sy by die herberg uitkom, hoe beter. Dit kan nie meer te ver wees nie.
Weer net haar voetval. Skielik verlang sy terug na Johannesburg se kakofonie, na toetende taxi’s, die voortdurende skril geloei van sirenes, die musiek wat by motorvensters uitpomp.
Dit gaan nie maklik wees om aan dié doodse stilte gewoond te raak nie.
Ná ’n entjie se stap hoor Talla ’n ander geluid. Sy stol in haar spore. Dit is stil, sy verbeel haar seker. Sy begin stadig aanstap en probeer die taswieletjies so lig moontlik oor die stukke gelapte teer trek. Sy spits haar ore. Daar is dit weer. Sy loer oor haar skouer en gewaar dadelik die donker figuur wat haar volg. Haar hart spring amper by haar keel uit. Die persoon is nou sowat dertig meter agter haar. Hy het ’n baadjie met ’n kappie aan en sy kan nie sy gesig sien nie. Wat moet sy doen? Aanhou loop? Vinniger loop? Of dalk maak of sy gaan rook en eenkant toe staan?
Die laaste opsie. As sy eenkant staan, is haar rug ten minste nie na die gevaar gekeer nie, kan sy die man in die gesig kyk. Sy soek in haar rugsak vir haar sigarette en haar hart klop in haar ore. Toe sy weer sien, is die man by haar. Hy het ’n breë, bleek gesig. Die kappie gooi ’n skadu oor sy oë.
“Hiya,” sê hy in die loop.
“Hallo.” Talla kry skaars die woord uit. Meer wasem as woord. Sy kyk die man agterna tot waar die pad ’n draai na regs maak en sy hom nie meer kan sien nie. Stadig begin sy aanstap, sy wil hom ’n goeie voorsprong gee.
Nou moet die herberg darem kom. Sy voel glad nie veilig nie. Terwyl sy stap, hou sy die bome aan die kant van die pad dop. Sê nou Hoodie wag haar in? Haar nekhare rys.
Uiteindelik doem ’n groot, donker struktuur aan die regterkant van die pad op. Sy herken die wydlopige klipgebou van die foto’s op die internet. Munro’s. “Hier is die verdomde plek einde ten laaste, Theresa.”
By die groot houtvoordeur kyk sy rond vir ’n klokkie, maar sien niks nie. Sy draai aan die knop en leun teen die swaar deur aan. Dit swaai stadig oop.
3
Munro’s is ’n onopgesmukte herberg en gewild onder bergklimmers, het die een reisgids gesê en hulle het nie gejok oor die plek se voorkoms nie. Die dekor van die klein ingangsportaal is eenvoudig en die mat is deurgetrap. Daar is ’n paar kennisgewings teen die muur opgeplak, ’n klompie brandregulasies en noodnommers waaronder dié van die Glencoe Mountain Rescue Club en die Lochaber Rescue Club.
Regs is daar ’n staaldeur waarop Fire Door staan. Talla stoot dit oop. Die vertrek voor haar is ruim. Aan die linkerkant is daar omtrent tien lang houttafels en -stoele; reg voor haar is die ontvangstoonbank, ook van hout. Daar is geen mense in die eetvertrek nie en ook niemand agter die ontvangstoonbank nie. Sy sit haar tas neer, stroop haar handskoene af en lui die klokkie.
Die geluid van potte en panne kan vaagweg gehoor word. Iemand lag en toe word dit weer stil. Die deur agter in die eetvertrek gaan oop en ’n skraal man met ’n mop donker hare kom vinnig uitgestap.
“Yawright?” vra hy vrolik.
Talla antwoord nie dadelik nie. Die man lyk of hy wip wanneer hy stap. Sy vel is so bleek dat dit ’n blou ondertoon het. “Talla Burger, ek het ’n bespreking. Van Suid-Afrika?” antwoord sy in Engels. Haar kakebeen is ’n fraksie minder stram.
“Ja, natuurlik,” sê die man en wip nader. “Ek is Neil Lennox. Welkom.” Hy het ’n breë, sonnige glimlag wat sy oë laat skrefies trek en sy gesig ophelder. Die aksent van sy Skotse Engels is sterk en dit klink asof daar lemmetjiesdraad by sy mond uitrol wanneer hy praat. Hy haal ’n lêer van ’n rak onder die rekenaar uit, blaai rond en haal ’n drukstuk uit. “Het dit,” beduie hy en skuif voor die rekenaar in. Talla dwing haar oë weg van die man. Dis ongeskik om te staar, maar hy laat haar aan ’n jack-in-the-box, ’n kisduiweltjie dink. Hy is lieflik.
En hy het net ’n T-hemp by sy jeans aan. Dit is warmer hier binne, maar nie só warm nie. Haar bene slaan hoendervel onder haar koue jeans uit.
Talla kyk om haar rond terwyl Neil deur die sleutels aan ’n houtbord langs ’n staalkabinet soek. Die mure hier is oorvol; rye en rye foto’s van hoë bergpieke en groepe klimmers glimlaggend in warm baadjies en musse is lukraak vasgesit. Teen die plafon is bergklimtoue vasgebind en in die hoek hang bergklimskoene. ’n Geraamde ou foto van ’n doedelsakspeler op ’n bergtop hang bo die kaggel.
Talla frons. Hoekom brand daar dan nie ’n vuurtjie in die kaggel nie? Kry die mense dan nie koud nie? In Johannesburg se restaurante pak hulle kaggelvure met die eerste teken van winter.
“Kamer 15, eerste verdieping,” sê Neil en haal die sleutel van die houtbord af. “Kom ek vat jou gou.”
“Ek sal graag iets vir aandete wil bestel,” sê Talla. “Ek is nogal honger.”
“Die beste wat ek jou vanaand kan aanbied, is roosterbrood en eiers. Ontbytkos. Munro’s sit net ontbyt voor.”
Sy het haar misgis. “Ek het aangeneem dat julle aandetes maak,” sê sy flou. Dit was dom, sy moes seker gemaak het.
Die weervoorspelling wat op die toonbank vasgeplak is, trek haar aandag:
Saturday, 24 Jan: Min -4, Max 1.
Heavy snow on mountains.
Sunday, 25 Jan: Min -5, Max 0.
Heavy snow on mountains.
Monday, 26 Jan: Min -4, Max 0.
Heavy snow on mountains.
“Hemel.”
Neil volg haar blik. “Baltic.” Hy grinnik toe hy die uitdrukking op Talla se gesig sien.
“Ek weet nie of ek gaan oorleef nie. Ek dink nie my klere is warm genoeg nie.”
“Moet jou nie daaroor bekommer nie, hier bly altyd jasse en baadjies van die gereelde klimmers agter. Hulle stoor dit eintlik hier. Jy kan dit leen.” Hy tel haar tas op en begin aanstap.
Sy ril by die gedagte aan vreemdelinge se jasse en baadjies. Maar as dit vyf grade onder vriespunt is, maak dit seker nie saak nie. Sy volg Neil teen die trap uit na die eerste verdieping. Hulle gaan deur ’n swaar branddeur en loop in ’n lang, nou gang af. Dit is redelik donker, want nie al die ligte is aangeskakel nie. Ná ’n entjie gaan hulle teen ’n paar trappies op en ná ’n klompie treë weer teen ’n paar trappies af. Genade, die plek is behoorlik aanmekaargeflans.
Haar kamer is die laaste een aan die einde van die gang.
Neil sluit die deur oop, gaan binne en sit Talla se tas neer. “Kom af wanneer jy gereed is en ek maak vir jou roosterbrood.” Met ’n wip en ’n glimlag verdwyn hy by die deur uit.
4
Die kamer is spartaans. Daar is twee stapelbeddens, twee kleinerige staalkaste, ’n stoel en ’n wasbak in die hoek. En sy moet vir drie maande in hierdie skunnige plekkie bly. Dan onthou sy haar eerste kamer in die Christelike jeugtehuis in Visagiestraat, in die laat tagtigerjare toe sy pas begin werk het. Dit was nóg kaler en kleiner as dié gaatjie. Buitendien, die kamer by Munro’s is al wat sy kan bekostig.
En gelukkig sal sy omtrent nooit hier wees nie, sy gaan
