style="font-size:15px;"> "Dus je hebt besloten dat sarcasme de beste manier is om deze situatie aan te pakken?" blafte ze.
"Kijk," zei hij, pogend een uitweg te vinden, "het is voorbij met Penny. Ze vertelde me dat vanmiddag en ik was het ermee eens. Ik weet niet hoe we hier uitkomen, maar ik wil het wel, al was het maar voor de kinderen."
"Al was het maar voor de kinderen?" herhaalde ze, perplex over hoe iemand zo vreselijk kon falen in zijn aanpak. "Eruit. Ik geef je vijf minuten om een tas in te pakken en naar je auto te gaan. Ga voorlopig maar in een hotel zitten."
"Je zet me mijn eigen huis uit?" vroeg hij, ongelovig. "Het huis waarvoor ik heb betaald?"
"Ik zet je er niet alleen uit," siste ze, "als je niet binnen vijf minuten de oprit verlaat, bel ik de politie."
"Om wat te zeggen?"
"Daar kom je vanzelf wel achter," ziedde ze.
Gray staarde haar aan. Onverschrokken liep ze naar de telefoon en pakte hem op. Pas toen hij de kiestoon hoorde, kwam hij in actie. Binnen drie minuten draafde hij de deur uit als een hond met zijn staart tussen zijn benen, zijn weekendtas gevuld met overhemden en jasjes. Er viel een schoen uit terwijl hij naar zich naar de deur haastte. Hij merkte het niet op en Eliza zei niets.
Pas toen ze de auto hoorde wegrijden stopte ze de telefoon weer in de houder. Ze keek naar haar linkerhand en zag dat haar handpalm bloedde van waar ze haar nagels erin had gedrukt. Pas nu voelde ze de pijn.
HOOFDSTUK VIER
Ondanks dat ze het ontwend was, navigeerde Jessie zonder al te veel moeite door het verkeer van het centrum van L.A. naar Norwalk. Om even niet te hoeven denken aan waar ze naartoe ging, besloot ze onderweg haar ouders te bellen.
Haar adoptieouders, Bruce en Janine Hunt, woonden in Las Cruces, New Mexico. Hij was een gepensioneerde FBI-agent en zij een gepensioneerde lerares. Jessie had onderweg naar Quantico een paar dagen met hen doorgebracht, en had gehoopt op de terugweg hetzelfde te doen. Maar er was niet genoeg tijd geweest tussen het einde van het programma en haar terugkeer naar het werk, dus had ze van het tweede bezoek moeten afzien. Ze hoopte snel weer terug te gaan, vooral omdat haar moeder kanker had.
Het was behoorlijk onrechtvaardig. Janine worstelde er met pieken en dalen al tien jaar mee, en dat kwam bovenop een andere vreselijke gebeurtenis die ze jaren geleden hadden meegemaakt. Net voordat ze Jessie op haar zesde in huis namen, hadden ze hun zoontje verloren toen hij nog maar een peuter was, ook aan kanker. Ze waren blij de leegte in hun hart te kunnen vullen, zelfs als dat betekende dat ze de dochter van een seriemoordenaar moesten adopteren, een seriemoordenaar die haar moeder had vermoord en haar voor dood had achtergelaten. Omdat Bruce bij de FBI zat, leek het de US Marshals die Jessie in de getuigenbescherming hadden geplaatst een zinnige zet. Op papier was het allemaal heel zinnig.
Ze stopte die gedachte weg terwijl ze hun nummer draaide.
"Hoi, pa," zei ze. “Hoe is het ermee?”
"Gaat wel," antwoordde hij. "Ma doet een dutje. Wil je later terugbellen?"
"Nee. Ik kan ook met jou praten. Ik bel haar vanavond wel ofzo. Nog iets bijzonders daar?"
Vier maanden geleden zou ze het lastig hebben gevonden om met hem te praten zonder dat haar moeder erbij was. Bruce Hunt was een wat afstandelijke man en Jessie was zelf ook geen knuffelbeest. Haar herinneringen aan haar jeugd met hem waren een mengeling van vreugde en frustratie. Er waren ski-reisjes, kamperen en wandelen in de bergen, en gezinsvakanties naar Mexico, slechts honderd kilometer verderop.
Maar er waren ook slaande ruzies, vooral toen ze een tiener was. Bruce was een man die discipline op prijs stelde. Jessie, met jaren van opgekropte wrok over het verlies van haar moeder, haar naam en haar huis tegelijk, had de neiging zich uit te leven. Tijdens de jaren die ze op USC had doorgebracht en daarna, hadden ze elkaar in totaal waarschijnlijk minder dan twintig keer gesproken. Bezoeken over en weer waren zeldzaam.
Maar onlangs had de terugkeer van ma's kanker hen gedwongen om elkaar zonder tussenpersoon te spreken. En was het ijs op de een of andere manier gebroken. Hij was zelfs naar L.A. gekomen om haar te helpen herstellen van haar buikwond, na Kyle's aanval op haar, de afgelopen herfst.
"Alles rustig hier," beantwoordde hij haar vraag. “Ma heeft gisteren weer een chemo-sessie gehad, daarom is ze nu aan het bijkomen. Als ze zich goed genoeg voelt, gaan we misschien later uit eten."
"Met de hele politieploeg?" vroeg ze gekscherend. Een paar maanden geleden waren haar ouders verhuisd van hun eigen woning naar een bejaardentehuis dat voornamelijk werd bewoond door gepensioneerden van het politiedepartement van Las Cruces, het Department van de Sheriff en de FBI.
"Ach nee, alleen wij met z'n tweeën. Ik zat te denken aan een diner bij kaarslicht. Maar dan wel ergens waar we een emmer naast de tafel kunnen zetten voor het geval ze moet kotsen."
"Wat ben je toch een romanticus, pa."
"Ik probeer het. Maar hoe staan de dingen bij jou? Ik neem aan dat je geslaagd bent voor de FBI-training."
"Waarom neem je dat aan?"
"Omdat je wist dat ik je ernaar zou vragen en je niet zou hebben gebeld als je slecht nieuws had gehad."
Jessie moest het hem meegeven. Voor een oude knar was hij nog behoorlijk scherp.
"Ik ben geslaagd," verzekerde ze hem. "Ik ben nu weer terug in L.A.. Ik ga morgen weer aan het werk en ik ben…boodschappen aan het doen."
Ze wilde niet dat hij zich zorgen maakte over waar ze werkelijk heen ging.
"Dat klinkt onheilspellend. Waarom heb ik het vermoeden dat je niet op pad bent om brood te halen?"
"Zo bedoelde ik het niet. Ik ben duidelijk nog niet helemaal helder na al dat reizen. Ik ben er eigenlijk al bijna," loog ze. "Zal ik vanavond terugbellen of tot morgen wachten? Ik wil je chique kotsemmerdiner niet verstoren."
"Morgen misschien," adviseerde hij.
"Oké. Doe ma de groeten voor me. Hou van je."
"Ik hou ook van jou," zei hij terwijl hij ophing.
Jessie probeerde zich op de weg te concentreren. Het verkeer werd steeds slechter en ze had van de ongeveer vijfenveertig minuten durende rit naar de NRD. nog een half uur te gaan.
De NRD, een afkorting van Non-Rehabilitative Division, was een speciale, zelfstandige eenheid die was aangesloten bij het Department State Hospital-Metropolitan in Norwalk. Het hoofdziekenhuis was de thuisbasis van een breed scala aan psychisch gestoorde criminelen die ongeschikt werden geacht om in een conventionele gevangenis hun straf uit te zitten.
Maar het bijgebouw van de NRD vervulde een geheime rol die niet bekend was bij het publiek, en zelfs niet bij de meeste politiemensen en personeel in de geestelijke gezondheidszorg. Het was ontworpen om maximaal tien misdadigers buiten het zicht te huisvesten. Op dit moment zaten er daar maar vijf mensen vast, allemaal mannen, allemaal serieverkrachters of -moordenaars. Een van hen was Bolton Crutchfield.
Jessie's gedachten dwaalden af naar de laatste keer dat ze er was geweest om hem te zien. Het was haar laatste bezoek voordat ze naar de National Academy vertrok, hoewel ze hem dat niet had verteld. Jessie had sinds de afgelopen herfst regelmatig Crutchfield bezocht, nadat ze toestemming had gekregen om hem te interviewen als onderdeel van haar masterpracticum. Volgens het personeel daar had hij er bijna nooit mee ingestemd met artsen of onderzoekers te spreken. Maar om
