te brengen, ging ze die avond een paar uur alleen op stap, echter alleen om een film te zien en een hamburger te eten.
Ze waren alle drie blij, vooral Daisy, dat ze de volgende middag terug naar Spanje konden vliegen.
3 DE LEERTIJD
Op de zondagmiddag na hun terugkeer zei Daisy na de lunch tegen haar vader: “Pap, ik ben er klaar voor om je te helpen op welke manier je maar wilt. Ik wil je rechterhand zijn en ik sta m´n mannetje, eh meisje, of, eh, vrouw, hoe je me ook wilt noemen. Ik denk dat onze zaken het beste binnen de familie gehouden kunnen worden, dus als je wilt, neem ik vanaf morgen Tony’s baan over als je plaatsvervanger”.
Ze had verwacht, of tenminste gehoopt, dat haar held haar nog een knuffel zou geven voor die loyaliteitsverklaring, maar ze werd weer teleurgesteld, ook al was dat zoals gewoonlijk niet van haar mooie gezicht af te lezen.
“Tony is al zo’n 30 jaar bij me… Je kunt niet zomaar in zijn schoenen stappen, liefje… en trouwens, wat zou je moeder in hemelsnaam zeggen? Tony heeft een gevaarlijke baan. Ik kan je onmogelijk zijn werk laten doen…”
Ze was er kapot van, maar alleen zij wist dat.
“Ik wil alleen maar helpen, pap. Ik wil mijn steentje bijdragen aan de organisatie die je hebt opgericht, en die onze manier van leven mogelijk heeft gemaakt… die van mij en die van mama”.
“Dat is heel lief van je, Daisy, maar ik zie niet in hoe je kunt… Ik zal je zeggen wat ik zal doen. Geef me een paar dagen de tijd om er over na te denken en ik laat je weten welke positie in ons familiebedrijf voor jou geschikt is. Wat denk je daarvan?”
“Beloofd?”
“Ik beloof het, moppie, tegen het einde van de week”.
Ze vond het heerlijk als hij haar ‘moppie’ noemde, en kuste hem op de wang.
“Ga nu maar en laat me er over nadenken”, zei hij.
∞
John was trots op zijn dochter en de manier waarop ze hem aanbad, maar hij was bang dat die aanbidding niet lang zou duren als hij Daisy te veel over zijn zakelijke activiteiten te weten zou komen. Vandaar dat hij probeerde haar op afstand te houden door haar een baan te geven, die alleen te maken had met de juridische kant van zijn financiële zaken.
“Daisy, ik heb de perfecte baan voor je gevonden”, zei hij op een dag tegen haar. “We gaan je studeerkamer ombouwen tot een echt, prestigieus kantoor, en jij kunt de financiën in de gaten houden. Je wordt de boekhouder van de firma… of de accountant, als je helemaal op de hoogte bent van de financiële wetten in dit land. Ik weet dat je dat allemaal hebt gestudeerd met betrekking tot het Verenigd Koninkrijk, maar in Spanje gaat het er net iets anders aan toe, zodat je je daar nu eerst in moet verdiepen.” Hij hoopte dat zij, door haar met deze extra last op te zadelen, geen tijd zou hebben om zich met zijn zaken bezig te houden.
“Wil je dat ik een kantoorklerk word? Na al die tijd studeren - veertien jaar of meer - word ik een leerling-boekhouder?”
Het was duidelijk dat hij haar had beledigd en teleurgesteld, en dat haar buitenspel zetten niet zo gemakkelijk zou zijn als hij had gehoopt. Het was een probleem dat hij niet had voorzien.
“Je moet ergens beginnen, moppie, en dat kan niet bovenaan zijn. Iedereen moet zijn of haar plaats in een organisatie verdienen door onderaan te beginnen… En je zult niet helemaal onderaan beginnen. Elk bedrijf heeft goede accountants nodig, anders wordt je door de overheid en sommige werknemers helemaal kaal geplukt. Jouw taak zal zijn om er voor te zorgen dat onze firma geen geld kwijt raakt”.
Hij was nu op zijn best, hier was hij goed in. “Je moet elk aspect van ons bedrijf analyseren en het koppelen aan de financiële resultaten. Dan zul je verbeteringen kunnen voorstellen in de manier waarop we dingen doen. Weet je, ik word oud, en ik kan niet meer zoals vroeger de vinger aan de pols houden bij al onze operaties. Daarom heb ik jou nodig. Een betrouwbaar, intelligent en goed opgeleid lid van de familie… een jong iemand die uithoudingsvermogen heeft en er helemaal voor gaat. Er is niemand anders die daar aan voldoet, of wel?”
Ze keek lang en diep in zijn ogen om te zien of hij haar aan het belazeren was, maar moest toegeven dat er niemand anders was om die functie te vervullen. “Ik weet dat je me in de maling neemt, pap, maar het is moeilijk om met jou in discussie te gaan, dus ik zal doen wat je van me verlangt. Ik ben echter vastbesloten om een echte baan te hebben, en niet een of ander dom voorwendsel dat je voor me verzonnen hebt. Ik ben vastbesloten om een echte bijdrage te leveren aan ons bedrijf. Ik wil iets terugdoen. Begrijpen wij elkaar?”
“Ja, liefste, maar je moet het volgende goed begrijpen: het zal wat tijd kosten om je in deze nieuwe rol in te werken. Het is niet zozeer een nieuwe baan, ik controleerde al mijn zaken als vanzelfsprekend elke dag of week, afhankelijk van de omstandigheden, maar ik heb het laten versloffen, dus ik wil dat je verder gaat waar ik opgehouden ben. Het is een nieuwe rol voor je, en het zal wat tijd kosten om je die te leren. Begrijp je dat?”
“Ja, pap, wanneer begin ik? Ik kan niet wachten om met je samen te werken”.
“Ik ook, schat. Laten we een nieuwe computer kopen, alleen voor het kantoorwerk, en een groter bureau. Je kunt dat allemaal uitzoeken en je inschrijven voor een cursus boekhouden. Vraag Manuel, onze accountant, wat hij aanbeveelt, en koop dezelfde software die hij ook gebruikt.” Terwijl John dit allemaal zei, realiseerde hij zich dat de bal nu weer bij hem lag om zijn dochter een zinvolle functie te geven waar ze trots op kon zijn als ze het goed deed.
Hij wilde echter nog steeds niet dat ze in de buurt kwam van de louche zaken die hij deed.
∞
Toen Daisy de volgende maandagmorgen om negen uur achter haar bureau zat, zette ze haar Apple Mac aan en staarde naar een leeg boekhoudprogramma. Niemand kwam haar bezoeken, niemand stuurde haar gegevens en niemand vroeg haar om advies. Ze was echter vastbesloten om zich deze job eigen te maken. Ze wist dat haar vader haar op de een of andere manier voor de gek hield, maar ze was er even zeker van dat hij de waarheid sprak toen hij had toegegeven dat hij de dingen de laatste jaren had laten versloffen. Op de een of andere manier zou ze die achterstand inhalen.
Omdat zij echter niets concreets te doen had, begon zij haar werkdag met het doorlopen van alle instellingen voor de stuk of tien programma’s op haar nieuwe computer, en daarna ging zij lunchen.
“Hoe was je eerste dag werken voor je vader?” vroeg haar moeder.
“Oh, ik heb al mijn programma’s ingesteld en gewacht tot iemand me zou vertellen wat ik moest doen… of me op zijn minst wat informatie zou geven over de bedrijven die ik zou moeten onderzoeken - zoals hun namen en adressen, maar er kwam niemand. Dus, ik deed wat ik kon, en nu kom ik lunchen”.
“Zo moet je dat doen, schat. Uiteindelijk kom je er wel. Hardlopers zijn doodlopers.” Ze keek naar haar moeder, die vaak de neiging had om op het verkeerde moment nietszeggende platitudes uit te kramen, maar die zat te eten en keek niet haar kant op. Daarna richtte ze haar blik op haar vader, maar hij ontweek haar ook.
“Dus, pa, wie gaat me helpen om te beginnen?” Ze was vastbesloten om op het onderwerp door te gaan.
“Sorry, moppie, wat zei je? Ik zat te denken. Oh, voor ik het vergeet, heeft Manuel je de info gestuurd waarom ik hem gevraagd heb?”
“Ik weet niet welke info je bedoelt, of wel soms? Aangezien noch hij, noch iemand anders mij vanochtend
