* * *
Hy sit oorkant my in die kantoor en probeer sy bes om deur die waas van verliefdheid skuldig te lyk.
“Mevrou Greyling sê jy het gesê die krokodilletjie is pragtig.”
“Ja, inspekteur.”
“Mevrou Greyling is baie ontsteld, Pieter. Sy sê die gereg is hier om haar te beskerm, nie om ’n komplot teen haar te smee nie.”
“Ja, inspekteur.”
“Sy sê sy gaan ’n brief aan die kommissaris skryf.”
Hy sug en sê niks.
“Jy het jou plig versaak, konstabel.”
Hy staar na die blad van my lessenaar.
Ek haal diep asem en probeer ’n ander aanslag. “Is jy verlief op Magriet, Pieter?”
Sy gesig verhelder. “O ja, inspekteur. Baie.”
“Wil jy met haar trou?”
“O ja, inspekteur.” Pateties. Die liefde maak ’n man, selfs ’n lid van die Mag, pateties.
“Wil jy hê die ma van jou kinders moet ’n tatoeëermerk op haar skouer hê, konstabel Abel?”
Ek moes dit seker nie gevra het nie. Ek moes geweet het wat sou kom. Maar daar is versagtende omstandighede. Ek is immers ’n oujongkêrel.
“O ja, inspekteur. Maar net as ek ook een het. As ek dalk Saterdag kan afkry, inspekteur.”
* * *
Ons sit in dominee Stultingh se studeerkamer, Sondag ná kerk, besig met ’n krisisvergadering. Gezina sit oorkant, teen die boekrak, in haar Sondagbeste, en ek kan sien die Magrietappel het nie ver van die boom geval nie.
Dominee Stultingh, agter sy groot lessenaar, sug diep. “Ek het probeer, Gezina.”
“Ek het gehoor, dominee.”
Hulle verwys na sy preek, wat oor die liggaam as ’n tempel gegaan het, maar ek het vir Pieter Abel en Magriet dopgehou. Hulle het nie ’n woord gehoor nie. Hulle was te besig om vir mekaar te loer en te bloos.
“Hy het gisteraand sy krokodilletjie vir haar kom wys,” sê Gezina. “En toe vra hy haar Oujaarsdans toe.”
“Ai, ai, ai,” sê dominee Stultingh. “Ons sal ’n plan moet maak.” Dan verhelder sy gesig. “Willem, maar jy kan hom mos Oujaarsaand laat werk.”
“Dis waar, dominee. Maar dit gaan nie die krokodilletjies hokslaan nie.”
“Ai, ai, ai.”
“Dit is die generasiegaping,” sug Gezina. “Dit is omdat ons nie van die krokodilletjies hou nie …”
“Jy is reg,” sê ek, en die skraal kreatiewe-denke-mannetjie doem weer voor my op, want iewers in Gezina se stelling is daar ’n plan.
“Miskien moet julle …” wil dominee spekuleer.
En dan sien ek die oplossing voor my: helder, skeppend, ’n manier van die probleem “aanspreek” op “voetsoolvlak”, by wyse van spreke.
“Ek dink ek het ’n plan.”
Hulle kyk hoopvol na my.
“Mevrou Greyling, wat doen jy Oujaarsaand?”
“Noem my tog maar Gezina.”
“Gezina, Oujaarsaand?”
“Ek sal maar wakker lê tot Magriet huis toe kom.”
“En die Saterdag, net voor Nuwejaar?”
“Op die aarde niks, Willem.”
“Gezina, ek en jy gaan dans.”
* * *
Dit is nie maklik vir ’n vyf-en-veertigjarige stasiebevelvoerder om soos ’n rocker aan te trek nie. Vra my. Ek moes die Saterdag voor Nuwejaar spesiaal ’n frokkie, denimbroek en -baadjie gaan koop. Die sandale het ek gelukkig gehad. En my hare, sien ek in die patrollievoertuig se truspieël, lyk nog steeds kort en yl, al is dit geolie en teruggekam.
Ek hou voor die Greylings se huis stil, stap voordeur toe en klop aan. Gezina maak die deur oop. Ek herken haar amper nie. Sy lyk … asemrowend. Jonk. En … laat ek nou maar eerlik wees: sexy. Daar is ’n blom in haar hare, haar lippe is rooi, die denimbaadjie se moue is astrant opgerol, die wye blommetjiesromp vrolik en reg vir swaai op die dansbaan.
“Jy lyk pragtig,” sê ek.
“Gmf,” sê sy, maar ek kan sien sy waardeer die kompliment. “Ons lyk soos middeljarige hippies. Jou plan moet net werk.”
“Dit sal werk,” sê ek met meer moed as oortuiging.
Ons ry landbousaal toe. ’n Mens kan die musiek al van die wynkelder af hoor. Jongmensmusiek: net tromme en baskitaar wat die Oujaarsnag inpols. Ons parkeer en stap saal toe. Binne is dit ’n massa van swaaiende lywe.
“Blaas my siel,” sê Gezina en trek haar skouers terug, asof sy haarself wil staal vir die aand wat voorlê.
Ons besluit om te dans. Hier en daar herken iemand ons en wys met skelm vingers. Gezina bekyk die jonges om haar se rukbewegings en probeer dit na-aap. Dan lag sy vir haarself en vir my en skielik, kan ek sien, begin sy die hele ding geniet.
Die woord versprei stadig deur die saal: Magriet se ma is hier saam met die inspekteur. En julle moet sien hoe hulle lyk! Die dansers begin so ’n kring om ons vorm. Gezina bekyk een slaplyfmannetjie se moonwalk en probeer dit self. Hulle lag. Ek klap hande en ruk agterna. Die omstanders juig. Ons improviseer en doen ’n sakkie-sakkie-moonwalk wat ons bewonderaarsklub laat aangroei.
Tot ’n gil só hard en vreesbevange opklink dat selfs die orkes ophou speel.
“Má!”
Dit is Magriet, wat ons eindelik raaksien. Die skare maak ’n pad oop vir haar en Pieter Abel. ’n Doodse stilte daal oor die Riebeeck-landbousaal neer. Die omstanders hang aan Magriet se lippe.
“Wat doen Ma hier?”
“Ons dans, my kind.”
“Kyk hoe lyk Ma.”
“Dink jy nie sy lyk pragtig nie?” gooi ek my stuiwer in.
Die toeskouers se oë volg die gesprek soos ’n tenniswedstryd – heen en weer, heen en weer.
“Ek dink Ma lyk …”
Gezina knipoog vir my, die teken waarop ons afgespreek het.
“Nee wat, my kind, dit is die mode,” sê sy terwyl ons so saam-saam van ons denimbaadjies ontslae raak. Ek en Gezina het net moulose geel
