uit die 1950’s. Op die reguit pad drink sy nog ’n kalmeerpil en versnel.
“In twenty-nine kilometres, turn left.”
Toe die laning bloekombome op die regterskouer van die pad opdoem, ry sy stadiger, haar oë op die bome. Sy trek af en loop oor die pad. Sy stap langs die bome af, tik teen elkeen se bas, tel hulle af, buk dan by een. Sy ondersoek die stam met haar vingers, vee met haar hand oor die bas. Sy soek na ’n letsel wat onder die bloekomvel toegegroei het.
Oor die laaste ses kilometer na haar bestemming ignoreer sy die spoedgrens. Sy moet vinnig rem om nie die afdraai te mis nie.
“In two hundred metres, turn left. Turn left.”
Hier by die natuurreservaat waar sy en haar pa kom kampeer het toe sy klein was, hier moet sy indraai.
“Turn left now,” sê die geïrriteerde en verkoue GPS-vrou.
Sy draai links.
“In four hundred metres, turn right.”
Sy stuur vir Lindiwe ’n voice note: “Sawubona, Lovey. Ek’t veilig aangekom. This must be the place: Pappa wag my in met ’n fokken drone!”
Die Voyager-tweeling, sê die internet, het die aarde verlaat om die vier gasreuse te gaan verken en nie weer terug te kom nie, maar ook nooit hul huis uit sig te verloor nie. Elke 225 miljoen jaar sal hulle hul wentelbaan binne die Melkweg voltooi.
Vandat sy op die grondpad afgedraai het, agtervolg die drone haar. Die rooi agterligte van die Etios weerkaats in die kameralens in haar truspieël. Sy probeer vir die drone wegjaag, al langs die geëlektrifiseerde heining af. Toe sy die mis binnery, trap sy rem. Die GPS stel byna huiwerig voor dat sy regs draai by die hek wat vanuit nêrens opdoem. Sy hou stil by die hekwaghuis. Checkpoint Charlie, dink sy, ontwerp deur ’n Japannese postmodernis. Sy sien hoe die drone wegsak in die dak van die platdakgebou.
Die sekuriteitswag – gewapen met ’n pistool en ’n koeëlvaste baadjie oor sy uniform – kom by die outomatiese skuifdeur uit. Vir ’n oomblik verdwyn hy in die swaar mis, vreemd vir hierdie tyd van die jaar, en verskyn dan weer in die koepelvormige membraan van die spreilig om die motor.
“Mademoiselle Maas,” sê die wag in ’n sterk Franse aksent. “Welcome to Barbara’s Cove. We’ve been expecting you.”
“Rebecca, please, monsieur.”
“Ovide.”
Hy vra of hy die drone moet stuur om haar na die huis te begelei.
“Non merci, ça va, Ovide. It’s creepy enough already.”
Hy bied aan om self voor haar uit te ry. Hy beduie na die jeep voor die stoep.
“No, thanks, I’ve got this bitch in a box that tells me where to go.”
Hy beduie haar in die rigting van die see, sê sy moet links draai as die pad teen die rotse doodloop: “You can’t miss it. Il n’y a qu’une maison. Only house.”
“Only house?”
“No houses. Just your father’s house.”
“I guess that’s how gated communities work. First the gates. Then the communities.”
Hy gryns: “Oui. Just your papa and his gate.”
“Merci, Ovide. I’ll see you around – à bientôt, n’est-ce pas?”
“Bien sûr! Tu parles bien le français.”
“Only the basics. Où sont les toilettes?” sê sy in ’n plat Afrikaanse aksent.
“Tes toilettes, c’est le monde,” sê hy en beduie die mis in. Hy hurk by haar venster: “I’m sorry, Rebecca. Your father. He’s a beautiful man, and sad.”
Iemand êrens het gesê dat die Voyagers skepsels is wat spesifiek ontwerp is om lomp en gestremd te wees op hulle eie planeet, maar grasieuse dansers in die ruimte. Hulle is meestal gemaak uit silikon en aluminium en elkeen weeg min of meer 800 kg. Hulle het tienkantige lywe, 3.65 m breë antennas, drie arms en ’n paar pote waaraan die vuurpyl gekonnekteer was vir die verspring die ruimte in. Een arm hou die magnetiese veldsensor vas. Aan die punt van die tweede arm is al die sintuie, die groot oë en lang ore, die kameras en mikrofone en voelers. Die derde arm dra die plutoniumkragtoevoer wat die masjien van energie voorsien, ver genoeg uitgestrek sodat die lyf vry bly van radiasie.
Toe sy deur die onbeboude, beboste erwe die misbank binnery, is die motor se wiele onhoorbaar op die nuutgeteerde pad. Henk het die straatligte en die wit-op-groen padtekens skynbaar so laag as moontlik laat bou, die padtekens skaars hoër as die ruie fynbos, die straatligte slegs drie meter hoog en voorsien van bewegingsensors wat die ligte slegs aktiveer wanneer ’n voertuig naby is. Gekamoefleerde beskawing.
Die hoofligte slaan ’n paar meter voor haar teen die mis vas. Sy is seker sy kan voel hoe haar lyf ’n resonansiekamer vir die diep, bas polsslae van die onsigbare see word. Die nagemaakte dennegeur is ryp in die kajuit. Die mis klou aan die motor se bakwerk, laat druppels agter op die verwarmde metaal en ruite. Dit besluit wat die motor en sy insittende Homo sapiens mag sien. Dit wys vir haar ’n rots vol mos. Die mis vou oop vir die parasitiese stingels van voëlent in ’n boom, wat vir ’n oomblik gefokus in die hoofligte opdoem en dan weer saam met die res van die wêreld uitgevee word. Sy verbeel haar hoe die ligene en sampioene die magtige mis opslurp waar sy pens te laag uitsak.
Rebecca draai links waar die pad doodloop teen die rotse.
“Turn left. Turn left now.”
Die GPS sê sy het haar bestemming bereik, hier waar die wêreld eindig in wit, eteriese soliditeit. Die straatlig trek klam gedaantes uit die mis wat om die lig kolk. Sy gewaar die sekuriteitskamera onder die lig. Sy is seker dit neem die spookbeelde op, die audio sal vol eggo’s wees. Rebecca klim uit die motor. Druppels seesproei slaan vas teen haar vel en bly kleef. In die kajuit praat die GPS skielik, net vir ’n paar oomblikke, baie ontsteld, met haarself.
Skuins oorkant die pad verskyn die ligte van ’n breë leefvertrek en patio in die bosse. ’n Figuur kom by die huis uit met ’n flits.
Ariel het ’n los trui en noupassende jeans aan, die Afro soos ’n swart halo om daardie mond en oë. Sy druk Rebecca vas en Rebecca druk terug. Ariel sê sorry, sy moes op die couch aan die slaap geraak het.
“The home dims all the lights if you don’t move for thirty minutes.”
Rebecca vra of haar pa okay is, of hy hier is.
Hy is hier, hy is okay. Hy drink baie pille. Hy slaap.
Sy parkeer die motor in die oprit en Ariel neem haar tas by haar.
“Anyhoo. Welcome home.”
Die beweging op die oprit het blykbaar vir die huis se sensors gesê om die buiteligte aan te sit. Sy kyk op na die fasade wat uit die steilte peul, die strak lyne en kurwes, die klip en glas en hout en staal, soomloos inmekaargevou. Sy hoor net die einde van Ariel se relaas – iets van ’n clusterfuck. Sy knik terwyl sy die huis staan en gadeslaan. Teen die linkerkant versmelt die uitgestulpte vertrek met ’n verdiepinghoë rots. In plaas van ’n dak is die woning grotendeels diep in die bult
