word om te praat. (Toe nié die allermooiste nie …)
Ja-nee, “glo” in die Hebreërsskrywer se woordeskat lyk anders as in ons s’n. Dalk is dit omdat hy met Jesus se oë na ander kyk, ook na die feilbares, wanneer hy hul waarde vir die Koninkryk bepaal. Dalk sien hy, soos Jesus, ook net die mooi in sondaarmense raak.
____________________
My waarde by U, o Here, word in u oë weerspieël. Die liefdevolle oë waarmee U na my kyk, u minder mooi kind.
Saterdag 22 FEBRUARIE 2020 Lees Psalm 2
Die vrolike God
Hy wat in die hemel woon, lag hulle uit, die Here spot met hulle (v. 4).
Dit is reeds diep in Februarie en daar het vanjaar al soveel gebeur: in elke huis, en in hierdie wye en droewe land waar ons woon.
Hoe is dit gesteld met twee maande gelede se plegtige nuwejaarsvoornemens? En waarheen, dink jy, het hierdie wêreld se groot manne en belangrike vroue se beloftes aan hul minderes en onderdane verdwyn?
Of het jy al so sinies geword dat jy bloot meewarig lag en jou rug vir alles en almal draai? En sug: Ag, waarom praat ons tog hieroor en waarvoor hoop ons nog? Ek het julle lánkal mos gesê …
Vir gelowiges het so ’n rug draai, so ’n oorgee aan moedeloosheid, ook ander implikasies. Hulle vra vrae (al is dit bloot aan hulleself, en beslis met geslote binnekamerdeure) oor hul geloof in ’n goeie God, ’n Here wat beloof het om sy kinders te versorg. Waar, wonder hulle dan, wáár is die Koning van die konings, die groot Regeerder? Kyk Hy weg as daar na Hom geroep word? Het ons – sy verleë, afhanklike, moedelose, beangste kinders – dan van die hemelse radar af verdwyn?
Psalm 2 se sanger sê: Ontspan! Die Here wyk geen aks van sy beloftes af nie. Hy laat hom nie van stryk bring deur knoeiers en kapers nie. Juis ook nie deur diegene wat sy kinders se vreugde gesteel het nie. Dit is Hý wat sê: Julle sal nooit my gesalfdes uit my hand ruk nie. Probeer gerus – Ek lag vir julle!
Mag God se vrolikheid tog sy neerslagtige kinders ook aansteek. Mag Hy ons leer om te vergeet van die eerste twee maande se persoonlike gesanik en landwye gedruis, en te lag oor die dae wat kom.
____________________
By voorbaat dankie, Here, vir u seëninge en versorging. Ek kyk vorentoe, na U, waar my hulp vandaan kom.
Sondag 23 FEBRUARIE 2020 Lees Matteus 17:1-9
Sondag van die Verheerliking
Luister tog!
Daar het sy voorkoms voor hulle oë verander … Skielik het Moses en Elia aan hulle verskyn en met Jesus gepraat (v. 2-3).
Ons is vol vrae hieroor: Ons wil weet van die besoekers uit die Ou Testament; ons wonder oor Jesus se voorkoms wat verander en die stem wat uit die helder wolk verklaar: “Dit is my geliefde Seun oor wie Ek My verheug. Luister na Hom.”
Ons skud só heftig ons kop dat ons nie hoor nie. Nie die stem uit die wolk nie en daarom ook nie die opdrag om na die geliefde Seun te luister nie. (Tog interessant dat die gewoonlik horende-doof-dissipels wel luister, en bang word …)
Maar ons, 21ste-eeuse gelowiges, óns het ons vermoë tot verwondering verloor. Ons voer eerder noukeurig geformuleerde argumente aan oor waar dié verhaal op die spektrum van ons teologiese nadenke pas. Ons spekuleer oor wat diegene uit ’n ander tyd aan Jesus sou kom sê het. Ons rol ons oë oor Petrus se naïewe aanbod om drie hutte te bou.
Ons praat so baie dat ons nie die Stem hoor nie. Ons het in elk geval reeds die vermaning (“Luister na Hom”) se skerp kante plat en skadeloos gevyl. Ons luister lánkal nie meer nie …
Dit is die probleem met al ons verduidelikings en verklarings: Ons is so besig om die Gans Andere te probeer verduidelik (en te verdedig – bid jou aan!) dat ons Hom nie meer hoor nie. Ons het sy stem stil gepraat.
Ons wat so graag met ons postmodernistiese ingesteldheid pronk, juis óns behoort mos daardie tydlose Stem goed te hoor. Juis in ons tyd. Of hoe?
____________________
Leer my, Here, leer my tog luister na die geliefde Seun se tydlose woorde. En help my om dit in hierdie tyd te gehoorsaam en U so te verheerlik.
Maandag 24 FEBRUARIE 2020 Lees Handelinge 7:30-34
Gestuur!
“Die mishandeling van my volk in Egipte het Ek gesien, en hulle gekerm het Ek gehoor … Ek wil jou na Egipte toe stuur” (v. 34).
Ons val hier in die middel in van die diaken Stefanus se toespraak voor die hoëpriester en die Joodse Raad. Die diaken het mos net die een kans gekry, en dit deeglik benut voordat daardie spul allerregverdiges hom met klippe doodgegooi het.
Eintlik was sy toespraak meer ’n oorsig oor Israel se geskiedenis, en in dié klompie verse het hy dit oor Moses se roeping vanuit die brandende bos. Hoe die Here Moses verseker dat Hy sy mense se klaagsange gehoor het en dat Hy iets daadwerkliks daaraan gaan doen. Hoe Hy toe vir Moses sê: Jy is die man vir wie Ek gaan stuur om my mense te red.
Stefanus sou gou byvoeg dat die Here se mense, daardie reddelose klomp klaers, nie vir Moses wou hê nie. En hy sou sy toehoorders daarop wys dat profete nie in hul eie land geëer word nie. Dat hulle eerder doodgemaak word omdat hul optrede die status quo bedreig.
Toe lê hy dié dodelike verband met hul voorgangers se tyd: “Nou het julle self die Regverdige verraai en vermoor” (Hand 7:52).
Dodelik, ja. Letterlik vir Jesus die Regverdige. En vir Stefanus die boodskapper. Maar ook dodelik vir die geloofwaardigheid van hulle wat hulle in leiersposisies bevind en hulle nie aan hul mense steur nie.
Want is dit nie die vernaamste wat ons as koninkrykskinders elke dag te doen staan nie – om in opdrag van ons Leier daadwerklik op te tree omdat Hy ons stuur? Omdat Hy sy mense se seer gesien en ons geïdentifiseer het as sy gesante en agente.
Dalk is ons hul laaste hoop. Dalk kry ons net dié een kans.
____________________
U ken ook my klaagliedere, Here. Maak my stil, en stuur my.
Dinsdag 25 FEBRUARIE 2020 Lees 1 Konings 19:9-18
Weer gestuur
Maar die Here sê vir hom: “Draai in jou spore om na die Damaskuswoestyn toe, en as jy daar aangekom het, moet jy …” (v. 15).
Ons lees die eerste keer oor Elia die Tisbiet uit Gilead toe hy koning Agab oor ’n komende droogte waarsku. Ons lees hoe die Here hom stuur om by die Kritspruit te gaan skuil. Daarvandaan word hy na die weduwee van Sarfat gestuur dat sy hom kan versorg (vgl. 1 Kon 17:1-9). Drie jaar later word hy weer na Agab toe gestuur (vgl. 1 Kon 18:1).
Ná die beroemde episode met die Baälprofete, en nadat die doodsbenoude profeet onder ’n besembos gaan lê en wens om dood te gaan, word hy weer gestuur – dié keer na die berg Horeb. En ná ’n ontmoeting met die Here word hy nog eens gestuur, Damaskuswoestyn toe, om ’n klomp salwings te gaan waarneem.
Roeping
