se oë blink en hy glimlag effens.
Kan hy sien hoe sy verkrummel onder sy helder blik? Talla probeer herstel. “Jy het mooi gespeel gistermiddag. Ek hou van die doedelsak.” Sy hoop dit klink gelykmatig. Sy voel soos die spreekwoordelike bokkie wat in sterk kopligte vasgevang is. Connor se oë mis niks, daarvan is sy seker.
Sy glimlag strek breër. “Dankie, jy is goed vir my ego. Ek oefen heeltemal te min.” Daar is ’n kepie in sy ken.
“Dit klink nie so nie.”
Connor vervat die greep op sy rugsak se band. “Sal jy my verskoon? Dit was lekker om jou te ontmoet, Talla. Sien jou later.” Met dié verdwyn hy by Munro’s in. Maar nie voordat hy ’n laaste keer oor sy skouer na haar kyk nie.
Talla sit en staar onsiende na die rekenaarskerm en begin eers fokus toe die horlosie die sekondes krediet wat sy oorhet stelselmatig aftik. Sy gooi inderhaas nog ’n pond in die gleuf. Hierdie internetstasie is honger vir ponde. Haar geld vloei vinniger as wat sy gedink het dit sou. Vanoggend se inkopies was aansienlik duurder as wat sy verwag het. Sy sal moet briek aandraai, sy is nou amper deur ’n tiende van haar sakgeld en moet nog byna drie maande hier aan die lewe bly.
Daar is nog ’n paar e-posse, meestal van tatoeëerkliënte. Talla stuur vir almal ’n kort boodskap terug waarin sy sê dat sy vir drie maande landuit is. Hopelik wag hulle almal op haar terugkoms.
Sy kyk na haar weerkaatsing in die rekenaarskerm, maar al wat sy sien, is Connor se helderblou oë wat terugkyk. Sy ruk haar reg. Ná Richard, die lenige langafstandatleet en motorfietsryer, haar vyf jaar gelede sonder seremonie gelos het, het sy besluit genoeg is inderdaad genoeg. Haar lewe is nou ongekompliseerd. Uiteindelik.
Die internetmeter wys sy het nog dertig sekondes tyd oor. Sy tik Astian se webwerfadres vinnig in. Hy het een nuwe foto gelaai, ’n reusewolkformasie wat bo ’n dorpie op die horison dryf. Dit lyk soos ’n groot pienk roofvoël wat sy vlerke sprei, enige oomblik op die dorpie gaan afpyl en dit met sy sterk kloue ontwortel en opraap. Dan sal die honger voël boontoe skiet en met ’n wye draai oor die oseaan wegvlieg, die dorpie en al sy vreesbevange inwoners in sy kloue vasgevang.
12
Dit is pas ná tien toe Talla Glencoe-dorp op Munro’s se fiets binnejaag. Haar neus loop van die koue, maar sy waag dit nie om haar hande van die stuurstang af te haal nie. Sy is nog versigtig.
Neil en David was vanoggend nêrens te sien nie, maar Mikey het haar soos ’n skaduwee gevolg. Hy wou saam na Craig Brodie toe en Talla moes walgooi. Dit is immers ’n werkbesoek om te hoor wat hy van wewersgemeenskappe in die omgewing weet en sy het ’n sterk vermoede Mikey sou dit laat ontspoor. Nee, sy moet alleen na Craig toe.
Ná die grys klipkerkie op regterkant draai Talla regs sonder om vreeslik spoed te verloor en vlieg behoorlik om die draai. Kort voor lank is sy voor die eerste huis op linkerkant net ná ’n klompie velde.
Die huis lyk maar redelik gehawend. Die pleister dop hier en daar af, die vensters is dof en lyk taai soos seehuise s’n. Woon Craig alleen hier? Sy het aangeneem hy is getroud.
Craig maak die deur feitlik dadelik oop toe sy klop. “Kom in!” nooi hy gul. Sy kruisbande hang los en beklemtoon sy baliemaag. Hy dra aanglippantoffels van bruin leer sonder kouse en sy hakskene steek wit af teen sy donker broek. Sy lippe is vlesig en pienk.
“Is ek te vroeg?” In die helder daglig lyk Craig vir haar grillerig.
“Glad nie. Ons het mos gesê tienuur. Stap deur.” Hy sit sy hand op Talla se rug en stuur haar die sitkamer in. Sy maak haar rug krom. Sy hand is warm en swaar. Die vertrek is donker en ruik na ’n kat se sandbak wat lanklaas skoongemaak is. Talla stap na die venster en trek een van die swaar gordyne oop. Die venster kan net op ’n skrefie oop.
“Gee jy om? Ek voel benoud.”
“Ons sal dood van die koue.” Craig stap na ’n kabinet in die hoek. “Of nie.” Hy kyk om en lag, bottel in die hand. “Whiskytjie vir jou?”
Tienuur in die oggend? Talla skud haar kop. “Dis te vroeg vir my, dankie. Buitendien, ek wil so gou moontlik aan die werk kom. Is jou vrou tuis?”
Craig lag. “Bachelor. Ek het nooit die regte een ontmoet nie.”
Uh-oh.
Talla gaan sit op die bank onder die venster. Die vertrek is leeg, daar is net twee banke, ’n koffietafel en die drankkabinet op ’n vaal geblomde mat. Teen die oorkantste muur hang ’n verkleurde foto van ’n vallei. “Glencoe?” beduie sy.
Craig kyk vinnig na die foto. “Aye.”
Talla staan op en gaan bestudeer die foto van die vallei. Sy spits haar ore en hoop om geluide, tekens van ander lewe, in die huis te hoor. “Bly jy alleen hier? Nie ’n huismaat of iets nie?”
Craig het ’n tweede glas in die hand en draai om. “Is jy seker jy wil nie iets drink nie?” Sy ogies blink in sy ronde maangesig. “Kom nou, jy’s met vakansie, ek skink vir jou ook een. Goedkoop maar goeie goed.” Hy lag en sy oë trek op skrefies.
“Nee, dankie. Ek is nie met vakansie nie, ek het werk om te doen.” Sy haal haar notaboekie uit haar rugsak.
“Nes jy wil.” Die glimlag is nou weg, hy skink ’n sterk whisky en kom sit langs haar. Die bank duik in aan sy kant en Talla gly af tot naby hom. Sy skuif weg. Whisky ruik lekkerder in die aand as in die oggend. Craig ruik boonop bedompig, asof hy die afgelope week net dié klere gedra het.
“Shoot,” sê Craig en vat ’n groot sluk. Sy hande bewe liggies.
“Ekskuus?”
“Met jou vrae.”
Hoekom wag hy op vrae? Hy het op Burns Nicht gesê dat hy baie stories vir haar het. Miskien was hy nie nugter nie. Dalk is hy vanoggend ook aangeklam. Talla huiwer.
“Is alle Suid-Afrikaanse vroue so mooi soos jy?” vra Craig en streel met sy oë oor haar gesig.
Haar maag maak ’n draai en sy hou asem op. Die vent moenie met haar sukkel nie. Sy asem uit. “Ek is eintlik op soek na ’n storie of twee. Jy het nou die aand gesê jy ken ’n hele paar.”
“Hier was ’n paar jaar gelede ook twee Suid-Afrikaanse vroue wat by Munro’s oorgebly het. Aardse skoonhede.” Hy loer met varkogies na Talla. “Ja, julle het ’n aardsheid aan julle, ruik na die grond. Lewe jy ook na aan die aarde?”
“Nee, ek bly in die stad.” Kortaf. “Maar nou, die stories waarvan jy gepraat het?”
Hy lek oor sy pap lippe en skuif sy hand tot op Talla se knie. “O, natuurlik ja! Ek het stories vir jou.” Hy vat nog ’n sluk whisky en sit sy glas op die bank se armleuning neer.
“Ek luister.” Talla haal sy hand van haar knie af.
Craig gee ’n spottende laggie. “Bietjie skaam? Kom, kom, enige mens kan sien jy is nie ’n engeltjie nie.”
Talla se gesig word warm.
“En ten spyte daarvan kan jy nog bloos. Hoe sjarmant.” Hy sit terug. Daar is spoeg in sy mondhoeke. “Die Skotte het saam met die Boere teen
