te sien hoe sy huis lyk. Hy het al gepraat van ’n boom op sy erf wat so blare afgooi dat sy tuinier nie kan voorbly om die grasperk skoon te hou nie. Sou hy ’n huishulp hê? Moet wees, want as hy so hard werk, gaan hy nie tyd hê vir huiswerk nie. Sy kook seker vir hom kos ook.
“Wat sit jy so stil daar, Soes?” Herman moet haar twee keer aanspreek voordat sy agterkom daar word met haar gepraat. “Dit lyk kompleet asof jy op ’n ander planeet sit en droom.”
“Hoeveel keer moet ek jou nog sê my naam is Suzanne? Ek ís op ’n ander planeet. Een waar nie met windpompe, beeste en vrugte geboer word nie.”
“Ekskuus, man. Ek en jou tannie gesels so lekker, ek het skoon vergeet jy is ’n stadsjapie wat nie in boerdery belangstel nie.”
“Jammer, maar jy sit die pot mis. Ek is op ’n plaas gebore, so ek is allesbehalwe ’n stadsjapie.”
“Waarmee het julle geboer?”
“Ons het ’n wildplaas gehad wat na my ma se dood verkoop is.”
“Ja, totaal onder die plaas se waarde,” vat Gertruida die gesprek oor. “Daar was maar min geld oor nadat haar ma se mediese onkoste en die skuld gedelg is. Hulle het mos nie aan ’n mediese fonds behoort nie, en daarby was daar nog drie jaar van droogtes en allerhande pessiektes onder die wild ook.”
“Dit sal seker nou nie meer lank wees voordat tannie vir Herman vertel presies hoeveel geld ek in die bank ook het nie,” vererg Suzanne haar. “Ons ellendes is niemand anders se besigheid nie.”
“Ag, kyk hoe klim sy op haar perdjie! Verskoon tog maar, Herman. Dié dinge is seker net vir haar aanstaande se ore bedoel. Gelukkig is hy darem welaf, so sy sal niks hoef te ontbeer nie.”
Suzanne merk dat Herman se wenkbroue lig toe hy vra: “Is daar al ’n troudatum?”
“Nee.”
“Hoe verlig voel ek nou!”
“Verlig, waaroor?”
Hy glimlag onverwags. “Omdat ek bang was jy trou sonder my toestemming.”
“Jou toestemming! Van wanneer af het ek jóú toestemming nodig om te trou?”
“Om seker te maak jy trou met die regte man. Ek het jou Phil nog nie ontmoet nie. Vir al wat ek weet, is hy dalk ’n vroueslaner.”
“Jy soek skoor, en ek is nie lus daarvoor nie. Hoekom het jy nog nie weer vir Patricia uitgeneem nie? Het jy dalk ontdek sý is ’n ongure karakter?”
“Nee, allesbehalwe. Sy is een van die bestes van al die meisies wat jy aan my opgeveil het. Stil en op haar plek.”
“Ek is bly daar is darem een meisie met wie jy nie kon fout vind nie.”
“Daar is nog ’n meisie met wie ek nie fout vind nie, maar sy sien my nie raak nie. Ek weet nie wat ek moet doen om haar van my bewus te maak nie.”
“Koop vir haar blomme en sjokolade,” raai Gertruida hom aan. “Geen meisie kan mooi blomme en ’n soetigheidjie weerstaan nie. Nou ja, die kos is reg. Julle kan kom aansit sodat Herman vir ons die seën kan vra.”
Die ander twee gesels tydens die ete land en sand oor sake soos politiek, dwelms in die skole en jong mense wat sukkel om werk te kry, maar Suzanne sit en wonder watter soort troue Phil sal verkies: ’n Groot troue of dalk ’n klein intieme byeenkoms? Toe vra Gertruida onverwags vir haar hoe laat die kerk Sondae begin.
Gelukkig is dit Herman wat sê dit begin halfelf, voordat sy nodig het om te antwoord, want as Gertruida moet weet wanneer laas sy in die kerk was, sal sy nooit die einde van die storie hoor nie.
“Dis ’n goeie tyd,” sê Gertruida. “Dan hoef ons nie vroeg op te staan nie. Ry jy sommer saam met ons, Herman, of ry ons saam met jou?”
“Julle kan saam met my ry, maar ek ry ’n bietjie vroeër. Die kerkraad kom mos eers vir so ’n kwartier of wat in die konsistorie bymekaar voor die diens.”
“O, is jy ’n diaken?”
“Ja, tannie.”
“Dis reg met my. Ons kan maar saam met jou ry. Ek hou daarvan om vroeg te gaan sit, dan kan ek my instel vir die diens. Of wat sê jy, Suzanne?”
“Dit sal seker reg wees.”
“Goed dan. Ons sal sorg dat ons gereed is wanneer jy wil ry.”
Gelukkig kuier Herman nie lank nadat hulle klaar geëet het nie, want dit voel vir Suzanne asof die woonstel nie meer aan haar behoort nie. Waar is tog die dae toe sy kon kom en gaan soos sy wou, ook waarheen sy wou?
Dit voel kompleet asof sy soos ’n marionet aan ’n toutjie hang. Gertruida trek die toutjies en sy moet spring. Dit frustreer haar.
3
Gertruida is gaande oor die nuwe rok toe Suzanne die volgende oggend uit die kamer kom: “Jy lyk te fraai! Die kleur pas jou oë en lyk pragtig by jou swart hare.”
En toe hulle by Herman aansluit, vra sy ewe vrypostig vir hom of hy ook dink Suzanne lyk pragtig.
“Sy lyk soos ’n prentjie!” Hy kyk goedkeurend na haar. “Die koppe van die manne by die kerk gaan draai.”
“Ek hoop dis nie ’n jong dominee wat die kluts kwytraak as hy haar daar van die preekstoel af sien nie,” sê Gertruida tergend. “Netnoumaar verloor hy sy teks.”
“Wag maar tot julle my in ’n trourok sien,” spot Suzanne saam. Waar die kop van vol is, loop die mond van oor, beskuldig sy haarself onmiddellik.
By die motor aangekom, maak sy asof sy nie sien Herman hou die voorste deur vir haar oop nie, en glip gou agter in. As Joan in nommer vyf deur die venster kyk en haar voor sien inklim, dra sy dalk stories by Phil aan. Sy kan mos nie ophou om vir Suzanne te vertel hoe gelukkig sy is om so ’n aantreklike kêrel soos Phil te hê nie. Sy het haar weer onlangs voorgekeer: “Ek kon vinnig bietjie met jou kêrel gesels. Hy is darem so volwasse. Dit lyk asof hy welaf ook is, daarvan getuig sy klere en die motor waarin hy ry.” Nie dat dit ’n verskil sou gemaak het as hy arm was nie. Suzanne sou hom niks minder liefgehad het as hy ’n kerkmuis was nie.
Sy word nie verniet ’n skinderbek genoem nie.
Die leraar is nie meer so jonk nie, en sy preek raak Suzanne. Laat haar skuldig voel, want dit handel oor losbandigheid en die voorbeeld wat jy vir ander stel. Watter voorbeeld stel sy vir die jong meisies van vandag? Gaan sy nie ook maar saam met die stroom van almal wat dink voorhuwelikse seks met iemand wat jy liefhet, is geregverdig nie?
Op pad terug woonstel toe, praat Gertruida en Herman gelukkig so baie dat hulle nie agterkom sy is stil nie.
Gertruida nooi Herman weer om saam met hulle te eet, maar hy wys die aanbod van die hand. “Baie dankie, maar ek het ’n belangrike afspraak vanmiddag en is genooi om sommer ook daar te eet.”
Suzanne kan nie anders as om te wonder hoekom daar so ’n uitdrukking van tevredenheid op sy gesig is, en hoekom hy nie die naam noem van die mense wat hom genooi het nie. Waarom die geheimsinnigheid oor die belangrike
