vir Leigh ek sê howzit, Ma.”
“Ek sal.”
“Oukei. Dan groet ek maar. Be cool, Ma, don’t do drugs.”
“Dawid, wag! Ek wou nog sê, ek en Pa hou baie van Amy. Julle moet oorkom vir ’n kuier nou en dan. Ons bestel sommer pizza of iets.”
“Yes, oukei, Ma. Whatever. Ons doen nie eintlik Fiefie-en-Faffie stuff nie. Maar cool. Ek’s bly julle like haar. Gotta go.”
Dawid verbreek die verbinding en los vir Retta hangende. Sy het haar reggemaak vir ’n gesprek – al is dit ook hoe kort – oor sy meisie.
“Wat beteken dit, vra ek jou?” wil sy by Leigh weet, nog met haar selfoon in haar hand.
“Wat beteken wat?”
“Ons doen nie eintlik Fiefie-en-Faffie stuff nie.”
“Is dit ouboet wat so praat? Van hom en sy girl?”
“Jip.”
“Retta, relationships val deesdae nie in ’n enkele, oorkoepelende kategorie nie. Toe jy nog gedate het, was dit ‘Boy meets Girl, Boy dates Girl, Boy marries Girl’. Nou kan dit enigiets wees van ‘Boy dates many girls but bonks only one girl’ tot ‘Boy loves Boy but needs a Baby Mama Girl’ – en natuurlik al die variasies tussenin. Los die kinders net uit. En moenie te veel vrae vra nie.”
“Hoe het jy so slim geword, Leigh-Anne Dunbar? Jy’t nie eens kinders nie, maar jy weet alles van die bloedjies af. Jy’t nog nie ’n dag se angs ervaar nie, maar weet alles van dokter Marita se metodes af.”
“Mo-rita,” help Leigh haar reg.
“Morita. Jy is voorwaar ’n menslike wonderwerk.”
“Jip. En dis waarom jy my love, girlfriend. Retta, as daai glasdeur nog skoner raak, gaan mense en voëls hulself afskryf omdat hulle nie die glas kan sien nie. I think you’re done there.”
“Vertel my net een ding, en dan belowe ek ek sal huis toe gaan.” Retta vou die lap waarmee sy gewerk het sorgvuldig in ’n piepklein vierkantjie.
“Shoot.”
“Hoe hanteer jy die aanslae van die lewe as jy nie in iets glo nie?”
Leigh gaan staan met haar hande op haar heupe. “Wag so ’n bietjie, ek glo nie in niks nie. Ek glo net nie soos jy glo nie. Daar’s wel ’n verskil, hoor.”
“Oukei, sure. Maar wat doen jy as jy leiding nodig het, of troos, of as jy dankbaar voel vir al jou blessings? Met wie praat jy?”
“Is dit hoekom jy in God glo, Retta? Omdat jy iemand nodig het om mee te praat? ’n Big Daddy wat jou verstaan en alles regmaak?”
Retta dink ’n rukkie en sê dan: “Dis beslis ’n groot deel van waarom ek glo, ja. Ek kan my nie die hopeloosheid indink van ’n wêreld sonder daai Big Daddy nie.”
“Jy kiés dus om te glo, want dit maak die lewe net makliker? Dis ’n besluit wat jy geneem het?”
“Miskien. Ek weet nie. Al wat ek weet, is dat ek nog nooit anders geglo het nie, en nooit sal nie. Vir my is God en die hiernamaals ’n feit. Finish en klaar. Maar hoe het jy my vrae nou met nog vrae beantwoord? Jou blerrie skelm!”
Leigh stoot die laaste houer vol verfbuisies onder een van die tafels in.
“Oukei. Hier’s wat ek glo. Ek glo in liefde. Ek glo in balans. Ek glo in what goes around, comes around. Energie kan nie vernietig word nie. Positiewe energie lok positiewe energie uit. Dieselfde gebeur met negatiewe energie. Dit kry plek om nes te maak en dis nooit goed nie. Ek glo dat enigiets moontlik is en dat die menslike brein nie die grootsheid van alles wat daarbuite bestaan, kan verstaan nie. Ek glo dat godsdiens ’n euwel is wat veroorsaak dat broers mekaar doodmaak. Godsdiens lei tot oorlog. Deur al die eeue heen nog. Ek kan eintlik nie sien hoe slim mense nie daai som gemaak kry nie. In die naam van God word die allervreeslikste kak aangejaag. En sorry, Retta, jy het my nou gevra en daarom gaan ek doodeerlik met jou wees: Baie mense, soos jy ook nou weer bevestig het, glo in God as ’n soort versekeringspolis om hulle eendag op die Goeie Plek uit te bring. Net ingeval daai plek wel bestaan. Dit werk nie vir my nie.”
Retta kyk na haar eksentrieke vriendin. Sy bid baie vir Leigh. Veral wanneer sy alleen gaan draf, sonder Berdine se aanhoudende gekwetter in haar ore.
“En waar dink jy sal jy wakker word wanneer jy dood is?”
“Ek gaan nie wakker word nie, girlfriend. Ek gaan dood wees. Soos in, vir ewig en altyd. Die Groot Swart. En ek moet sê, dit klink nie vir my onaangenaam nie. Ek is mos lief vir slaap.”
“Dis seker wat Dawid ook glo,” dink Retta hardop.
“Wat bedoel jy, ‘seker’? Hoekom vra jy hom nie reguit wat hy glo nie? Jy is tog sy ma? For fuck’s sake, Retta!”
“Ek moet waai. Kyk waar staan die tyd. Thanks vir die luister, Leigh. En vir die Morita-terapie. Ek voel regtig beter.”
“Wel, jy lyk soos shit. Gaan vroeg bed toe en kry ordentlike slaap. En dink aan ’n projek net vir jouself. Project Retta. Jy het dit nodiger as wat jy besef.” Leigh gee haar ’n drukkie. “Thanks vir jou harde werk, dolla. Volgende keer doen ons stap drie. Jy gaan mure afbreek!”
4
“Partykeer dink ek ek moet sommer permanent Kaap toe trek. Ek’s meer hierdie kant as by die huis.” Die stem aan die ander kant van die selfoon behoort aan Koba Retief. Sy praat soos gewoonlik asemloos, asof sy net sekondes het waarin sy ’n voorafbepaalde kwota woorde moet opgebruik.
Retta kan hoor dat haar vriendin ’n hele paar dinge gelyk doen terwyl sy die gesprek met haar voer. Nou en dan hoor sy die geklikklak van hoë hakke op die agtergrond, of die geluid van iets wat hard op ’n lessenaar neergesit word.
“Ons moet net nog jota en tittel,” hoor Retta hoe Koba vir iemand fluister – vermoedelik haar assistent, Felicity. Koba het haar eie woordeskat vir die werk wat sy doen. Retta weet al dat “jota en tittel” verwys na die laaste vergadering voor ’n “produksie” – haar woord vir ’n funksie wat A-list Events reël. Die kontras tussen Retta se voorspelbare dae met net een of twee afsprake, netjies in haar skooljuffrouskrif op die witbord in die opwaskamer geskryf, en Koba se maller-as-mal werkskedule is vanoggend weer skreiend. Maar sy het regtig ’n behoefte daaraan om met haar vriendin te gesels en het gehoop hulle kan dalk saam koffie drink. Ongelukkig sit Koba nou in die Kaap.
“Maar as ek na my dagboek kyk, tiep die skaal nog steeds Jozi se kant toe,” rammel Koba voort. “Ek sou sê so sestig persent van my kliënte is Joburgers.”
“Die ding is,” sê Retta, “jý is ’n Joburger, Koba. Ek kan jou sowaar nie permanent in Slaapstad sien woon en werk nie. Die pas is vir jou te stadig. Daai Capies sal jou mal maak. En jy vir hulle.”
“Mmmm, jy’s dalk reg. Maar ek hét darem genoeg Kaapse kliënte vir ’n corner office in Loopstraat, baby!”
Retta glimlag. As daar een mens is wat verstaan van window dressing, is dit die glansryke Koba Retief.
Skaars
