“ඔයාට හෙන්ග්ව තනියම වැසිකිළියට ගෙනියන්න පුලුවන්ද, වැන්, නැත්නම් ඩෙන්ගේ උදවුව ඔයාට ඕනෙද?”
“නෑ, මම හිතන්නේ මට තනියම පුළුවන්.”
ඇය ඔහුව ඉවතට ගෙන ගිය අතර, හෙන්ග් ඔහුගේ නිදහස් අත භාවිතා කරමින් ඔහුගේ දෑස් ආරක්ෂා කර ගත්තේය. මිනිත්තු පහළොවකට පසු ඔවුන් නැවත ඔහුව මේසයෙහි අසුන් ගැන්වූ විට, ඔහු එම ප්‍රයත්නයෙන් වෙහෙසට පත් වූ බවක් පෙනෙන්නට තිබුණි.
“ඩින්, උඩට ඉක්මනට ගිහින් රෙද්දකුයි කොට්ට කිහිපයකුයි ගෙන්න, කරුණාකරලා, තාත්තා අලුත් වාතය සහ හිරු එළිය ලබා ගැනීමට අද මෙතැන විවේක ගන්නවා. එයා ජීවිතයේ වැඩි දවසක් ගේ ඇතුලේ ගත කරලා නැහැ, ඒ නිසා ශරීරය ඒකට පුරුදු වෙලා නැහැ. බලන්න එයාගේ තත්වය දිහා…”
හෙන්ග් එක් කථිකයෙකුගේ සිට තවත් කථිකයෙකු දෙස බලමින් සිටියද කෙරුනාවූ සංවාදය වටහා ගත් බවක් නොපෙනුණි. ඔවුන් ඔහුව ඇඳ ඇතිරිලි සමඟ සැපපහසු අන්දමින් තැබූ අතර ඩෙන් අවුරුදු දහයකට පමණ පෙර ඉතා ඇලුම් කල තද කළු පැහැති අව් කණ්ණාඩි යුගලයද ගෙනැවිත් දුන්නේය.
එහි ප්‍රතිඵලය වූයේ, අව් කණ්ණාඩි පැළඳ සුදු රෙද්දකින් වැසූ වහලයේ කණුවකට වාරු දී සිටි කුරුල්ලෙකු ලෙස හෙන්ග්ව දිස්වීමයි.
“හොඳයි, දරුවෙනි, මම හිතනවා ඔයාලා ගිහින් තාත්තට තවත් මිල්ක්ෂේක් ටිකක් සූදානම් කළා නම් හොඳයි කියලා. ඔහු අද ගොඩක් බඩගින්නේ ඉන්නවා කියලා පේනවා. ඒක හොඳ ලකුණක්. අපි හරි දේ කරනවා කියලා එකෙන් පේනවා.”
“ඔයාට අද හොඳට දැනෙනවා, පෝ, එහෙම නේද?”
ඔවුන් සියල්ලන්ම ඔහුගේ ප්‍රතිචාරය එනතෙක් බලා සිටි අතර ඔහු බකමූණෙකු මෙන් ඔලුව වැනුවේය. ඩෙන් සහ ඩින් හිනාවෙමින් පිටත්ව ගියේ, මේසය මත දැන් සිටින සත්වයා පැය විසිහතරකට පෙර තම පියා නේද කියා සමාන කිරීමට අපහසුවෙනි.
“ඩා නැන්දා, ඔයා හිතනවද මම අද හවසට හෙන්ග්ට මොනවා හරි උයන්න ඕන කියලා?”
“එයා ඒක කනවානම්, එයාට හානියක් නැහැ, නමුත් ඒක මිල්ක්ෂේක් වලට ආදේශකයක් නොවෙයි.”
