мен басындағы тымақты жайлап ұстап, айқайлап жіберді:
– Тұр!..
Бүркіт кілт тоқтап артқы аяқтан тік тұрды. Аттың долығын басып, Жұлдыз қатты жүріп бара жатқан жылқының алдында шыға келген ақымаққа ашумен қарады. Шандан түкірінетін оның анда Саткын екенін көріп, Жұлдыз аң-таң болды.
Ол тымағын лақтырып, қуаныштан ауратын аяғына басқан кезде тіпті тыржитпай, жерге секіріп түсті.
– Сәлем, анда. Жолыма неге шыға кеттің?
Саткын мәз майрам болып күлді да жақынырақ келді.
– Сен басып кете аласын деп қалай білер едім?
Достар күле бастады да киіздей жомарттанып жайылған жерге отырды.
– Далада жалғыз не істеп жүрсің? – сұрады Жылдыз.
– Енді жалғыз емеспін ғой.
Жылдыз шат басын шайқап, пышақты алды – оның жебелері бітіре бастады, тағы сүргілеп алуға керек болды.
– Манаптың тапсырмасын орындадың ба, ұлы елшіміз?
– Орындадым, – азғана маңғазданып деді Саткын. – Қайтып оралайын да сенмен бірге аң аулауға барамыз деп ойладым, ал сен жоқ екенсің.
Ол ысқырып қалды да бір жерге қолын сермеді.
– Толкун үйде жалғыз зарығып отыр.
– Ә, Толқын ма… – ақырын, зауықсыз сияқты сіңліннің атын өз, дала үлгісімен айтты Жылдыз. Олар өмір бойы солай араласты – әркім өз мәнерімен. – Жарайды, енді, өз назын орындап кеткен жоқпын ғой. Сен бұл жерге не үшін сап ете түстің, анда?
– Сені табу үшін.
– Неге? – Жылдыз ажарын бұзып көрсетті.
– Манап ашуланды. Саған, анда.
– “Манап ашуланды”, – деді түкіріп да тізесінен жоңқаны қағып түсіріп Жылдыз. – Анау жындының не істейтіні маған бәрібір, басында тұрса да.
Анданың қарапайым, дөкірлеу, қою қасты бетінде қасарушылықты танып қалып, Саткын еріксіз күлімсіреді.
– Оған сен оны ұрсап тұрсың да әдепсіз сөздерімен атайсың деп өсек жетті. Ақырын болшы, анда, абайлық әлі ешкімді құртып кеткен жоқ. Бейтаныс адамдарға бұны не үшін айтасың?
– Мүмкін, қатты сөз жылт етіп кетті. – Ол бұлшыкетті иығын көтерді. – Керек болса – мен бұны оның бетіне де айта салам.
– Ол енді арқан мен қамшымен қорқытып тұр, – ескертті Саткын. – Есіркедім, өсірдім, туған баламдай сақтадым деп айтады…
– Өсірді? – ысқырынып деді Жылдыз, ашудан әлі дайын емес жебені жерге қадап. – Бала жастан мені ешкім сақтаған жоқ. Туған баладай… Оның балаларын күндемеймін ғой.
– Бұны маған не үшін айтып тұрсың? Мен білмегендей, – оның өзін-өзі іркіп, қолдағы сүйектерін сынып тұрғанына қарап, жұбатып деді Саткын.
Жылдыз, жебені алып, оның сынып қалғанын көрді де ызаланғаннан лақтырып тастады.
– Жарайды, тілімді тартайын. Қарғыс соққырсың анау сатарман, енді ешкімге жолды көрсетпеймін!..
