Άντονι είχε σκοτώσει τον δικό του πατέρα, καμία δύναμη του κόσμου αυτού ή του επόμενου δε θα μπορούσε να τον κρατήσει πίσω.
'Κοίτα, τι λες γι' αυτό;' ρώτησε κάνοντας λίγο πίσω και σηκώνοντας το πρόσωπο της για να συναντήσει το δικό του. 'Έχουμε συνάντηση το πρωί και όλοι θα είναι εκεί. Θα σε βοηθήσουμε να σκεφτείς κάτι καλύτερο από το να παραδοθείς στον Άντονι. Όπως και να ‘χει, μαζί μας θα έχεις ένα στρατό δίπλα σου. Χωρίς εμάς, θα αντιμετωπίσεις μια στρατιά από λυκανθρώπους και ότι και να κάνεις...ο Άντονι θα σε κάνει δική του. Της χάιδεψε το μάγουλο και έψαξε μέσα στη ματιά της, 'Και δε θέλω ο Άντονι να σε κάνει δική του.'
Η Τζούελ χαμήλωσε το κεφάλι της πάνω στο στήθος του Στίβεν και πήρε μια βαθιά, τρεμάμενη ανάσα. Είχε δίκιο. Δεν ήθελε να βρίσκεται πουθενά κοντά σε εκείνο το τέρας μετά από αυτό που είχε κάνει στον πατέρα της. Πίεσε το αυτί της στο στήθος του Στίβεν ακούγοντας το δυνατό και σταθερό του καρδιοχτύπι. Πόσες φορές την είχε σώσει από βρικόλακες, από τον Άντονι και τώρα από τον ανόητο εαυτό της;
'Θα με κρατήσεις αγκαλιά απόψε;' Η Τζούελ ψιθύρισε γνωρίζοντας ότι αν την άφηνε, ο τρόμος που ένιωθε για τα γεγονότα των προηγούμενων ωρών θα επέστρεφε και θα τη στοίχειωνε. Τον κοίταξε και κλείδωσε τη ματιά της μέσα στη δική του σταθερή ματιά. Τα χείλη της μισάνοιξαν με απορία καθώς ένιωσε ένα κύμα ζέστης να περνάει μέσα στο σώμα της.
Πως μπορούσε να ηρεμεί την οργή της και να την κάνει να αισθάνεται σα να έχει πάρει φωτιά την ίδια στιγμή; Έστρεψε γρήγορα αλλού το βλέμμα της για να μην αντιληφθεί εκείνος την απορία της.
Χωρίς να απαντήσει, ο Στίβεν τη σήκωσε στην αγκαλιά του, κλώτσησε την πόρτα με το πόδι του και την έκλεισε, προχώρησε στην άλλη πλευρά του δωματίου της και την ακούμπησε στην άκρη του κρεββατιού. Βγάζοντας τα παπούτσια της, γρήγορα ξεφορτώθηκε και τα δικά του και ξάπλωσε δίπλα της. Άκουσε την κοφτή ανάσα της καθώς την τραβούσε κοντά του για την αγκαλιάσει και να την κρατήσει μέσα στο σώμα του. Θα έπαιρνε λίγο καιρό...αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να την αφήσει να φύγει τόσο εύκολα από κοντά του.
Κεφάλαιο 3
Ο Κρις μπήκε στο διαμέρισμα που μοιραζόταν με την Τάμπαθα και κλείδωσε την πόρτα πίσω του. Είχε ψάξει παντού για τον Ντιν και δεν είχε βρει ίχνος ούτε του Ντιν ούτε του δαίμονα που κυνηγούσε.
Ήξεραν πολύ καλά να κρύβονται αν ήθελαν, όλοι του είδους τους, ήξεραν πως να εξαφανιστούν χωρίς να αφήσουν ίχνη πίσω τους. Μπορούσε να αισθανθεί τον δαίμονα παντού αλλά δε μπορούσε να τον δει. Μέχρι να ελευθερωθεί δεν είχε αντιληφθεί ότι πάντα μπορούσε να αισθανθεί την παρουσία του. Ένιωθε τις μοχθηρές προθέσεις της σκοτεινής προσωπικότητας ακόμη και μέσα στο σπίτι του...δε του καθόταν καλά στο στομάχι αυτό το συναίσθημα.
Προχωρώντας μέσα στο σκοτεινό διαμέρισμα, ο Κρις πήγε στο δωμάτιο της Τάμπαθα και χαμογέλασε κοιτώντας το αθώο χαμογελαστό πρόσωπο της, έτσι όπως κοιμόταν στο κρεββάτι. Ήταν κουλουριασμένη σαν μικρό γατάκι γύρω από το αγαπημένο της λούτρινο, ένα σκυλάκι Yorkie που είχε τη γλώσσα του κρεμασμένη έξω. Αυτό το λούτρινο ζωάκι
