’n verveelde labrador as geselskap. Sy moet meer uitkom, iets anders doen. Iets wat belangrik is. Die netjiese, stil huis sonder kinders smokkel met haar kop.
Sy tel Charlie se bak op en stap daarmee na die opwaskamer. Dan verander sy van plan en sit die leë bak weer op die vloer neer. Sy sal dit môre was.
Hoe vreemd is dit dat op die dag wat jou lewe dramaties en onomkeerbaar verander, jy heeltemal normaal wakker word, die slaap uit jou oë vee, piepie en terloops na jou eie weerkaatsing in die badkamerspieël kyk voor jy kombuis toe loop om koffie te maak. Presies soos amper elke dag wat dit voorafgegaan het. Min wetend dat jy nooit, ooit weer die persoon sal wees wat daai spesifieke oggend vir jouself teruggekyk het in die spieël nie. Daar behoort ’n tipe waarskuwing te wees, soos ’n spesiale alarm wat wild skril of ’n skerp swaelreuk wat in die lug hang wanneer jy uit die newels van jou slaap ontwaak. Iets wat jou sintuie, jou siel en jou niksvermoedende self waarsku oor die naderende onheil. Dít dink Retta Blom Saterdagmiddag ná haar vriendin Koba se oproep.
Sy het pas teruggekom van die winkels af, waar sy spesiale voorraad gaan koop het vir haar en Tobias se weeklikse weersiens-aandete, toe haar selfoon lui. Met al die pakkies op die marmerblad van die kombuis se eilandtoonbank, was dit eers ’n gesoek om die luiende foon op te spoor. Sy het dit net gemaak voor die twaalfde lui, wanneer die foon outomaties sou oorgaan na die stemboodskapfunksie.
“Koba! Sorry, man, ek kon glad nie my foon kry nie.”
“Retta, kan jy praat?”
Koba Retief het waarskynlik al moed opgegee, want dit het geklink asof sy onkant gevang is. Almal weet dat geduld nie een van haar sterk punte is nie. Dis moontlik een van die redes waarom haar geleentheidskoördinasie-maatskappy so ’n groot sukses is – as Koba iets gedoen wil hê, moet dit onmiddellik gedoen word, geen verskonings nie. Dis ook waarom sy ’n kliëntebasis het wat soos die wie’s wie van Suid-Afrika se mense-wat-tel klink. Van wynboere tot eiendomsmagnate tot politici. Swart, bruin en wit. Ou geld en nouveau riche.
“Jip. Is iets fout? Is jy orraait?” Retta het haar foon teen haar oor vasgeknyp sodat sy die artisjokke op die toonbank kon uitpak. Sy wou dit voorberei soos Tobias daarvan hou – net die hart van die blomplant, deurdrenk met suurlemoenbottersous.
“Nee, man. Ek is op die lughawe, op pad terug Joburg toe. Wou sommer bietjie klets.”
Iets in Koba se stem het Retta alles net so laat los. Haar volle aandag was nou by die oproep.
“Hoe gaan dinge in die Kaap? Als reg by A-list Events?”
“Als goed, ja. Was Tobias ook in die Kaap hierdie week?”
“Jip, jy weet mos. Elke week tot Saterdagmiddag. Hy sal seker binnekort op die vliegtuig klim. Hy stuur gewoonlik ’n check-in-boodskap op Facebook. Maar dit sal ’n paar uur wees voordat hy by die huis is. Jy klink vreemd, Koobs. Wat’s fout?”
“Niks fout nie, dolla. Ek het gedink ek het hom gesien, maar was nie seker nie.”
Retta kan die lieg hóór. En dit laat iets vreemds met haar gebeur. ’n Reaksie wat sy aan haar lyf kan voel. Kleiner as skok, maar groter as blote verbasing. Koba kan amper alles baie goed doen. Leuens vertel is skynbaar nie een van daai dinge nie.
“En dis waarom jy my bel? Om seker te maak jy’t gesien wie jy dink jy’t gesien?” As mens soveel aandag aan detail gee soos sy wat Retta is, is jy ook ’n kundige op die gebied van klein tekens wat groot stories vertel. “Is daar iets wat jy my nie vertel nie, Koba?”
Maar daar was net stilte, met die vae geluid van ’n eentonige lughawe-aankondiging in die agtergrond.
“Flippit, Koba, spoeg dit uit. Wat gaan aan? Wat het jy gesien?”
“Niks weirds nie, man. Hy is deur vriende by die lughawe afgelaai, en dis waarom ek nie seker was dit is hy nie. Jy ruk nou weer die hol uit die hoender. Ek wou maar net bietjie gesels terwyl ek vir my vlug wag. Jy weet mos jy’s my go-to girl wanneer ek hierdie dooie tyd op lughawens en in kliënte se voorportale het. Ek sien anyway nie vir Tobias hier in die VIP lounge nie. Hy sit seker saam met die plebs in die vertreksaal.”
“Vriende?” Die hartlike woord het koue doringdraad omgehad toe Retta dit sê.
Haar vriendin se poging om die gesprek in ’n ligter rigting te stuur, het haar nie vir een oomblik ontspoor nie.
Koba het oordrewe gesug aan die ander kant van die selfoon.
“’n Vrou en kind. Dit het gelyk asof hy hulle goed ken. Hy het die kind op die voorkop gesoen. Anyway, girl, ek moet gaan. Hulle gaan ons binnekort roep en ek is twee roltrappe van my instaphek af.”
Retta was meteens yskoud. Soos blits het sy deur die lêers in haar kop geblaai vir moontlike verduidelikings. Tobias se personeel in die Kaap. Vriende. Familie. Hy sou in die firma se woonstel bly, waar hy altyd tuisgaan wanneer hy in die Kaap is. Hy gebruik tog altyd Uber-motors vir sy vervoer in die Kaap? Miskien het hy hierdie keer daarteen besluit? Hy deel immers nie elke klein detail van sy werk met haar nie. Hy is nogal streng daaroor. Werk is werk, gesin is gesin. Dalk het hy ’n rygeleentheid gedeel met iemand wat ook lughawe toe moes gaan? Dalk het die vrou eers haar man by die internasionale vertreksaal afgelaai, en toe vir Tobias? Maar hoekom sou hy die kind op die voorkop soen?
Voordat Koba kon aflui, het Retta vinnig gesê: “Dis seker sy Kaapse sekretaresse. Sy’t ’n kind.”
Sy weet nie waar die spontane leuen vandaan gekom het nie. Sy weet net dat sy woedend was vir Koba. Hoe durf sy haar so bemoei met goed wat niks met haar uit te waai het nie?
Tobias het al vir jare nie meer ’n sekretaresse in die Kaap nie. Hulle ken niemand in die Kaap met ’n jong kind nie. Om die waarheid te sê, hulle ken glad nie meer mense met jong kinders nie. Dis wat gebeur as mens op hulle ouderdom nog nie kleinkinders het nie.
“Well, that explains it!” het Koba ’n bietjie té lighartig gesê. “Anyway, daar roep hulle ons nou om aan boord te gaan. Jammer ek het jou op hol gejaag. Ek dink ek is net moeg na vanoggend se vergadering met die Queen.”
“Die Queen?”
“Dis ’n lang storie. Ek vertel jou Maandag. Gotta go. Geniet date night met jou man.”
Toe Koba aflui, het ’n naarheid in Retta opgestoot. So erg dat sy nie tyd gehad het om badkamer toe te hardloop nie. Sy het dit net-net tot by die asdrom gemaak. Lighoofdig oor die blink silinder van die ontwerpersblik gehang lank nadat sy opgehou braak het. Sweet het op haar voorhoof uitgeslaan. Toe sy op haar horlosie kyk, het sy gesien dat dit tien oor vier op 11 Augustus 2018 was. Die oomblik toe alles verander het.
Sy het nog sowat twee uur voordat hy terugkom. Sy weet nie regtig waar om te begin nie. Kruideniersware wegpak of kosmaak is nie meer op haar lysie nie.
Vroeg in hul huwelik het sy en Tobias besluit dat hulle mekaar eenhonderd persent sal vertrou. Hulle sal nié die paartjie wees wat skelm na mekaar se dagboeke loer of in snippermandjies rondkrap vir koopstrokies nie. Hulle verdien tog elkeen hul eie privaatheid en dit sluit leefruimte in wat die ander een nie mag betree nie.
Toe hulle jonk was en die seuns nog klein, was daar nie soveel geld nie. Die huis was heelwat kleiner en die privaat ruimtes ook. Tobias het sy garage gehad en Retta ’n klein buitekamer, waar sy kon naaldwerk doen en musiek luister. Soms het sy haar daar gaan toesluit as hulle baklei het. In die beginjare het hulle nogal dikwels baklei. Toe die verhouding nog eg was, dink sy. Maar
