mam lubjej te wjelike grody ako Sanssouci abo Pillnitz.« Pśimjejo za jadneju z tych drjewjanych grědow a wobpśimjejo ju wobglědniwje. »Zbliska wuglěda ta cerkwicka ceło hynakša. Teke rědna. Abo lěpjej: zajmna. Sy ty južo raz nutśi był?«
Pětš pśecej hyšći w tšawje sejźi, kusa na swójom spjełku a wobglědujo źowćo. »Njejo tam nic wěcej wiźeś. Pór starych drjewjanych ławkow, hołtaŕ, tśi abo štyri wobraze swětych …«
»Šołta jo gronił, až ju how wóttwariju a na drugem měsće rowno tak zasej natwariju«, woła Karina. Wóna jo kusack wokoło cerkwicki gnała. Pětš se wobrośijo na brjuch: »No jo, mógu se ju pótom turisty woglědaś«, wón barcy.
Karina naraz z wjelikimi skokami k njomu doženjo. Pětš se ju pśełapjony wobglědujo. Ako jo Karina pśi njom, wujasnijo smjejkajucy: »To słuša k mójomu treningowemu programoju za lěśe. Ten jo mě trenaŕ nadał. Mimo togo mam wjele z kólasom jězdźiś a wjele plěwaś.«
Karina se sednjo pódla Pětša do tšawy. Tak ako wón se wutergnjo spjełko tšawy a kusa na njom. Pśi tom powěda dalej: »Wót septembra dejm ja tśi raze w tyźenju na trening. A snaź pśidu samo hyšći na sportowu šulu.«
Pětšowe woblico jo se zasej póchmuriło. Pómałem se zwiga. »Zda se, až ty sy superźowćo.« Stojecy wón groni wótgórjejka: »Dejm něnto hyś.« A dokóńcnje wuplunjo zbytki spjełka.
Karina glěda ku gólcoju dogórjejka. Pětšowej dłujkej noze stej wobrunjonej. Rowno ako jogo woblico a jogo ruce. Źowćo wopytajo gódaś, kaku barwu drje jogo wócy matej. Wón jo jano w turnaŕskem zglě a zecu, wobej stej módrej.
Pómałem źo Pětš k žywemu płotoju.
Karina powěda bźezradna a rozgórjona dalej: »Wiseca grěda jo mój nejlubšy sportowy rěd. Lěbda namakajoš sportaŕku, kótaraž wó grědu roźi.« – Jeje głos jo wótśejšy. Pětš jo južo w bliskosći žywego płota. »Ale ja som dobra na njej.« Pětš dajo se na kóleni padnuś a póglědnjo hyšći raz slědk ku Karinje. »W swójom nowem zwucowanju mam ako wótchad wagu ze slědujucym saltom.«
Pětš nyga. »Rědnje, rědnje. Pón ga zwucuj. A měj se derje.« Wón pśelězo pśez žywy płot.
Karina sebje kusyjo gubu, aby rozgórjona njezaricała. Co ga taki njeplek wě wó waze ze slědujucym saltom.
Połgłosnje woła: »Kjarlisko źiwnučke.« Jo móžno, až wón jo to hyšći wusłyšał.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
