баласы эмессиң,
Сен чоочун башка жерденсиң.
Үйгө келип Карачоро,
Үн катпай жатып алды.
Эркелетсе энеси,
Ага көңүл бурбады.
Такыр үнүн салбады.
– Кагылайын береке!
Атам кайда энеке?
Айткының баардыгын.
Андагы болгон иштерди,
Ачыкка гана чыгаргын.
Эне болсо жашырбай,
Кеп салып байма-бай.
– Сенин атаң Тагай бий,
Ала Тоолук жан эле,
Мындан көп жыл илгери,
Өз жерине кетти эле.
Сен курсакта жатканда,
Төрөлө элек чагыңда,
Сага кестик таштаган,
Аманат сөзүн баштаган.
Он экиге толгондо,
Эс акылдуу болгондо,
Бөтөн элге кор болбой,
Бөлөксүнөөр тең болбой,
Ата баба жердеген,
Ала Тоого жибер деген.
Албан-албан ой менен
Акыл айткан кеп менен
Бир кездеги аянды,
Мага ушундай баянды,
«Айткының»-деп тапшырган.
Абалкыны калтырбай,
Аңгемелеп кеп салам.
Аманат сөздү аткарам.
Ошол иш ошол болду,
Ошондой иш болмогу.
Бир күнү бала түш көрдү
Уламалуу ал түштү,
Удаасы менен үч көрдү.
Улуу тоонун асманында,
Шумкарлардын арасында.
Шукшурулуп жүрүптүр,
Ары-бери толгонду,
Ал кубанып ойгонду.
Энесинин жанына,
Карачоро жакын барды.
Эмне көрдү түшүндө,
Эбиреп айта баштады.
– Атаң деген бий болчу,
Ал тегин киши эмес.
Кыргыз деген элиң бар,
Ал жөнөкөй эл эмес.
Көп кылымды арыткан,
Көп тарыхты карыткан,
Далай менен кармашкан.
Кан чыгара тартышкан.
Намыс бербей башкага,
Айбаты күчтүү ааламга,
Аскасы асман тиреген,
Ала Тоо аттуу жериң бар,
Ак калпактуу элиң бар.
Ошол жакта жашаган,
Көп заманды арыткан,
Кылым жашап келаткан
Кыргыз деген элиң бир.
Өксүбөсүн тарыхың
Өчпөй турган демиң бар.
Бала болсо, кеп угуп,
Байыркыдан уланган
Башталманы бүт угуп,
Ушунчалык кубанган.
Аттанмак болду сапарга,
Атаар таңдын алдында,
Арбын иш бар алдыда.
Жолду улап токтобой,
Жолго чыкмак сапарга.
Аманат берген белегин,
