бий анда кеп салды:
–Чертип эле койгондо,
Тоголоноор жайың бар.
Ал кетип, азап тартыпсың,
Айланайын каркыбар.
Мен сенин атыңды,
«Чертике» деп атайын,
Өзүңү такыр кор кылбай,
Бала кылып алайын.
Уруубуздун саны көбөйсүн,
Элибиз улам тез өссүн.
Каршы турган жоолорду,
Ылдам эле жоготсун.
Бүткүл элге таанылгын,
Бүт калкыбыз бар болсун.
Ал баланы башынан
Акырын гана сылады.
«Кагылайын берекем»
Жакшы көрүп жыттады,
«Төлгөм төп түштү,
Төртүнчү баламды,
Кудай берип таптымбы».
Дүңгүрөдү эл чакырып,
Энчи берип төртөөнө
«Төрт уулум төрт бутагым,
Ысымымды улаарым».
Үмүт кошуп күчүнө.
Жадырап жарпы жазыла
Тобу менен эл чакырып,
Адамдар такыр көрбөптүр,
Чоң салтанат мындайды.
Жылдыздуу төрт балага,
Төрт күлүктү мингизди.
Атанын ата экенин,
Ошондо бир билинди.
Урумга кетип атагы.
Уулдадан тукум уланды.
Саналуу атын чыгарып,
Санжыранын тарыхы,
Ошолордон куралган.
Бурулгус күндү элестеер
Бу баянды уккан адам.
Баяны бүттү төрт уулдун,
Башка улама башталат.
Көзгө элестеп башка жак,
Ким окуса аа жагат.
Анда эмесе пкугула,
Ата-баба санжырасын,
Көрүнбөс өткөн баяндар,
Көз алдыга жакындасын.
Жаралып башка уламалар,
Убакыт өтүп закымдасын.
***
Тагай бийдин үчүнчү уулу,
Кылжырдан баян баштайбыз.
Оролмо кепти таштайбыз,
Бий жылмайып эркелетип,
Кыңая баскан баласын,
«Кылжырым» деп койчу экен,
Кыйладан калган сөз экен.
Баштагыдан кеп айткан,
Бабадан калган сөз бекен.
Өз аты болгон Мамытбек
Өкүм жана каардуу болгон,
Көзүнөн жалын ойногон.
Ала-сала чаап уруп,
Алышканды койбогон.
Бир көгөрүп алганда,
Беттешкенге тик барган.
Кара аламан алдында,
Каалаганын аткарган.
Эрке эле башынан,
Ээленгенин кылам деп,
Эне, атасын кыйнаган.
Тоодо өскөн караган,
Карагандан тараган,
Анан ошол Кылжырдан,
Эки
