кошуунду кураган,
Ысык Көлдү жеегинде,
Кан суудай агылган,
Болуп өткөн чоң майдан.
Кыргыз колу аз болуп,
Жеңилип аргасыздан.
Тагай бий колго кармалып,
Кашкарга алып барылган.
Туткун болуп кармалган.
Могол ханы хан Саид,
«Кыргыз оңой эл эмес,
Жок кылуучу мен эмес.
Балее болот башыма,
Асылбайын арстанга,
Жок кылгандан жазганган.
Хан ордоодо аны кармаган
Элге журтка таанылган.
Аралап журттун баардыгын,
Албан ишти аткарган.
Хан ордодо таанылып,
Атагы Моголстанга таралып,
Кыргыз журтун башкарып,
Аты аталып ал жерде,
Кабары кеткен элине
Зулайка кызга үйлөнүп.
Аны менен бирге жашаган,
Аз убакыт өттү арадан.
Ай айланып жыл жылган.
Султан Саид Тагай бийди,
Аргасыздан бошоткон.
Кетееринде сапар алып,
Зулайка менен коштошкон.
Ала жазгы көктөмдө,
Ала Тоого жөнөөрдө,
Аялына кайрылган,
Аманат кебин таштаган:
–Аркалап жүрөөр таалайды
Курсагыңда бала калды.
Төрөлгөн чүрпөң кыз болсо.
Аны өзүң билгиниң.
А эгерим уул болсо,
Ак санаага куш консо,
Карачоро кой деген
Карачоро деген сөз,
Карадан хан болот.
Чоро деген жигит да.
Тагай бий берди кестикти,
Маа көрсөтүп келүүчү,
Уулумдун ушул белгиси.
Жолдошу болуп жанында,
Жолун улап сапарлаар.
Жолунан көргөн баянды,
Жобуратып мага айтаар.
Аман болсо Карачором,
Он экиге толгондо
Кайрат күчтүү болгондо,
Эр Семетей бабасынча,
Турагы түшүп санаасына,
Аттанып чыгаар сапарга
Ала Тоого жол келеер.
Аркалаган кубанычын,
Аңгемелеп айтып береер.
Нени көрсө бу өмүрү,
Жомок болоор өткөнү.
Анан дагы күн өттү,
Ала-сала ай көчтү,
Жылдар жылып жөнөштү.
Төрөлгөн ошол баласы,
Эркек болду кыз болбой,
Энчиге таалай конгондой,
Теңирдин өзү коргоду,
Чынында мындай болорбу,
Оодарылып жыл өтүп,
Ошол бала акыры,
Үмүт басып ортону
Он экиге так толду,
«Атакем кайда энеке?»-деп,
Акмалап
