heritage tamaties en broccolini in die kafeteria van die NCA, die Nederlandse Comitee voor Armoedebestrijding, se hoofkantoor in Den Haag.
Sy is pas klaar met ’n multimedia-aanbieding oor hoe Eerstewêreldse kapitaal inwoners van Suid-Afrikaanse informele nedersettings kan help om van hulle ekskresie ontslae te raak. Die gehoor is beeldmateriaal gewys van ’n vrou in ’n plakkerskamp se besoek aan ’n puttoilet, meer as tweehonderd meter van haar eenvertrek-sinkplaathuis. ’n Belegger in die tweede ry het opgespring en na die naaste hipermoderne spoeltoilet gehardloop.
Soos al die ander alleeneters in die kafeteria, fokus sy op haar foonskerm om enige oogkontak met mense by ander tafels te vermy. Sy sien sy het vier oproepe van ’n Suid-Afrikaanse nommer gemis. Ná ’n paar minute op die internet bel sy terug. ’n Vrou met ’n Shona-aksent, gekrui met Kardashian-infleksies, antwoord. Sy sê haar naam is Ariel.
“Like in The Little Mermaid?”
“Like in the Ariel School in Zim where the aliens landed in ninety-four.”
Die TV gemonteer in die verste hoek wys ’n helikopterskoot van ’n gestrande olietenker waarvan die vrag op ’n strand uitspoel. Die plastiekvurk breek af in een van die drie broccolini-stamme. Rebecca besef nie sy het hardop gevloek nie, maar die alien meermin is skielik angstig.
“Please, don’t hang up.”
“It’s not you, it’s my fork. Oh, ja, I remember. The children saw the little aliens at breaktime? Who are you?”
Terwyl sy met een hand die plastiekvurktande probeer trek uit die organies gekweekte langsteelhibried van broccoli en Chinese kale wat, volgens haar Wikipedia-soektog minute vantevore, in die 1990’s deur die Japannese Sakata-saadmaatskappy in Salinas, Kalifornië, ontwikkel is, sê Ariel: “Please. Never mind the aliens.” Sy bel oor Henk Maas. Sy het Rebecca se nommer op meneer Maas se foon gekry en sy het aangeneem die familie moes weet dat hy in die hospitaal opgeneem is. Net vir observasie. Net vir die nag.
“You know, just FYI, with the cancer and all …”
“Ariel. What cancer and all?”
“Oh, my god. Sorry. I didn’t mean to interfere.”
“No, please,” sê sy vir die vrou wat vernoem is na ’n UFO sighting. “By all means.”
Toe sy vyftien was, het Rebecca gelees dat, van die verkenningstuie wat die interstellêre ruimte sou bereik, die twee Voyager-tuie die bekendste was. Hulle het die mense se verbeelding aangegryp met die manier waarop die tuie uitgereik het na lewe op ander planete. Op albei Voyagers is ’n sogenaamde Goue Plaat gemonteer: ’n metaallangspeelplaat in ’n goudkleurige aluminiumhouer. Die houers is gegraveer met grafika wat wys hoe om ’n LP uit die 1970’s te speel, asook aanwysings na Homo sapiens se sonnestelsel vanuit die posisies van verskeie pulsars. Op die plaat is 27 musiekstukke, 55 menslike boodskappe, 21 opnames van niemenslike klanke, en 115 foto’s en sketse van lewe op aarde.
Toe sy dronkverdrietig by die huis kom ná haar twee-en-dertigste verjaardagpartytjie, het sy die plaat van ’n torrent site afgelaai. Haar gunstelinge is die opnames van Bach, Blind Willie Johnson se “Dark was the Night”, die inisiasielied van die Kongolese pigmeemeisies en die boggelrugwalvisse se paringslied.
Op die vroeëre Pioneer-tuie, gelanseer in 1972 en 1973, is 152 x 229 mm goud-geanodiseerde aluminiumplate aangebring met buitelynillustrasies van ’n man en ’n vrou, tesame met verskeie grafiese uitbeeldings wat die oorsprong van die tuig aan geïnteresseerde ruimtewesens verduidelik.
New Horizons, wat in 2006 gelanseer is, sou sy later met ’n glimlag uitvind, dra geen boodskappe aan ander wêrelde nie.
Rebecca tref reëlings by die werk, fiets huis toe, pak ’n naweektas, gaan haal vir Mandla by die crèche, pak weer uit en pak ’n tas vir twee weke. Terwyl sy wag dat Lindiwe van die kantoor af kom, lees sy op haar newsfeed dat Walmart al ’n hele paar jaar gelede outonome robotbye gepatenteer het.
Sy praat met Lindi, bespreek ’n vliegkaartjie, speel Lego met Mandla en verduidelik aan hom dat sy oupa siek is. Sy probeer huil. Op die agtergrond wys die smart TV stom beelde van mense wat olie op ’n strand opruim. Elke nou en dan kyk sy op haar bespreking of sy die tyd reg het, of die bestemming steeds Kaapstad is. Sy maak haar tas oop en pak alles uit om seker te maak sy het niks vergeet nie.
Ariel Mutsvairo, “actually into interiors, and, like, not a caregiver at all”, bel terug ná Rebecca twaalf keer geweier het om ná die biep boodskappe op Ariel en Henk se selfone te los. Rebecca verneem dat haar pa al ses maande maagkanker het. Ariel sê sy het nie opgesign hiervoor nie. Rebecca sê sy ook nie.
Haar vingers en voete voel dood, soos altyd net voor die paniekaanvalle. Sy drink die pille wat moet help, doen die voorgeskrewe asemhalingsoefeninge. Sy sê vir Mandla sy kan nie nou speel nie. Sy weet sy moet huil. Lindi kom by die woonstel aan en druk haar vas. Sy probeer weer huil.
Op die televisie is die olieramp nou vervang met ’n orkaan wat op pad is na Florida. Iets oor metaangas wat uit die smeltende ysgrond ontsnap. Lindi sit die TV af en gryp haar foon by haar.
“Niks meer nuus vir jou nie, Madam.”
Rebecca borsel haar tande, neem haar medikasie en klim kwart voor twaalf in die bed. Sy wil seks hê voor sy weggaan. Al doen sy en Lindiwe Mkhize wát aan mekaar, is haar kop by kanker en die visse op Facebook met stukke plastiek in hulle pense. Hulle gee op en Lindi hou haar vas. Toe sy die sagte gesnork in haar nek hoor, skuif sy Lindi se kop versigtig van haar bors af en staan op.
“Woman’s Tongue Gets Inseminated By Squid After Eating Undercooked Seafood” lees sy om halfdrie op iflscience.com. Sy vergeet dat sy nie haar hande kan voel nie. Sy laat val die koppie waarin sy wou tee maak. Uit die kamer vra Lindi of sy okay is. Mandla sal deur ’n kernoorlog slaap. Dit is koud op die balkon. Sy gaan sit op een van die grys aluminiumstoele van IKEA se Tunholmen-patiostel. Die mis laat die straathoeke hul buitelyne verloor.
Die volgende oggend drink sy ’n dubbel espresso, rook twee Marlboro Reds, groet haar mense, ry nege-en-dertig minute met die trein na Schiphol en om vyf oor tien styg sy op in ’n Boeing 787-9.
Miskien was dit die gerugte oor die Goue Plaat wat die wêreldwye belangstelling in die Voyager-lansering veroorsaak het. Die wetenskaplikes moes glo die dag van die lansering inderhaas ’n perskonferensie reël. Die konferensie het om tweeuur in die saal van Frank Wolfe’s Beachside Motel plaasgevind. Die wetenskaplikes was verbaas toe hulle met hul aankoms besef dat hulle die saal sou deel met ’n Poolse huweliksonthaal. In opnames van die onderhoud met Carl Sagan kon Rebecca die klanke van die koza, trekklavier en gaste duidelik hoor.
Die Voyager 2 is later daardie dag, Saterdag 20 Augustus 1977 – presies twee maande ná Rebecca se geboorte – met buitediensgestelde interkontinentale missiele gelanseer, en die Voyager 1 op 5 September, maar op ’n vinniger trajek, sodat hy spoedig by die Voyager 2 verbygeskiet het.
Wanneer sy haar voorkop styf teen die klein kajuitvenstertjie druk, kan sy een of ander oneindige woestyn sien. Sy is nie lus vir enigiets wat die klein touch screen aanbied nie. Sy is nie lus om met die jong Kanadees met die gevlegte hennep-sandale langs haar te praat nie. Sy wil net haar kop teen die koelte van die plastiekruit druk.
Die Kanadees blaai deur die rederytydskrif en probeer met haar praat oor hoe die advertensies vir luukse jagplase en reservate die natuur eksotiseer. Sy weet nie of sy genoegsaam knik nie. Toe sy vegetariese maaltyd voor die vleisgeregte voorgesit word, besef sy dat sy nog niks geëet het sedert die pannekoek en gemuteerde broccoli
