τις σκέψεις του Τρέβορ.
'Δε ξέρουμε πολλά για το δαίμονα, μόνο πως είναι παγιδευμένος μερικούς αιώνες εδώ. Η ύπαρξη του προηγείται χρονολογικά από όσα έχουμε καταχωρημένα στο σύστημα, αλλά ακόμη ψάχνουμε για στοιχεία,' άρχισε ο Ζάκαρι να λέει ελπίζοντας πως θα συνεχίσει ο Τρέβορ.
'Ώστε γνωρίζατε πως ένας δαίμονας ήταν φυλακισμένος κάτω από το νεκροταφείο για ποιος ξέρει πόσο καιρό και δεν κάνατε τίποτα γι’ αυτό; Απαίτησε να μάθει ο Τσαντ.
Ο Τρέβορ ανασήκωσε το φρύδι του και τον κοίταξε, ΄τι περίμενες δηλαδή να κάνουμε γι’ αυτό; Να τον αφήσουμε ελεύθερο; Ήταν παγιδευμένος εδώ και δεν γνωρίζαμε καν πως στο διάολο ένας έκπτωτος και ένας βρικόλακας μπόρεσαν να σπάσουν το ξόρκι που τον κρατούσε.'
'Έκπτωτος;' Ρώτησε ο Τσαντ. 'Εννοείς ένας από τους αγγέλους που μου ανέφερε η Ένβι;'
Ο Ζάκαρι έγνεψε καταφατικά, 'Ναι, γνωρίζουμε γι' αυτούς εδώ και πάρα πολύ καιρό. Ξέρουμε ότι υπάρχουν κι άλλοι αλλά δε μπορούμε να τους βρούμε πουθενά και προφανώς οι δυο που ζουν στην πόλη δεν γνώριζαν την ύπαρξη ο ένας του άλλου, καθώς ήταν φυλακισμένοι μέσα στην σπηλιά, μέχρι που ο ένας κατέβηκε εκεί.'
'Επίσης γνωρίζουμε κάποιον που ξέρει πως να τα βγάλει πέρα με τους δαίμονες,' προσφέρθηκε ο Τρέβορ. 'Με λίγη τύχη, θα βρει άκρη μόλις την καλέσουμε να έρθει.'
'Δεν είναι αργά για να κάνεις πίσω,' είπε ο Ζάκαρι στον Τσαντ. 'Πες μας απλώς ότι δε θέλεις να πάρεις μέρος και θα σβήσουμε από τη μνήμη σου όσα συνέβησαν ως τώρα.'
Ο Τσαντ συνοφρυώθηκε και άρχισε να σερβίρει τον καφέ και στους τρεις τους. Είχε γίνει αστυνομικός γιατί ήθελε να κάνει τη διαφορά. Πολλές φορές όμως, ένιωθε πως δεν έκανε αρκετά. Υπήρχε πάντα ακόμη ένας έμπορος ναρκωτικών, ακόμη ένας φόνος, ακόμη μια παραβίαση...καμιά φορά σκεφτόταν πως δεν άξιζε τον κόπο όλο αυτό. Αλλά αυτό που έκαναν ο Τρέβορ και ο Ζάκαρι θα έκανε τη διαφορά, αυτό που πάντα ήθελε ο Τσαντ να επιτύχει.
Πίνοντας μια μεγάλη γουλιά από τον καφέ του, έβαλε το φλυτζάνι του στο τραπέζι και έγνεψε μια φορά. 'Είμαι μέσα.'
*****
Η Αντζέλικα αποφάσισε πως τα τηλέφωνα ήταν χειρότερα από τους δαίμονες όταν το δικό της άρχισε να χτυπά στις τρεις το πρωί. Βλέποντας ποιος την καλούσε, έσμιξε τα μάτια της θυμωμένη και άρπαξε το τηλέφωνο. Το άνοιξε, έσπρωξε τα σκούρα μαλλιά της πίσω και το έβαλε στο αυτί της.
'Αν δεν έχει έρθει η καταστροφή του κόσμου, αν δεν έχουν γίνει κόκκινες οι θάλασσες, αν δεν έχουν επιστρέψει οι επτά πληγές του Φαραώ, ή αν δεν είσαι ετοιμοθάνατος, καλύτερα να έχεις μια πολύ καλή εξήγηση για να με παίρνεις και να με ξυπνάς τέτοια ώρα,' μούγκρισε.
'Ωωω, έλα Μπου μου...είναι αυτός τρόπος να μιλάς στον Ζακούλη σου;'
Η Αντζέλικα του έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα και ξάπλωσε πίσω στο μαξιλάρι της. Μόλις είχε αποκοιμηθεί, όταν το τηλέφωνο χτύπησε ξανά. Χωρίς να το κοιτάξει το έβαλε στο αυτί της και μίλησε πάλι.
'Θα σε πιάσω, Ζάκαρι,' μουρμούρισε. Και εσένα και το σκυλάκι σου.'
'Τι
