom die hand te reik nie. “Mynhard Malan.”
“Van waar ken jy Tessa?”
“Van ’n paar oomblikke gelede af. Ek het pas hier langsaan gearriveer vir die naweek.”
“Ek raai jou aan om Tessa uit te los tensy jy moeilikheid soek.”
Mynhard frons toe die aanstellerige man sy rug op hom keer, in sy motor klim, en met ’n vaart wegtrek. Was dit ’n dreigement?
“Wie is die opdringerige javel? ’n Gewese kêrel?” vra Mynhard toe hy Tessa op die stoeptrappe inhaal.
“Dis my man.”
Hy skrik hom tjoepstil, en kom eers tot verhaal toe sy die voordeur oopmaak. “Ek is jammer. Ek bedoel, dié dat ek so lelik van hom gepraat het.”
“Jy hoef nie jammer te wees nie,” sê sy stomp voordat sy die huis binnegaan en die voordeur feitlik in sy gesig toeklap.
’n Rukkie later, nadat hy die leer aan haar kant van die muur bestyg, en aan die ander kant afgespring het, gaan sit hy weer op die stoep om sy bier klaar te drink. Hy teug langsaam daaraan en wonder oor die insident by die hek. Dit lyk nie of daar veel sprake van liefde by Tessa vir dié Jaco-man van haar is nie. As hy notisie moet neem van alles wat die weduwee kwytgeraak het, wil dit voorkom asof Tessa hom verkul het, en hy haar weggejaag het. Seker dié dat sy in die kothuis bly. Haar skoonheid maak dit seker moeilik om versoekings af te weer, maar as haar man bereid is om haar te vergewe, hoekom sou sy weier om terug na hom toe te gaan?
Dan onthou hy Jaco het gesê sy moet terugkom Groene Weide toe. ’n Grensdraad skei Koppie-alleen en Groene Weide van mekaar; dít onthou hy darem. So, sou hy besluit om te kom boer, beteken dit Jaco gaan sy naaste buurman wees. Snaaks, maar dit is asof dié gedagte hom nie aanstaan nie. Hy hou nou maar eenmaal nie van arrogante mense nie. Maar waarom sal hy oor ander mense se sake tob? Laat hy liewer sy bier klaar drink en die gras loop sny.
Toe hy die gras wil sny, kom hy agter daar is nie ’n kragprop aan die draad van die grassnyer nie. Hy soek die huis en buitekamer deur vir ’n prop, maar kan nêrens een kry nie. Hier is net ’n kafeetjie
