het haar gesig voel gloei.
Sy het die hele naweek getob en kon ook nie behoorlik konsentreer op haar tatoeëerkliënte nie. En sy hét baie gehad: een Saterdagaand en twee Sondagoggend.
Sondagaand laat het sy ’n idee gekry. Sy het Willie gebel. “Stories. Mense hou daarvan. Ek gaan Theresa se geskenk gebruik om ’n storie te soek.”
“Watse storie?”
“Een wat tot nou toe verborge was. Iets wat ’n mens nie kan google tensy jy spesifiek weet waarna om te soek nie. Dalk ’n tradisionele Skotse storie of legende. Maar ’n obskure een, nie iets so welbekend soos die veldslag van Culloden nie. Alexander McQueen –”
“Alexander McQueen het dit al gedoen, ja.”
“Ek is nie Alexander McQueen nie. Hy het Skotse bloed gehad en het dit gedoen om ’n politieke stelling te maak.”
“Fabulous show gewees, Kate Moss aan die einde …” het Willie gemymer.
“Ek sal iets kleiners, iets vars en hopelik iets persoonliks na die mark bring – die Suid-Afrikaanse mark,” het sy benadruk. “En dan gaan ek die storie aan ’n tartan, of die idéé van tartan, haak en dít sal my ontwerpe uniek maak. ’n Storie wat die verbeelding aangryp, iets waarmee mense van oraloor kan identifiseer.”
Willie was nie oortuig nie en teen sonop Maandagoggend het Talla ook begin twyfel. Maandagaand het sy die idee huiwerig met Zani gedeel en dié was dadelik opgewonde. Dit het Talla hoop gegee. Haar huismaat is een van die mees kritiese mense wat sy ken. Dus, as sy van ’n idee hou, is daar waarde in.
Die volgende dag het Willie voor haar lessenaar kom staan en ’n stresbal van die een hand na die ander gegooi. “Ek het ’n plan. Soos jy weet, was my ma baie lief vir Skotland. Dink jy nie haar as moet daar gestrooi word nie?”
“Dit klink na ’n goeie plan. Gaan jy saamkom Skotland toe?”
Willie het die stresbal op haar lessenaar neergesit. “My skat, jy weet ek is te besig hier.”
“Jy wil hê ék moet Theresa se as strooi?”
“Sal jy?”
Talla ken Willie nou al baie goed, sy weet hoe hy hartseer verwerk: Hy onttrek. Hy sien natuurlik nie kans om Theresa se as te gaan strooi nie, en sy sal dit respekteer. “Dis reg, ek sal.” Sy het net geglimlag toe Willie haar bedank en dadelik weer op die reëlings vir die reis gefokus.
Toe die bleek meisie, Maggie, met die rooi hare wat lyk asof dit in die kerslig gloei, begin praat, word Talla se aandag na haar tafelgenote by Burns Nicht toe teruggebring. “Ek woon al twee jaar hier,” sê Maggie. “Nog nooit van ’n wewersgemeenskap gehoor nie en ek praat met baie mense.” Sy verduidelik. “Ek is ’n verpleegster en sien sommer na die plaaslike mense se skete om as hulle nie Fort William toe kan gaan om ’n dokter te spreek nie.”
Talla kyk na die flikkerende kerslig. Haar soektog skop op ’n lae noot af.
Die skraal man se oë verhelder en hy sit regop. “Wag ’n bietjie, ’n vriend van Inverness sê hy het gehoor van ene … Ailsa, ja dis die naam, Ailsa, wat iewers noord van Inverness ’n wewery begin het. Een van die vrywilligers hier by die Mountain Rescue se broer het verlede maand vier weeframe by haar gaan aflaai. Dit klink my dis sommer by haar huis op die plot. Dis dalk die moeite werd om te ondersoek.”
Maggie sit regop, sy het ook aan iets gedink. “Wat van Craig Brodie? Hy woon sy hele lewe lank al hier op die dorp. As daar iemand is wat sal weet waar so ’n gemeenskap hier naby gevind kan word, is dit hy.” Sy beduie na die man met die strandbalmaag wat so flussies met die vleisrol gepraat het. “Ek sal jou nou-nou aan hom gaan voorstel.”
Talla glimlag. Sy voel verlig, hier is sommer twee leidrade.
Aandete word opgedien en Teodor sit ’n stomende bord kos voor haar neer. Dit kan seker as Skotse boerekos beskryf word. ’n Berg kapokaartappels lê die helfte van die bord vol en langs dit is ’n kleiner berg fyngemaakte iets, growwer en bruiner. Die vleisrol wat die res van die bord toelê, lyk soos maalvleis, maar is fyner van tekstuur en gryser. Die kos ruik geurig en Talla se maag grom. Sy proe aan die vleisrol. Dit is heerlik en sy vat nog ’n groot hap.
“Geniet jy die haggis?” vra Maggie.
Die ander gaste skaterlag toe hulle na Talla se gesig kyk. Skaaplewer, -hart en -longe. Google het haar oor haggis ingelig en sy het haar voorgeneem om dit te vermy. Maar sy is so honger soos nog nooit voorheen nie. Sy steek haar weersin weg, rol haar oë spottend en vat ’n sluk van haar whisky. Hierna sit sy haar glas neer, kyk na die gaste wat haar in afwagting dophou in die hoop dat sy gaan gril of naar word. Talla giggel. “It is delicious!” verklaar sy en lê weg.
Later die aand, toe die meeste mense reeds huis toe is, staan Neil buite en rook. Talla gaan staan by hom. Sy vertel hom van die stories waarna sy op soek is. “Maggie het my aan Craig Brodie voorgestel – dié was baie aangenaam en het ingestem om oor ’n week of wat met my te gesels. Hy kan nie vroeër nie, gaan vir die een of ander iets Glasgow toe.”
“Vang hom maar vroeg in die dag. Hy kan nogal aan die drink gaan.”
“Ek sal.” Talla vou haar arms om haar skouers. “Jý weet nie dalk van tradisionele wewers in die omgewing nie?”
Neil frons lig. “Nee, jammer. Hopelik kan Craig jou help.”
Talla knik haar kop en kyk op na die wolklose lug. Die sterre blink helder, nes in die Karoo. “Hoe ver is Shetland van hier af?”
“Dit is so ses uur met die bus tot by Aberdeen waar jy die veerboot kry. Die veerboot vaar in die nag, die rit is so tien uur lank na Lerwick toe. ’n Mens kan vlieg ook, maar dis duurder.”
“Was jy al daar?”
“Een keer.”
“En?”
“Wild. Aaklige weer. Min mense. Ek was mal daaroor.” Neil grinnik, trap sy sigaret dood en tel die stompie op. “Dis koud, kom ons gaan in en drink ’n laaste whisky voor ons gaan slaap.”
8
Die Quiet Room se gestoffeerde banke is deurgesit en die mat, soos die res van die matte in Munro’s, is verslete. ’n Groot boekrak met voosgevatte slapbandboeke oorheers die vertrek.
Talla sit op die bank langs die boekrak, haar gunstelingplek in Munro’s. Sy het die afgelope paar dae baie tyd op Google deurgebring in haar soektog na wewers, stories, weefstories. Onsuksesvol. Maar sy is positief, sy gaan vir Craig ontmoet en sy hou duim vas dinge loop goed af. ’n Storie of selfs ’n hele arsenaal wag op haar. Klein arsenaal, Talla. Hoopvolheid is nie altyd ’n goeie ding nie. ’n Mens moet dit temper met realisme. Tog het sy ’n goeie gevoel oor Craig, hy lyk na ’n kleurvolle karakter.
Talla gaan weer deur die titels op die boekrak. Daar is ’n klompie reisgidse vir dié deel van Skotland, almal ouer as tien jaar. Sy haal een uit en maak dit oop. Dit dateer uit 2002. Wel, die geografie is ten minste nog dieselfde.
“Ek is ’n persoon met beperkte middele!” kraak ’n ou stem in Engels by ontvangs. “Julle behoort my beter afslag as tien persent te gee.” Die man klink omgekrap.
