Dżinn. Graham Masterton

      Anna delikatnie odsunęła się ode mnie. Pokonała już największy strach, a mój uścisk był nieco zbyt zażyły, by mogło go usprawiedliwić zwykłe zdenerwowanie.

      – Może to była Marjorie – podsunęła. – A może ona też to widziała?

      – Nie wiem. Nigdzie jej nie znalazłem. Myślałem, że poszła naprawić światło. Kiedy zszedłem na dół, nie było tam prądu. Byłem przekonany, że wymienia bezpieczniki. Właśnie wtedy spostrzegłem tę osobę, czy cokolwiek to było.

      – Jak była ubrana? – zapytała Anna.

      – Trudno mi powiedzieć. Długa szata z kapturem, to wszystko. Tak przynajmniej mi się wydaje.

      – Dżellaba?

      – Przepraszam?

      – Arabski strój. Dżellaba. A może to była jakaś inna odmiana togi?

      – Pytanie mnie o to nic ci nie da, Anno. Dla mnie toga to toga, choćbyś ją nazywała na dziesiątki sposobów. Poza tym wszystko to mogło mi się przywidzieć. Wiesz, jakie są te stare, nawiedzone domy. Myślę, że najlepiej będzie, jeśli o tym zapomnimy. Wszystko, czego chcę, to otworzyć wieżyczkę i pozbyć się tego cholernego dzbana.

      – Uważam, że powinniśmy zachować ostrożność, Harry. Może tylko ktoś głupio żartuje, chcąc nas nastraszyć, ale jeśli tak nie jest?

      Popatrzyłem przez ponury korytarz na zapieczętowane drzwi. Długie wstążki zwisające z brązowych, woskowych pieczęci poruszały się lekko pod wpływem powolnego przepływu powietrza. Nie wiadomo dlaczego, patrząc na te drzwi, doznałem uczucia nieprzyjemnej pustki, tak jakby otwierały się one w bezdenną przepaść. Chciałem je otworzyć, lecz równocześnie zdawałem sobie sprawę, że pragnienie ich przekroczenia może być rezultatem nieodpartego działania mego własnego instynktu samozniszczenia.