die sak asof die inhoud breekbaar is. “Baie, baie dankie. Niks so lekker soos ’n kurkdroë springbokbiltongetjie nie. Mamma!” skreeu hy in die gang af. “Jou geliefkoosde biltong, ’n hele meelsak vol.”
Daniël haal sy hoed af en vryf sy hare agtertoe. Daar is plek aan die kapstok, maar hy is onseker of hy dit vir hom mag toe-eien. Dominee De Vaal beduie vir hom soontoe en na die oop deur regs van hom. “Hang maar op en stap solank in, ek vat gou hierdie kombuis toe.”
Daniël was al twee keer tevore in dominee De Vaal se studeerkamer. Die eerste keer goed ’n jaar gelede, toe hy kom vra het of hy hom ’n kans sal gee om weer te katkiseer. Die tweede keer in Oktober verlede jaar, toe hy en Anna hul gebooie opgegee het. Dominee De Vaal het ’n groot hart. Hy was gewillig om hul name af te kondig al sou Anna eers Kersfees haar belydenis doen.
Hy sluip nogtans respekvol na binne, skuldig oor die verwagting wat hom beetgepak het. Drie van die studeerkamermure het rakke wat van hoek tot kant volgeprop is met boeke en nogmaals boeke. Aan die kroonlys bokant die boekrakke, byna teen die plafon, hang ’n verskeidenheid portrette. Sy oog soek na ’n groepportret wat die jaar voor verlede jaar geneem is …
Adrie staan in die voorste ry. Sy is klein en ver, tog sien hy haar van naby. Sy glimlag en lig haar kop uitdagend. Haar skouers wieg, sy sit haar hand teen haar nek. Wat gaan aan met hom? Is dit die duiwel wat hom op die onmoontlikste plekke inwag en versoek, of is hy so swak dat hy hom nie kan beheer nie? Hy verskuif sy blik doelbewus. Sowaar. Daar hang ’n geraamde trouportret van hom en Anna met dominee De Vaal tussen hulle twee.
“Mevrou sê baie dankie vir die biltong.”
Die dominee praat so skielik, hy wip soos hy skrik.
“Ekskuus, ou seun.” Dominee De Vaal gee ’n laggie. “Het ek jou nou laat skrik?”
“Nee, Dominee, dis nie Dominee nie. My aandag was by daai portret.”
“Pragtig, nè? Jou eggenote se moeder het dit vir ons geskenk. Die geleentheid was so besonders, ons hang dit hier vir almal om te sien. Hoop nie jy gee om nie? Julle kry baie komplimente.”
Dit voel vir Daniël of ’n onsigbare hand die asem uit sy borskas pers. Sy kop draai, hy moet met sy vingerpunte op die lessenaar druk om regop te bly.
My sonde, Here, my sonde is te groot!
Dominee De Vaal se lessenaar is ’n stewige meubelstuk oorlaai met stapels papiere, boeke, gevoude koerante, twee oop Bybels, inkpotte en penne in houers, notaboeke.
Die dominee kug. “As jy nie daarvan hou nie, haal ek dit af.”
“Nee, Dominee, dis onverwags … Dis al.”
“Ek dag jou skoonmoeder het met julle afgespreek.”
“Seker met Anna.”
Dominee De Vaal grinnik. “Ons mans moet partykeer vir lief neem, nè? Sit gerus.”
Daniël kies weer die stoel met die blinkgeskuurde leeroortreksel. Hy voel van voor af senuweeagtig en skuldig.
Dominee loop om die lessenaar en gaan sit aan die ander kant, hy kyk stip. “Hoe gaan dit met julle?”
“Goed, dankie. Anna verwag ons eersteling. Sy sê in Oktober.”
“Maar veels geluk. Wat sê julle ouers?”
“My pa wil Mispa in die familie hou, hy hoop op ’n seun wat die boerdery kan oorneem.”
“En Anna Catharina se ouers?”
“Ons gaan hulle vanaand ná kerk vertel. Dominee, ek het nou uit my beurt gepraat, Dominee verstaan.”
“Ou seun, wie wil sulke goeie nuus geheim hou? Is dit my en Mevrou ooit beskore om ’n ou kindjie van die Here te ontvang, kondig ek dit van die preekstoel af.”
Daniël het tant Adriana en sy ma al hoor praat oor die predikantspaar se kinderloosheid. Hy wil hom bemoedig, selfs raad gee. Maar die dominee is nie sy maat nie.
“Die Here is goed,” sê hy om sy verleentheid te bedek en wonder of dit die regte woorde was.
“Julle hou nog elke dag huisgodsdiens?” praat die dominee onverwags uit ’n ander hoek.
Hier kom dit nou, dink Daniël, die aanklag. Gelukkig beskou hy sy pligte as priester van sy huis as ’n opdrag direk van die Here af en hou getrou daarmee vol. Wat dit betref, is sy gewete skoon en kan hy eerlik antwoord. “Ek en Anna lees en bid soggens ná vroeë koffie. Met ontbyt en aandete sit Sadrag-hulle ook by. Hy het saam met my by meester Elie leer lees en skryf. Ek wil eendag vir hom ook ’n Bybel koop. ”
“Wat ’n uitstekende voorneme.”
“Moeilikheid is, hy vat nie aalmoese nie.”
“Die Woord is nie ’n aalmoes nie. Dis ’n geskenk.”
“Ongelukkig kan ek dit nog nie bekostig nie.”
“Intussen bid en werk julle saam?”
“Hy het sy eie vee. Hulle loop op my grond.”
“Begeer seker sy eie plaas?”
“Hy maak geld bymekaar.”
“Sal jy hom kan help?”
“Dominee, sover dit in my vermoë is. Sadrag is my vriend van kleins af.”
“Pragtig. As almal só redeneer, sal die land ’n beter plek vir Christenmense wees om in te leef. A, Mamma.”
Daniël ruik die koffie soos sy ingestap kom. Hy spring op en neem die skinkbord by haar. Sy is ’n skraal vrou, bleek en lig, nes haar man.
“Goeiemôre, Daniël,” groet sy. “Dankie vir die biltong, die wors ook. Ek het ’n stukkie afgebreek en geproe. Die een wat dit gemaak het, het ervaring.”
“Dis Anna. Tant Hester het haar touwys gemaak.”
“Hoe gaan dit met haar, met Anna Catharina?”
“Baie goed dankie, Mevrou.”
Amper voeg hy by dat sy verwag, maar bedink hom betyds. Gelukkig kry hy ook nie kans nie.
Mevrou slaan haar hande saam. “Pieter? En jy ontvang jou nuwe diaken in jou duiweklere.”
Duiweklere? wonder Daniël. Diaken?
“Ek wil hom die hokke gaan wys.”
“Hy is netjies aangetrek. Kan jy nie sien nie?”
“Ek gaan hom net wys.”
“Drink julle koffie voor dit koud is.”
Verbeel Daniël hom of is sy predikantspaar so effe ongedurig met mekaar?
“Dankie, vir die moeite, Mevrou,” probeer hy paai.
“Sê groete vir jou mense. Ons sien julle seker
