әрине, жалғыз барған жоқ. Кішкентай әлі сіңліден пайда болған жоқ болды, ал Саткын онымен бірге еңбекті де, табысты да адал бөлді. Толқынды балық сүйреп әкеткен тоғаннан бауырымен бірге суырып тұрған Жұлдыздың күлкісі еске түсті.
Ал сосын Саткын манаптың тапсырмаларын орындауға кете, Толқын жиірек киіз үйде қала, ал Жұлдыз еркіндікті сезген баулаудағы ит тәрізді далада күн мен түн көрінбей кете бастады. Бала шағында оны мазақтап “Кезбе Жұлдыз, немесе Жылдыз” деп ататын болды, ал сосын Кезбе Жұлдыз Селсаяк боп өсті. Енді ол туралы әжуамен емес, ұғылмайтын, қорқынышпен тығыз байланысты ғадауатпен айтады. Бұл байлықтарды қайдан алады екен? Бұл бұралқы қаңғыбастың қал-жағдайы тым жақсы болып қалды.
Толқын суланып қалған киімді ауыстырып, етікті суық боп кеткен аяққа тартып киді де білектей бұрым өріп қойды. Кеш әлі алыста, ағасын іздеп табу керек. Ол әлгіде сыйлаған алқасы мойнына сұранып тұр. Мүмкін, жол-жөнекей Азатты кездесемін… Толқын өзінді қайырып тастады. Көршілердің қайта күндеуін тілемейді. Онсыз да Жұлдыздың даңқысы сіңліне жұқты, оларды одан да қаттырақ мазақтауға керек емес.
Баяғыда күн көкжиектен асты, ал Толқын әлі де жоқ. Ол қайда? Күтуден, бірақ көбінесе тығылуның қажеттігінен Жұлдыздың зығырданы қайнып кетті. Және – кімнен? Ол тістене түкірді. Қайда жүр сіңлісі?
Әне Толқынның теректей сымбатты тұлғасы көрінді. Өзімен өзі теңселіп, ән салып, тіпті билеп жүр. Не болды оған, бөгелек тиді ме? Жоға, ол қашанда сондай болған. Бейқам, жазғытұрғы самал тәрізді жеңіл. Жақсы. Жұлдыз ол баланы дәл өзі сияқты болып өсіретінен қорқып жүрді.
Киіз үйдің арқасында жасырынып қалған Жұлдыз кенет қолың созды да сіңліңнің аузына қақпақ болды. Толқын абайсызда селк ете түсті де, әпкесін тез танып, еппен сытылып шықты да оның алдында тұра қалды.
– Қайда жүрсің? – күңкілдеп деді Жұлдыз.
– Енді дәл сен шақырған кезде жүгіріп келуге міндеттімін бе? Менің, былайша айтқанда, өз істерім де бар, – іскерше бүйірін таянып деді Толқын. Жұлдыз ашулана алмады. Тек тыя алмай, бетінде күлкі пайда болды. Оны байқап, Толқын да күлімсіреп, мақтаншақтықпен иегін көтерді.
– Әй, сен!.. – Жұлдыз сіңлінді басынан сипады.
Толқын басын шайқап, жалт қарады.
– Тиіспе таза шашымды өз кір қолмен!
Сіңлінің қалжындағанын түсініп, Жұлдыз көзін алартты.
– Салт барғың келе ме?
– Келеді! – Толқын қағынып, сапта тұратын жауынгер тәрізді тік тұрды.
– Кеттік ендеше, Бүркіт ана жерде бағылып жүр.
Жұлдыз, ауылды әйтеуір тастап кеткеніне қуанып та сіңліне әдейі бұрылмай, сеніммен далаға беттеді. Толқын сәл тұрып, оның соңынан асықпай ерді. Олар соңғы киіз үйге соқпай өткенде, біреудің иті оларға тісті ақситты. Толқын селк ете түсті, бірақ әпкесі көңіл бөлген жоқ.
Жұлдыз далаға тіке қарады
