moet dit waardeer dat jou pa so is. Ek, ons het nie so iets geken na my ma se dood nie. Ons moes maar self na ons seerplekke kyk, self pleisters plak, alleen dokter of tandarts toe gaan. My pa het net nie belanggestel nie. As dit nie vir ouma By was nie …” Hy skud sy kop.
Cilla gee sy hand ’n drukkie. “Is sy nou beter?”
Reynecke druk haar hand en glimlag. “Ja, heeltemal. Ek het so geskrik toe sy my bel en sê sy moet dokter toe gaan. Ek kan nie onthou dat sy ooit siek was nie. Sy word oud, ek weet, maar …” Hy is ’n rukkie stil. “Sy is al een wat dit ooit gewaag het om oor my ma te praat voor my pa.”
“Mense verwerk hartseer op verskillende maniere. Dit was dalk vir hom makliker –”
“Om te wat?” vra hy kil. “Om sy kinders te ignoreer? Om al haar goed weg te gooi? Om alle foto’s van haar weg te pak? Om alles wat sy geskilder het, van kant te maak? Om my te verbied om ooit weer ’n verfkwas op te tel? Ek was tien.”
Cilla se hart breek as sy dink aan die klein seuntjie wat sy ma verloor het en sommer sy uitlaatklep ook. Sy streel oor die hare wat laag in Reynecke se nek krul. Hulle ry in stilte tot by Rietfontein se afdraai. Dan kyk hy vinnig na haar.
“Jammer, ek … ek moet liewer glad nie oor my pa praat nie, ek word elke keer van voor af kwaad.” Hy haal diep asem en druk haar hand. “Kom ons praat oor iets anders. Ek het gedink ons moet vir Maggie na die stuk oop veld neem. Sy kan saam met die ander merries wei. Dan sal ek vanmiddag vir Bravo soontoe neem. Wat dink jy?”
Cilla dink so ’n rukkie, dan skud sy haar kop. “Ons is nog nie seker of Bravo vir Maggie in gedagte gehad het nie en ons weet ook nie of Maggie hom gaan toelaat om naby haar te kom nie. Ek dink ons moet eers vir haar na hom toe neem in die stal en kyk hoe hulle op mekaar reageer. Of sy ontvanklik sal wees vir sy … uhm … toenadering.” Sy glimlag vir Reynecke. “Bravo sal bietjie moet werk as hy haar wil hê, sy gaan nie sommer in sy skoot val nie.”
“Lyk my dis waar van al die meisiekinders op Heuningkloof,” lag Reynecke en hou stil. Sy hand skiet uit en hy trek haar nader. “Vanoggend was nie naastenby genoeg nie, ek moet net weer …” Sy oë beweeg rusteloos oor haar gesig en dan soen hy haar.
Sy lippe is warm en dringend en Cilla sug. Haar oë val toe en haar vingers verstrengel in sy hare. Maggie runnik en hulle trek hul koppe gelyk op. Reynecke se vingers streel nog een keer oor haar lippe voordat hy uitspring. “Tipies vroumens, sy soek nou aandag. Sy is nou lank genoeg geïgnoreer,” lag hy.
Cilla kom stadig terug aarde toe. Sjoe, die man soen haar dat sy nie weet waar sy is nie. Haar lippe tintel nog steeds. Sy vee oor haar mond terwyl haar hartklop stadig na normaal terugkeer. Reynecke maak vir haar die deur oop en sy sien nou eers dat hulle voor die stalle stilgehou het. Hy druk haar eers styf teen hom vas en haar hart begin weer van voor af galop. Toe sy opkyk, is sy oë warm en hy glimlag.
Van die werkers kom aangestap om te help en Reynecke laat sak sy hande en stap om na die perdesleepwa toe.
Hoe moet ’n meisie se hart dit hou? Cilla stap agter hom aan. Haar bene is lam, haar hande bewerig, haar mond kurkdroog – en dit na ’n soen en ’n drukkie. Wat op aarde gaan met haar gebeur as hy … as hulle … Beelde van hul ineengestrengelde lywe doem ongewens voor haar op en sy snak na asem.
Reynecke staan voor haar. Sy kop swaai vinnig om en sy weet dadelik dat hy een en dieselfde prentjie gesien het. Sy oë trek skrefies en die spiertjie in sy wang spring een keer voordat hy omdraai en met die werkers praat.
’n Rukkie later is Maggie uit die sleepwa en Cilla lei haar tot waar hulle vir Bravo hoor trippel. Bravo kom dadelik nader toe hy Maggie gewaar. Hy begin ruik aan haar. Sy ruik terug en hulle koppe nestel teen mekaar.
Cilla kyk na Reynecke, wat aan Maggie se agterkant staan. “Wel, hy is opgewonde, ek dink Maggie is die regte een,” sê sy.
Reynecke loer onder die merrie in en knik. “En ek dink sy stel ook belang. Sy’s beslis op hitte.” Hy grinnik. “Sy hou van wat sy sien, lyk dit vir my.”
Die twee perde snuif weer aan mekaar en Cilla druk haar bloedrooi gesig in Maggie se nek. Al hierdie gepratery van hitte en paring maak haar skoon bewerig.
Ná ’n rukkie roep Reynecke die werkers en beduie vir hulle om Maggie af te vat na die toegekampte veld. Sy en Reynecke draai saam na Bravo toe.
“Wat het netnou gebeur?” vra Reynecke skielik.
“Netnou?” vra sy verbaas. Hulle was tog albei by toe die perde aan mekaar geruik het, waarvan praat hy nou?
“Toe jy agter my staan. Ons was besig om Maggie uit te laai. Toe sien ek … en toe ek omkyk … jy het ook daaraan gedink.”
Cilla kyk na hom, maar hy kyk net na die hings. Sy gesig is geslote, stroef. Sy sug.
“Ek het aan ons gedink en jy het dieselfde beelde gesien, dis al …”
Reynecke swets en begin aanstap na die staldeur.
“Ek kan nou doen met ’n koppie koffie, wat sê jy? Kom, klim. Ek los die sleepwa eers hier vir wanneer ons haar terugneem.” Reynecke praat asof niks gebeur het nie. Ámper asof niks gebeur het nie.
Cilla druk haar hande diep in haar jeans se agtersakke. “Ek .. uhm … Ry jy, ek gaan nog bietjie by Bravo kuier. Ek wil net seker maak hy weet hoe ’n spesiale merrie Maggie is. Hy moenie dink hy kan met haar mors nie.”
Reynecke maak sy mond oop om iets te sê, maar dan waai hy en verdwyn af in die gang.
Cilla vryf stadig oor Bravo se nek. Sy wéét hy het gesien wat sy gesien het: hulle twee saam, een. Maar hy weier om te glo wat hy voel, weier om te glo dis moontlik dat twee mense gedagtes kan deel. Dit gebeur nie sommer nie; hy is meestal geslote, maar nou net, soos die aand in die stalle, was hy vir ’n oomblik sonder die gewone verskansings om sy hart. Daarom kon hy weet wat sy dink, sien wat sy sien, voel wat sy voel.
Bravo snork en runnik. Cilla lag en streel oor sy nek. “Ja, ek weet jy’s haastig. Maar gee kans … julle mansmense kan ook nie wag nie. Sy moet net ’n bietjie rus, sy hou nie daarvan om rondgery te word nie.”
“Is sy hier?” hoor sy iemand agter haar. Dis Koen.
“Ja, sy’s hier. Sy was nou net hier by Bravo. Sy is vir seker op hitte. Ons wil haar net so ’n kansie gee om aan te pas. Ons gaan hom vanmiddag loslaat in die veld by haar.”
“Jy dink nie Bravo gaan haar seermaak nie? Ek is maar altyd bekommerd as mens hulle alleen los.”
Cilla kyk na Bravo en glimlag. “Nee, hy sal mooi werk met haar, ons kan maar ontspan.”
Hulle is ’n rukkie lank stil, dan maak Koen keel skoon. “Vandat jy die eerste keer by Bravo was, bring Reynecke baie tyd by hom deur. Hy gaan ry hom elke dag. Ek weet nie wie van hy of Bravo dit die meeste geniet nie. Al twee lag as hulle terugkom. Dit lyk of Reynecke eers bang was om ’n band met die perd te vorm. En nou … Ons was nou die dag in die onderste land besig toe Reynecke skielik in sy bakkie klim en terugjaag hiernatoe. Agterna het hy vir my gesê hier was ’n kobra in die stal. Nou vra ek jou, hoe het hy geweet? Wou natuurlik niks sê nie, maar ek wonder …”
“Dink jy hy het iets aangevoel?”
“Ek moet so
