weet dis slegte tydsberekening, maar ek moet weet, anders …”
“Ag, kom nou, Marina. Moet net nie weer begin nie. Ek sien regtig nie vanaand kans vir derms ryg nie.”
Haar moed het haar amper begewe, maar sy het ook besef dat sy nie daardie aand by hom kon slaap as sy nie uitklaring het nie. Daarom het sy hom weer weggestoot toe hy haar wou nadertrek.
“Wie is Adél?” Haar stem was slegs ’n fluistering, maar hy het dit gehoor. Sy liggaamstaal het dit verraai.
“Wie? Waaraan torring jy tog nou weer?”
“Ek moet weet, Christiaan. En moet asseblief nie vir my lieg nie. Jy weet waar het lieg en bedrieg ons gebring.”
Hy het duidelik geïrriteerd regop gesit. “En jy weet ook waar het jou alewige gekerm ons gebring.”
Sy het sy laaste woorde geïgnoreer. “Is sy jou minnares? Het julle seks gehad?”
Uit selfverdediging het hy opgespring en haar aangegluur, maar hy was te laat en kon die blos nie wegsteek wat oor sy gesig versprei het nie.
Haar binneste het begin pyn.
“Waar kom jy aan sulke snert?” het hy geskree.
“Het julle?”
Hy het sy klere van die mat af opgetel, aangetrek en op die bed langs haar kom sit. ’n Gelade stilte het gevolg, en sy het gewag dat hy haar moet vertel dat dit alles ’n misverstand was. Dat die rooikop net een of ander kennis is, of dat dit by haar is waar hy sy dwelms gekry het. Enigiets, behalwe dat hulle minnaars was. Maar aan die ander kant, selfs daarvoor sou sy hom op daardie oomblik kon vergewe het as hy net opreg jammer was.
“Hoe weet jy van haar?” het hy uiteindelik gevra.
“Maak dit regtig saak? Jy het by haar geslaap of jy het nie?”
Hy het kwaad geword. Sy hele houding het haar vertel dat hy skuldig is. “Kan ons hierdie gesprek nie net vir ’n ander dag los nie? Ek is skaars terug by die huis en wil regtig …”
Sy het haar kop geskud nog voordat hy klaar gepraat het.
Dit het hom net aangespoor om op sy perdjie te klim.
“Oukei, Marina, jy wil mos nou weet. Jy wil mos nóú hierdie spesiale aand van ons bederf, maar goed hier kom dit en moenie sê ek het jou nie gewaarsku nie.” Hy het na haar gekyk, sy blik intens. “Ja, ek het een of twee keer met Adél seks gehad, maar sy is en was nog nooit my minnares nie. Ek was dronk, en dit het hoegenaamd niks beteken nie. Sy was my supplier.”
Al het sy dit verwag, was die skok om dit so prontuit uit sy mond te hoor te veel om te hanteer. Sy het opgespring en oor die wasbak naar geraak.
Hy het agter haar aangestap. “Is jy oukei? Ek het jou gewaarsku, maar jy het mos aangehou en aangehou.”
In haar hele lewe was sy nog nooit so kwaad soos op daardie oomblik nie. Sy het haar mond met ’n stuk toiletpapier afgevee en reg voor hom gaan staan.
“En hier staan jy, die magtige Christiaan van Breda, en jy vertel vir jou vrou, sonder om te blik of te bloos, sonder eens ‘ek’s jammer’, dat jy seks gehad het met ’n ander vroumens en … en … Wie de hel dink jy is jy? Wat het van jou geword, Christiaan? Jou ouers draai in hulle graf om as hulle jou vandag moes hoor en sien.” Haar stem het amper ’n oktaaf geklim, maar sy kon haarself net nie keer nie.
“Ek ken jou nie meer nie.”
“Dan vra jy nog hoekom. Hoor hoe gaan jy aan. Ek het jou gesê dit was net een of twee keer en ek is mos nou skoon.”
“Gmf. Hoopy doo! Moet dít my nou laat beter voel?” Sy het op haar tone voor hom gaan staan en amper geskree: “Luister jy en luister nou mooi. Idioot wat ek was, het ek nogal gedink dat as jy berou sou toon oor wat jy ook al gedoen het, sal ek jou kan vergewe. Ek sou ter wille van wat mooi en goed was tussen ons, vanaand die minste gewees het en jou enigiets vergewe het. Enigiets. Maar o nee, Christiaan van Breda is mos nooit verkeerd nie. Hy maak net soos hy wil en te hel met die res. Te hel met wie hy onder sy voete vergruis. Te hel met die mense wat vir hom lief is.”
Christiaan het ineengekrimp.
“Wel, my man, daardie tyd is verby. Ek gaan nie toelaat dat jy my verder verneder nie. Ek het genoeg gehad. Wat daar ook al tussen julle is, gaan gerus voort, maar jy sal nie weer met ’n vinger aan my raak totdat …”
Haar bravade het geswig en sy het begin huil. “Gaan hoer en rumoer jy nou maar tot jy genoeg gehad het, maar moenie by my kom huil as jy met een van jou houvrouens se babas sit en hulle jou kaal uittrek nie. En moenie as jy eendag uitgeteer is van siektes, dink jy kan weer langs my kom lê nie. Jy het hierdie bed vir jouself opgemaak. So … so …”
Hy moes seker gesien het dat sy naby breekpunt was, want skielik het hy haar gegryp en teen hom vasgehou en toe kon hy nie ophou jammer sê nie.
’n Rukkie het haar vuiste nog teen sy bors gehamer, maar toe het haar bene onder haar geswik en het sy magteloos teen hom gehang. Die geluide wat uit haar bors gekom het, was rou krete van teleurstelling.
Hy het haar bed toe gedra, die duvet oor haar getrek, toe uitgestap en die deur agter hom toegetrek.
Dit was omtrent elfuur daardie aand toe sy opgestaan het om badkamer toe te gaan. Haar kop was seer en haar mond droog, en sy is kombuis toe om pille en water te kry.
Dit het gereën en die groot eikeboom se takke het in die wind teen die kombuisvenster geskuur.
Sy het die pille in haar hand uitgegooi, maar voordat sy dit kon sluk, het ’n glas iewers in die huis gebreek.
Christiaan? was haar eerste gedagtes. Waar is hy? Op haar tone is sy die gang af. ’n Lig het uit die studeerkamer geskyn. Sy wou net omdraai en terug kombuis toe gaan, toe nog ’n glas breek. Voor die halfoop deur het sy gehuiwer en dit versigtig oopgestoot. ’n Ry glase het voor Christiaan op die lessenaar gestaan. Almal half met whisky of brandewyn. Een vir een het hy die inhoud in sy keel afgegooi en die glas dan teen die oorkantse muur stukkend gegooi.
Voor hom, op ’n stuk bruinpapier, was drie rytjies wit poeier.
Sy het haar hand moedeloos oor haar mond geslaan om die snik te keer. Nie weer nie.
Asseblief tog, net nie weer nie. Skuldgevoelens het haar oorweldig. “Christiaan?” Sy naam was net ’n fluistering.
Tog het die blou oë opgekyk na haar, haar om hulp gesmeek.
“Jy sal my nooit kan vergewe nie, nè?” Sy mondhoeke het in misnoeë afgetrek. “Ek het alles opgemors. Ek is een groot, bliksemse mislukking. Almal verwag ek moet soos my pa wees, ek moet doen en wees wat hy was. Ek sal nooit hý kan wees nie, Rien, al probeer ek hoe hard. En jy … ek …”
“Ai, Christiaan. Dis nie waar nie!” Met ’n swaar hart het sy skrikkerig die vertrek binnegestap. “Kom ek help jou kamer toe. Ons kan môre verder …”
“Jy haat my, nè? Hoe …? Hoekom? Jy wou mos geweet het. Ek’s ’n gemors, nè?”
Nog ’n glas het teen die muur gebreek voordat sy by hom kon uitkom.
Sy
