week saam met Tobias Kaap toe gegaan om haar vriendin by te staan, maar toe sy daar kom, het sy besef dat sy heeltemal oorbodig was. Soos altyd, was Koba geheel en al in beheer. Alles het reeds soos ’n goed geoliede masjien geloop en eintlik is Retta net vir spogwaarde genooi.
Haar mond het oopgehang toe sy die plek die eerste keer sien. Hoewel die perseel nie baie groot was nie, het elke klein besonderheid van die interieur ’n subtiele stelling oor sukses en onderbeklemtoonde styl gemaak. Van die bloedrooi telefoon op Koba se lessenaar (Hoekom mag net die Withuis ’n rooi foon hê?) tot die duur koffiemasjien, dikpooltapyt en ligte Skadinawiese meubels in die ontvangsportaaltjie. En natuurlik die sexy sekretaresse. Koba het destyds die fyne Felicity Carelse aan Retta beskryf as “’n porn-ster met die siel van ’n bibliotekaresse”. Dit was duidelik dat Felicity ’n magtige wapen in A-list Events se arsenaal was – veral as daar met manlike kliënte onderhandel moes word. Retta onthou goed hoe Felicity se doeltreffendheid haar beïndruk het daai eerste dag toe sy saam met haar vriendin ’n glas Veuve Clicquot by die pas geopende Kaapse A-list-kantoor gaan drink het.
Koba het haar in die portaal van die pragtige ou gebou in Loopstraat ingewag, opgewonde soos ’n tiener by ’n rockkonsert. Die twee van hulle het net-net in die klein gietysterhysbakkie ingepas, en toe hulle op die tweede verdieping uitstap, het Felicity reeds reggestaan met ’n silwerskinkbord met twee elegante sjampanjefluite daarop.
“Welkom in die Kaap, mevrou Blom,” het sy gespin, die skerp punte van haar rooi stiletto’s aan’t wegraak in die diep pool van die roomkleurige tapyt.
Daardie dag het Retta gevoel soos ’n kind wat saam met haar ma werk toe is vir Beroepsdag. Sy moes haarself meer as een keer herinner om haar mond toe te maak, want sy was letterlik oopmond-verstom oor Koba se wêreld. ’n Wêreld van oëverblindery, het sy later besef. Smoke and mirrors.
Terwyl Retta lomp in die deuropening van haar sakevrou-vriendin se kantoor bly staan het met ’n glasie goue borreltjies in haar een hand, het Koba haar sonbril afgehaal en na ’n netjiese stapel papier op haar lessenaar gekyk. Alles was mooi geprioritiseer met geel kleefnotas. Servet- en breekgoedmonsters was oor die hele tafelblad uitgestal en met genommerde plakkers gemerk.
Koba se wysvinger het in die rigting van die servet- en ander monsters op haar lessenaar rondgedans.
“Ons wys vir hulle nommer drie en vier, Felis, met sewe as ’n safety as hulle regtig nie van een van die ander twee hou nie. Vir die underplates, geen keuses nie. Netnou kies hulle iets gruweliks soos nommer vier. Eenvoudige pewter. Finish en klaar.”
Felicity het koorsagtig aantekeninge gemaak van alles wat Koba sê. Sy was duidelik gewoond aan haar baas se blitsige besluite oor glase en koppies en messegoed. Na die tyd het Koba verduidelik dat Felicity alles sou stileer, met haar slimfoon afneem en ’n e-pos sou saamstel met foto’s aangeheg. Die finale besluit lê by die kliënt, maar sy wat Koba is, doen altyd die aanvanklike “bossies uittrek” – nog een van haar selfgemaakte besigheidsterme. Dit voorkom dat kliënte voor te veel keuses te staan kom en moontlik dom besluite neem. Vir Retta was dit soos om twee uur lank in ’n ander land te gaan kuier. ’n Land waar Koba Retief die welbeminde alleenheerser was. G’n wonder Koba het nie ’n man of kind in haar lewe nodig nie, het sy besef. Sy het reeds ’n hegte, met die hand uitgesoekte klein familie wie se salarisse sy betaal om lojaal aan haar te wees en die grond te aanbid waarop sy in haar Louboutins trippel. Hoe sleg kan dit nou wees?
Nou is dit nog nie eens twee suksesvolle jare later nie, en Koba se Kaapse tak bring amper net soveel werk in as die een in Johannesburg. Dit voel asof haar vriendin al hoe minder in Johannesburg is. En op dae soos vandag laat dit Retta ’n bietjie afgeskeep voel.
“Wanneer is jy weer hierdie kant?” Retta trek aan die klein wolletjies van die sybokhaarkombers wat oor die voetenent van haar en Tobias se bed hang. Sy wens dit was heeltemal glad. Hoekom kan sybokhaarkomberse nie heeltemal glad wees nie?
“Jissie, vriendin, ek weet nie.” Koba klink vir haar ontwykend. “Maar sodra ek weet, maak ons dadelik ’n date – oukei?”
“Dis nou my luck. Ek het ’n man én ’n vriendin wat trekvoëls is,” sê Retta dikbek.
Sy voel teleurgesteld, soos ’n kind wat op ’n sonskyndag nie buite mag gaan speel nie. Sy wou so graag vandag saam met Koba gaan koffie drink het. Vir eens en altyd haar twyfel oor die vreemde lughawegesprek uitwis. Sy hoor weer die geskuifel en gefluister aan die ander kant van die foon. Sy wonder of Koba haar vermy. ’n Ongemaklike vermoede roer in haar. Hoe lojaal kan iemand wees wat ander mense betaal om lojaal aan háár te wees? Hoe eerlik kan iemand wees wat oëverblindery en egostreling as ’n loopbaan gekies het?
Toe Retta aflui, sit sy ’n hele paar minute in doodse stilte op haar bed. Dan gaan haal sy ’n skeermes in die badkamer en begin die wolletjies van die sybokhaarkombers met pynlike presisie afskeer.
Toe die ouwêreldse deurklokkie in die Victoriaanse dubbelverdieping klingel, skrik Suria en skuif haar stoel met ’n skraapgeluid agtertoe. Sy kyk na die tyd op haar selfoon. Dis baie later as wat sy besef het. Sy struikel oor die stapel boeke op die vloer langs haar lessenaar en trap amper op die kat, wat haar geïrriteerd aankyk waar hy in ’n sonkol die tuin lê en bespied. “Fok!” gil sy en gryp haar groottoon terwyl sy op een been in die rigting van die voordeur begin hobbel. Sy sien haarself in die gangspieël en fluister hierdie keer direk vir die vervaarde vrou in die weerkaatsing: “Fok, fok, fok.” Dis die tweede dag wat sy dieselfde klere dra: ’n uitgerekte jogabroek en ’n los langmou-T-hemp. Haar donker bos hare staan in alle rigtings. Sy vorder tot by die hoedestaander wat in die Manser-huishouding bekend staan as “Lost and Found”, want dis waar sy en Klara allerhande items sommer met die intrapslag neersit en dan vir dae los. Halfvol bottels koeldrank en water, pos, tydskrifte, reklamepamflette wat op straathoeke deur die motorvenster gedruk word. Sy sien een van Klara se haarrekkies op die hoedestaander lê en bind haar hare behendig in ’n losserige bolla vas. Dan steek sy haar voete in die paar silwer plakkies wat altyd by die voordeur staan vir die kere wat sy uitvlug tuin toe vir vars lug of inspirasie. Voordat sy die voordeur oopmaak, trek sy haar asem diep in.
“Koba!” Suria sê die naam ’n titsel te hard, asof sy met haar skitterende glimlag en entoesiasme wil kompenseer vir haar onversorgde voorkoms. Die vrou wat voor haar staan, is die toonbeeld van elegansie.
“Suria. So gaaf om jou te ontmoet.” Suria herken dadelik die skakelpersoon in Koba. Die geoefende sjarme wat moeiteloos uit elke porie straal. Hulle is twee eende van dieselfde dam, besef sy. Dan korrigeer sy haarself. Hulle is van dieselfde dam, ja. Maar Koba is beslis ’n swaan.
“Stap sommer deur na my studeerkamer. Dis lekker sonnig daar. Kan ek vir jou iets kry om te drink?”
Suria stap vooruit. In die gangspieël sien sy dat Koba se oë vlugtig op haar boude rus. Haar agterstewe lyk seker enorm in die uitgerekte jogabroek. Boesmanboude, noem Jas dit as hy haar goedig spot of speels knyp. ’n Ander vrou sou miskien aanstoot neem of haar wip, maar nie sy nie. Sy weet hy is gek oor haar lyf. Elke wulpse sentimeter daarvan. Die seningrige vrou se afkeurende blik laat haar haar heupe aspris ’n bietjie meer swaai. Sy wou om verskoning vra vir die feit dat sy vanoggend lyk asof sy uit ’n tuimeldroër geklim het, maar nou gaan sy nié. Sy wou ook verduidelik het van Klara, en hoekom alles hierdie week so deurmekaar is by haar, maar sy skuld die vrou niks nie.
In plaas daarvan, koer sy: “Koffie? Ystee? Lemoensap?”
“Niks vir my nie, dankie.”
Die ongeskrewe reëls van besigheidsetiket geld vanoggend, dink Suria toe sy weer agter haar oorlaaide lessenaar inskuif. Sy is duidelik die kliënt hier, gemaklik in haar ou klere en plakkies. Koba is uitgevat in ’n sake-uniform: snyersbroekpak van wit linne
