vroeg het me gewoon af. Welterusten. Ik doe straks zelf het licht wel uit.’
‘Ik kom dadelijk nog wel even kijken’, beloofde Cassie en deed zachtjes de deur dicht.
Ze viel haar kamer binnen, dook in haar jas, trok haar handschoenen aan en stormde naar beneden. Tot haar niet geringe opluchting zat Ryan keurig op de veranda op haar te wachten. Sterker nog, hij had zelfs gewacht met het inschenken van de wijn. Dat vertederde haar. Toen hij haar zag, sprong hij overeind, schoof een stoel bij en schudde de kussens voor haar op.
‘Proost. Ontzettend bedankt voor de dag van vandaag. Mijn kinderen zo gelukkig te zien – dat is een onbeschrijflijk gevoel.’
‘Proost.’
Toen ze met haar glas tegen het zijne tikte, herinnerde ze zich dat het geen perfecte dag was. Er zat een lelijke smet op. Hoe ging ze dat verhaal aan de vork prikken? Wat als hij zou vinden dat ze de zaak helemaal verkeerd aangepakt had? Het ware wellicht aan te bevelen, de zaak met fluwelen… eh, handschoenen in te leiden en voorzichtig het water te testen door de conversatie met een losse toon te beginnen. Of, mogelijk zou hij de scheiding weer te berde brengen. Dat zou de ideale opstap zijn om erin te komen met ‘Weet je, het zou kunnen dat die scheiding Dylan meer heeft aangegrepen, dan we beseffen. Want juist toen Madison in de winkel over haar moeder begon, pikte hij een paar snoepjes.’ Ze praatten een poosje over koetjes en kalfjes; over het weer van morgen en het lesrooster van de kinderen. Ryan legde uit dat de schoolbus hen rond halfacht zou komen oppikken, wanneer hijzelf allang de deur uit zou zijn, en dat de kinderen haar wel zouden kunnen vertellen hoe laat de school uitging en of er nog buitenschoolse activiteiten op het programma stonden.
‘Anders kun je het rooster vinden aan de binnenkant van mijn kastdeur’, zei hij. ‘Ik houd eventuele wijzigingen daarop bij.’
‘Dank je’, zei Cassie. ‘Ik zal eraan denken, mocht dat nodig zijn.’
‘Weet je…’ begon Ryan op een andere, serieuzere toon en Cassie was direct op haar hoede. Hij ging geheid over de scheiding beginnen. En dat zou voor haar de wenk zijn om met Dylans diefstal op de proppen te komen. Hij schonk de glazen bij alvorens hij verderging.
‘Weet je, ik moest vaak aan je denken vandaag. Zodra ik die handschoenen in de winkel zag, bedacht ik hoezeer ik genoten had van ons gesprek op de veranda gisteren. Die handschoenen zijn eigenlijk mijn manier om te zeggen, dat ik elke avond wel zo zou willen doorbrengen.’
Een ogenblik wist ze niet wat ze moest zeggen. Ze kon amper geloven wat Ryan gezegd had. Maar toen de volle betekenis van zijn woorden tot haar doordrong, kreeg ze een… eh, heel apart gevoel vanbinnen.
‘Met alle plezier! Ik heb gisterenavond ook genoten van onze conversatie.’
Ze wou nog wat zeggen, maar bedacht zich. Ze moest niet direct het hart op de tong hebben en meteen haar ware gevoelens tonen. Ryans verklaring kon heel goed Britse hoffelijkheid zijn.
‘Passen ze?’
Hij nam haar linkerhand op zijn rechter- en streek met zijn duim over haar vingers.
‘Ja, perfect. En ik heb helemaal geen koude handen meer.’
Haar hart sloeg zo snel, dat ze bang was dat hij door de voering heen haar pols zou voelen toen hij daar met de vingers van zijn andere hand over streek. Toen liet hij los.
‘Ik bewonder het dat je de grote plas zomaar durfde oversteken. Heb je die stap alleen gezet? Of samen met iemand anders?’
‘Helemaal in mijn uppie’, zei Cassie, blij dat hij haar initiatief op de juiste waarde schatte.
‘Ongelooflijk! Wat vond je familie daarvan?’
Cassie wilde niet tegen hem liegen. Dus deed ze haar best die klip te omzeilen.
‘Iedereen steunde me. Vrienden, familie, voormalige werkgevers; er waren enkelen bij die waarschuwden voor heimwee en zeiden dat ik met de staart tussen de benen zou terugkomen. Maar dat is niet gebeurd.’
‘En heb je nog iemand achtergelaten die je na aan het hart ligt? Een vriendje misschien?’
Cassie kon haar oren niet geloven toen eenmaal tot haar doordrong wat de vraag impliceerde. Zat Ryan te vissen? Of zat hij gewoon voor de vuist weg wat met haar te kletsen? Oppassen geblazen, want ze was nu zo in de ban van zijn charmes dat ze licht haar mond voorbijpraatte.
‘Ik heb geen vriendje. In de VS had ik verkering, maar dat was al een poosje uit.’
Dat was een leugen. Ze had het pas kort voor vertrek uitgemaakt met haar gewelddadige ex. En het hoofdmotief voor dat vertrek was geweest: zo veel afstand tussen hen aanbrengen, dat hij haar niet eenvoudig zou kunnen volgen en zijzelf niet gemakkelijk van gedachten veranderen. Cassie kon… of liever, wílde Ryan de werkelijke gang van zaken niet aan de neus hangen. Op dit goddelijke moment, met uitzicht op de witschuimende golftoppen die kustwaarts rolden, wilde ze hem het idee geven, dat haar vorige relatie uit de vroege middeleeuwen stamde.
‘Blij dat te horen’, zei Ryan zacht. ‘Het zou niet correct zijn zoiets niet even te verifiëren. En ik mag aannemen dat jij diegene was die het uitmaakte, want andersom is ondenkbaar.’
Cassie staarde hem ongelovig aan en verdronk bijna in zijn lichtblauwe ogen. Droomde ze?
‘Ja, inderdaad. Hij was niet de ware Jacob, en ik wilde hem niet aan het lijntje houden.’
Hij knikte.
‘Dat merkte ik meteen al op, al bij de eerste keer dat we elkaar spraken, dat sterke karakter van je; die gave om te weten wat je wilt, en om daarvoor te gaan. En tegelijkertijd heb je dat ongelooflijke invoelingsvermogen, en die zachtheid en die wijsheid.’
‘Dat van die wijsheid weet ik niet, hoor. Ik zeg geregeld tegen mezelf: Je bent niet wijs.’
Ryan schaterde. ‘Dat komt omdat je volledig opgaat in het vieren van het volle bestaan. Mensen die dat doen, hebben geen tijd om hun oor aan hun eigen zieltje te luisteren te leggen. Nog zo’n kwaliteit.’
‘Och, ik dacht bij mezelf: Als ik dan toch hier ben, kan ik voor hetzelfde geld wat opsteken van de meester zelf’, riposteerde ze.
‘Is ’t leven niet pas het leven waard, als je iemand hebt die ’t leven het leven waard maakt?’
Zijn woorden klonken schertsend, maar zijn gezicht stond serieus. En ze merkte dat ze zijn blik niet langer kon ontlopen.
‘Ja, absoluut’, lispelde ze.
Dit voelde niet meer als een normaal gesprek. Het was meer. Dat kon gewoon niet anders. Ryan zette zijn glas nu ook neer, stond op, pakte haar bij de hand en hielp haar uit haar stoel. Zijn arm gleed achteloos rond haar middel, toen ze zich omdraaide om naar binnen te gaan.
‘Ik wens je een heel goede nachtrust’, zei hij, toen ze bij haar kamer aangekomen waren.
Hij legde zijn hand losjes op haar heup en ze zag even alleen zijn volle, zinnelijke lippen, omzoomd door een zweem van stoppels. Toen raakten zijn lippen de hare, heel even en heel licht. Hij liet haar weer los en wenste haar op fluistertoon welterusten. Cassie keek hem na tot hij zijn slaapkamerdeur achter zich dichtgedaan had. Ze controleerde even of het bedlampje bij Madison uit was en liep toen terug naar haar eigen kamer, met een gevoel alsof ze zweefde.
Ze bedacht met een schok dat ze de winkeldiefstal nog niet gerapporteerd
