style="font-size:15px;"> У розны бок мы пазіраем
І разумеем, што далей.
Нічога больш не атрымаем:
Тых адчуванняў, як раней.
І не якіх ужо палётаў.
Наперад рухацца – не ўдваіх.
Мы парушаем мноства клятваў,
Бо сумняваемся ў поглядах сваіх.
Глядзім на новыя расклады,
Каб паасобку, пешшу, нам сысці.
Адмененыя ўсе любоўныя палёты.
Як незнаёмым, нам цяпер ісьці.
12.2018
*****
Мне да спадобы беларуска мова!
Мне да спадобы беларускі край!
Але яе, на сам рэч мала.
Прыгожу мову хтосьці скраў.
Давай жа вернем мову, сябра!
Каб жыў яшчэ і існаваў народ!
І кожны тыдзень запар,
Ёй надаваць душы палёт!
Я бачыў, як яна знікае.
Я ратаваў яе, яна са мной, я з мог!
Яна з прамовай набывае,
Нацыянальны наш узрост.
Ты не саромейся і не здавайся.
Не будзь жа тым, хто разбурае нас.
Сапраўдным беларусам быць, збірайся,
Каб не знікала нацыя праз нас!
10.2019
*****
Ты памятаеш, як я ўсміхаўся?
Як быў шчаслівым некалькі хвілін?
І ў той жа час я не баяўся,
Бо быў з табою, не адзін.
А я вось памятаю быццам усё,
Што нас датычыць, нашых зносін.
Я адчуваў прыемнае жыццё!
Я быў сапраўдным, родным!
Цяпер не так, зусім не так.
Я ў адзiноце суму, у палоне.
Я без цябе хварэю, я жабрак
І сэрца без каханне стогне.
Цьмянеюць мае мэты хутка.
Усе тыя, што яскрава свецяць.
У галаве ад смуткаў брудна.
Думкі пра будучыню – вецер.
І ты не вернешся, дакладна.
А як жа мне табою не хварэць!?
Калі кахаю я цябе сапраўдна!
Калі ты лепшая, што змог я мець.
11.2019
*****
Я вельмі злы!
Я прасякнуты злосцю!
Мяне акрый.
Дарогі няма госцю…
І ўздоўж агнёў ,
Тушы мяне сабою!
Шмат ланцугоў,
Каленныя з прастою.
Руку трымай,
Сэнс злосці ўтапі.
Ланцуг зрывай –
Мяне сабой змяні.
Дай мне спакой,
Любоўю абдымі!
Адной душой,
Падтрымкай разгарні!
03.2017
*****
Мы на адлегласці і я сумую.
Ці думаеш ты зараз пра мяне?
А
