nè? Sê vir antie Agnes: Waar was jy toe die ongeluk gebeur het?”
“Sy was nie in die kar nie,” sê Ouma.
“Ja, maar waar?”
“Tuis,” sê Ouma. “Hulle vat haar nooit saam as hulle saans uitgaan nie.”
“Los hulle haar alleen by die huis?”
“Jessie het oorgeslaap.”
“Wat ’n bestiering!” Die tannie slaan haar hande voor haar mond en frons tot haar ogies in die vetplooie verdwyn. Dan klap sy met haar hande op haar skoot. “Kom hierso, kom sit op antie Agnes se skoot.”
Janine skud haar kop, byt haar lip vas en vlug, by haar kamer verby en agter uit waar Oupa paaltjies in die grond kap. Hy kom orent, sy hand op sy rug. “Kom jy vir Oupa help? En nou, hoekom huil Oupa se kind?”
“Sommer.”
Hy sit sy hamer neer en wink haar nader. “Kyk wat maak Oupa vir jou. Sien jy dié plank? Ek gaan dit in vier stukke saag, dan kap ek dit rondom vas, en dan vat ek hierdie plat planke en sit hulle bo-op. Dis jou vloer. Raai wat bou Oupa vir jou?”
“Pophuis?”
“Reg geraai, slim kind. Nes die een wat ons moes agterlaat. Rooi dak, geel mure, groen voordeur. As jy wil, kan Oupa vir jou ’n tafeltjie ook maak, en stoeltjies, dan kom kuier Oupa en jy maak vir my tee. Sal lekker wees, nè?” Hy vryf met sy groot hand oor haar kop. “Jy moenie huil nie, onse Vader in die Hemel weet beste.”
Wat is beste? Om ’n dogtertjie se mamma en pappa weg te vat, en haar pophuis en haar Sokkies-kat? Sy wil dit skree, maar is nie kwaad vir Oupa nie en los dit liewer.
“Ek hou nie van die tannie wat by Ouma kuier nie.”
“Ou Agnes! Ek hou ook nie van haar nie.” Oupa stoot Janine liggies in die rigting van die huis se muur. “Staan jy eers hier, dan gaan haal ek nog ’n plank en ons meet hoe hoog jou pophuis se mure moet wees.”
Janine staan, en hy meet. Sy help hom, hou planke vas, gee spykers aan. Hulle bou aan haar nuwe pophuis tot ouma Leen by die agterdeur uitkom. Sy roep hulle om in te kom, want dit word laat.
“Is Agnes nog hier?” vra Oupa. “As sy hier is, gee ons nie een tree nader nie.”
“Ontspan. Sy is huis toe.”
“Nuuskierige ou dierasie.”
Ouma se oë rek. “Koen, nie voor die kind nie.”
“Kom, Ninatjie,” sê Oupa, “dis veilig.”
“Almal is nuuskierig,” sê Ouma. “Sy is die enigste een wat die moed het om te kom uitvind.”
“Toe sit sy ons kind aan die huil.”
“Sy wou troos, dis al.”
“Teen dié tyd weet die hele dorp,” brom Oupa.
“Sy’t vir ons ’n vars brood gebring.”
“Askies, Agnes, ek vergewe jou,” sê Oupa.
“Jy beter,” sê Ouma, “anders kry jy nie die korsie nie.”
Janine het nog nooit in haar lewe so ’n groot brood gesien nie.
“Trooskos,” sê Ouma. “Lekker met plaasbotter en appelkooskonfyt.”
4
Oupa steek die verwarmer in die badkamer aan. “Dit werk met paraffien,” verduidelik hy. “Moenie daaraan skuif nie en moenie jou handdoek of jou kleertjies bo-op neersit nie. Sien jy die venstertjie? As dit rooi is, brand hy. Voel jy die hitte? Nog nie? Gee hom kans. Ons maak die deur toe. Oor vyf minute sal jy die verskil nie glo nie.”
Ouma wag vir haar in die kamer. Sy hou twee beste rokkies in die lug. “Watter een wil jy môre kerk toe aantrek?”
Janine kies die pienke.
“Mooi,” sê Ouma. “Nou, wat môre betref, Oupa is ons kerk se koster. Hy gaan vroeg kerk toe om die klok te lui, maar hy sal betyds terug wees om ons te kom oplaai, en dan moet ons aangetrek wees. Om koster te wees, is ’n baie belangrike werk. As Oupa nie die kerk betyds oopsluit en die klok lui nie, kom die mense nie kerk toe nie of hulle staan en wag voor ’n toe deur.”
“Moet Oupa die kerk uitvee en afstof ook?”
“Dis Letta se werk, maar sy mag nie afskeep nie, ek hou toesig. Kom, die badkamer is warm genoeg. Ouma sal jou wys hoe werk die krane.”
“Gaan Oupa my wys hoe om die verwarmer aan te steek?”
Ouma se oë rek. “Dít is die een ding wat jy in geen omstandigheid mag doen nie. Jy trek nié ’n vuurhoutjie nie en jy steek nié ’n vuur aan nie. Oupa sorg vir die verwarmers, nét hy.”
Janine lê in die bad en kyk vir die verwarmer. Hy doen sy werk. Dis so lekker warm, sy wil lank in die water bly, maar Ouma klop aan die deur: “Roer vir jou!”
Amper vergeet sy om haar met seep te was! Sy is uitasem gejaag toe sy en Pink Panther tien en nóg tien tellings later in die bed klim.
Ouma draai in die kamer rond. “Waar is jou Bybel?”
Janine wys na die boekrak.
“Nee, liefieding! Jou Bybel hoort langs jou bed op die bedkassie.” Ouma gaan haal dit, trek die stoel agter haar aan en besluit om die storie van Josef en sy broers voor te lees. Sy soek so lank om die plek te kry, Janine raak amper aan die slaap en skrik toe Ouma ontdek dat Josef-hulle nog al die tyd in Genesis wegkruip: “Genesis sewe en dertig! Jakob het in Kanaän gebly, die land waar sy voorvaders ook as vreemdelinge gebly het. Hier volg die familiegeskiedenis …”
Ouma kan so stadig lees Janine moet veg om wakker te bly. Sy lees en lees oor Josef se klere en sy broers wat jaloers is en skielik klap sy die Bybel toe: “Hoe oud was Josef toe hy saam met sy broers skape opgepas het?”
“Jonk?”
“Sewentien! Toe maar, jy’s moeg en die lugdruk hier tas jou aan. Nog ’n paar dae en ons is in ons roetine. Sê op jou gebedjie. Jy hoef nie uit te klim en te kniel nie. Dis winter en netnou vat jy koue, staan sommer in die bed op jou knietjies.”
Die komberse gly af, al bid sy vinnig: “Ek is ’n kindjie klein en teer, maak my hartjie rein, o Heer.”
“Pragtig!” Ouma prop Pink Panther styf teen haar in, maak hulle toe en soen haar op haar voorkop. “Nag, liefieding, lekker slaap. Môreoggend vroeg op!”
By die deur gaan staan sy asof sy iets vergeet het: “Kom kombuis toe in jou kamerjas en dan eet jy eers jou pap voordat jy jou kerkrokkie aantrek. Ouma sal help met jou haartjies. Onthou om self jou bed op te maak en jou tandjies te borsel!”
“Ja, Ouma.”
“Soet kind.” Ouma maak die deur saggies toe.
Janine
