เธอก็ทนไม่ได้แล้ว เธอเกลียดแมงมุมด้วยเหมือนกัน แต่เมแกนรู้ว่าร่างของเธอที่ห่อหุ้มด้วยชุดนักเรียนจนเหมือนดักแด้เหลือผิวหนังเหนือถุงเท้าไม่เกินสองสามนิ้วที่แมลงน่าขยะแขยงสามารถเข้าถึง พูดแบบเป๊ะๆ ก็คือสองสามตารางนิ้วที่ด้านข้างเพราะแขนของเธอกอดน่องแนบกับต้นขาไว้แน่น
เธอหวังว่าจะหยุดร้องไห้สะอึกสะอื้นได้แม้เพียงชั่วครู่ แต่เธอรู้ว่าในที่สุดเธอก็จะหยุดร้องไห้ในขณะที่รอการปล่อยตัว เธอรู้ด้วยเช่นกันว่านั่นจะเป็นเมื่อไร...ประมาณห้าโมงครึ่ง เพื่อให้เธอมีเวลาครึ่งชั่วโมงในการทำความสะอาดร่างกายก่อนที่พ่อจะกลับมาจากที่ทำงาน
เมแกนเข้าใจว่าทำไมแม่ของเธอถึงทำเช่นนี้ นั่นเป็นเพราะเธอกลัวแต่เมแกนไม่ แม่ของเธอกลัวแทนลูกสาวตัวเองและต้องการทำให้เธอหวาดกลัวเหมือนที่ตนเองรู้สึก ปัญหาคือเมแกนไม่ได้กลัวและไม่เห็นว่าจะมีอะไรที่ต้องกลัว เธอพยายามอธิบายให้แม่ฟังเป็นร้อยๆ ครั้งแล้ว แต่แม่ก็ได้แต่ทำให้เธอหุบปากทั้งแบบเปรียบเปรย หรือไม่ก็หุบจริง ๆ อย่างเช่นในตอนนี้
พ่อแม่ของเธอเป็นชาวคาทอลิกทั้งคู่ แต่แม่ของเธอเป็นคาทอลิกที่เคร่งครัดมาก ส่วนพ่อของเธอเคร่งครัดน้อยกว่าหน่อย แม่ของเมแกนหวาดกลัวชีวิตหลังความตาย แต่เธอบอกว่าไม่ได้กลัวชีวิตหลังความตายของตัวเอง เพราะคิดว่าเธอเป็นชาวคาทอลิกที่ดีและเธอมีที่บนสวรรค์อย่างแน่นอน ตราบใดที่เธอยังคงทำหน้าที่ของตนเองต่อไป ตามความคิดของเมแกน ปัญหาก็คือ แม่คิดว่าหน้าที่ส่วนหนึ่งของเธอคือการขังลูกสาวไว้ในห้องเก็บถ่านหินที่อยู่ใต้ดิน
