van ‘n taxi oopmaak. Hy het nader gedraf en was net in tyd om te vra, “Sê ... wat is jou naam?”
Jackie het in die taxi gesit met haar hand op die deur, besig om dit toe te maak. Sy het opgekyk na Vincent.
“Meneer, met alle respek,” het sy gesê, “Ek wil jou nie my naam gee nie. Vir een of ander rede maak jy my bang. Laat los asseblief die deur.”
Vincent het verras die deur gelos en teruggestaan.
“Dankie meneer,” het Jackie gesê. Sy het die deur toegemaak en die taxi het weg gery.
Vincent het gekyk hoe die taxi in die straat af ry. As Jackie teruggedraai het sou sy die uitdrukking op Vincent se gesig gesien het en sy sou baie banger gewees het.
Vincent het aan homself gemompel, “Jou bang maak, hê, katjie? Jy het nog niks gesien nie!”
***
TWEE DAE LATER HET Jackie die kinders veilig op Mr. Mike se bus gelaai. Sy het buite op die sypaadjie gestaan, geklee in haar kamerjas, totdat die bus buite sig verdwyn het. Sy het ‘n advertensie op die voorste sypaadjie opgetel en toe weer die huis in verdwyn om ontbyt vir haarself te gaan maak sodat sy haar dag kan begin.
Vincent het by die kombuistafel gesit. Sy blink semi-outomatiese geweer het voor hom op die tafel gelê.
Jackie het nie geskreeu nie. Sy het net ‘n verskrikte asem ingetrek en gevries toe sy Vincent sien, toe het sy haar kamerjas se bokant saam getrek. Die gevoel van onder die mat wees het erger geword.
“Wat doen jy hier?” het sy gevra.
Vincent het na die stoel oorkant hom gewys.
“Sit. Ons gaan praat.”
Jackie het gesê. “Uit, nou, of ek bel die polisie.”
“Reik na die foon en jy sal dood wees voor jy daaraan raak,” het Vincent geantwoord van onder sy lae wenkbroue. “Dan sal ek hier sit en wag totdat die kreupeles en vertraagdes huis toe kom, en ek sal hulle almal ook vermoor. Jy wil regtig nie met my rondfok hieroor nie, katjie.” Hy het weer na die stoel gewys. “Gaan sit, nou!”
Die kleur het uit Jackie se gesig dreineer met elke woord wat hy gesê het totdat sy nou heel bleek was. Toe Vincent sê sy moet gaan sit, het sy amper gespring. Woordeloos het sy gaan sit.
Vincent het geknik en gesê, “Dankie. Wat ek wil weet, Jacqueline Belew, is maklik. Hoe kies jy jou kaartjie dat jy elke keer wen? Het jy een of ander sisteem of iets?”
Jackie, wat gewonder het hoe hierdie man uitgevind het oor haar geskenk, het probeer om haar weg deur te bluf. “Kyk, dit was ‘n raaiskoot met die honderd doller. Ek het geen idee gehad nie ...”
“Verseker het jy nie,” het Vincent haar in die rede geval. “Net soos jy geen idee gehad het oor die vyf honderd doller wat jy in jou beursie gesteek het nie ... of die drie honderd nou die dag nie. Of die groot geluk by die resies nie.” Hy het vorentoe geleun en in haar oë gekyk. Terwyl hy vooroor leun het hy die pistool opgetel en ‘n rondte in die magasyn gelaai. “Wil jy weer probeer?”
Jackie het gesmeek, “Ek weet regtig nie waarvan u praat nie, meneer. Ek weet u het gewen ...”
Vincent het die geweer na haar gesig gewys. “Jy het tyd tot ek by drie getel het. Dan sterf jy.” Hy het gehuiwer. “Een.”
“Meneer, Ek het nie...” ‘n Traan het teen haar gesig afgerol.
“Twee.”
“Hoekom doen u dit?” het sy gegil.
Die spiere in Vincent se hand het begin saam trek in afwagting vir die terugslag. Jackie het dit gesien.
“Dr...,” het Vincent begin.
“Ek het ‘n gawe!” het Jackie gegil, en half uit die stoel begin opstaan. “Ek kan die wenner uitwys van enige spel van kans!”
“Hoe?” het Vincent gevra. Sy geweer het nooit van haar gesig weggedraai nie.
Jackie het weer gaan sit en haar hande oor haar gesig gehou. “Ek kan dit in my gedagtes sien,” het sy tussen haar vingers deur gesê. “Waar ook al kans deel van ‘n gebeurtenis is, kan ek die uitkoms sien.”
Vincent het haar vir ‘n oomblik bestudeer. Toe het hy geknik asof hy ‘n besluit gemaak het, en die geweer op die tafel neer gesit. “Wys my,” het hy vir haar gesê.
Sy het deur haar vingers na hom gekyk. “Wat?”
“Wys my,” het hy herhaal.
Jackie het deur die kombuis gekyk, en toe na Vincent. “Hoe?”
Vincent het sy skouers opgehaal. “Het jy ‘n pak kaarte?”
“Ja, ek dink die kinders het ...,” het sy gesê, gretig om te behaag. Sy het begin opstaan om dit te gaan haal, maar Vincent het sy hand opgelig.
“Vertel my waar die kaarte is. Ek sal dit kry,” het hy kragtig gesê.
Jackie het weer gaan sit. “Natuurlik. Dis in die boonste laai daar.” Sy het gewys na die toonbank.
Vincent kon die laai bereik sonder om op te staan. Hy het sy ander hand op die geweer gehou terwyl hy oorleun, die laai oopmaak en die pak kaarte uithaal.
Jackie se gedagtes het haar vertel om saam te speel vir nou – daar was geen veilige manier hieruit nie. Sy hoop sy leef om weer die kinders te sien.
Vincent het intussen die boksie oopgemaak, die kaarte uitgehaal en dit begin skommel.
“Oukei Jackie,” het hy empaties gesê. “Ons gaan ‘n bietjie een-en-twintig speel. Blackjack. Ek raai jy weet hoe om dit te speel?”
Jackie het geknik.
Vincent het een kaart, gesig na onder, vir elkeen uitgedeel, toe een kaart gesig na bo. Jackie se kaart was ‘n vier. Vincent se kaart was ‘n vyf. Jackie het geloer na haar hele kaart. Dit was ‘n twee.
“Gee nog,” het sy gesê.
Vincent het haar nog ‘n kaart, gesig na bo, gegee. ‘n Twee.
“Weer,” het sy gesê.
Nog ‘n twee.
“Weer.”
‘n Aas.
“Ek sal bly,” het sy stil gesê. Omdat ‘n aas kan of een of elf wees, het sy elf gekies. Dit gee haar ‘n een-en-twintig.
Vincent het na sy heel kaart gekyk. ‘n Agt. Hy het een geneem.
‘n Koningin.
Uitgevang.
Hy het sy kaarte gevou en hulle na
