Тагын әнием ярдәмгә килде:
– Кызым, вакытың бармы синең?
– Бар, – дидем мин, оялып, икеләнеп кенә.
Әтием яңадан Нәҗип белән нидер сөйләшергә кереште, ә мин, инде нишлим дигән бала төсле, әниемә карадым. Әнием гаҗәп тыныч, гади генә итеп миңа:
– Бар, алайса, киен! – диде.
Мин бүлмәмә кереп киттем. Ишекне ябып куйдым да кечкенә өстәлем янына барып утырдым… Бөтен нәрсәдән –безнекеләрнең ничек итеп аны каршы алуларыннан, әтиемнең бик мәгънәле итеп карап куюыннан, әниемнең шундый оста, сак кына минем белән «идарә» итүеннән, ә егетнең, миңа карамаска тырышып, бары әти белән генә сөйләшкән булып утыруыннан – мин берьюлы аңладым: ул минем белән сөйләшергә килгән! Кино, әлбәттә, сылтау гына… Ходаем, менә көткән сәгатьләрең дә килеп җитте. Куанаммы мин моңа – әйтә алмыйм, тик, күргәнегезчә, коелдым да төштем, аптырадым да калдым. Нигә болай булды соң минем белән, нигә бу кадәр мин, тиле, башымны җуйдым, әллә шул алдан белеп, көтеп йөрү ярамадымы – һич менә төшенә алмыйм. Ләкин хәзер миңа ничек тә тынычланырга, ничек тә үземне кулга алырга кирәк иде… Акылымны, һич югы, бераз җыярга кирәк, югыйсә мин аның сүзләрен ничек аңлармын да сорауларына ничек итеп җавап бирермен?
«Ул» залда мине көтеп утыра, әти-әнием дә: «Бу кызый ник бик озаклады?» – дип, эчләреннән борчыла торганнардыр, ә мин башымны иеп утырам да утырам. Ни өчен утырам, Хода белсен, ә ашыгырга кирәклеген үзем бик яхшы белеп торам.
Ахырда торып киенә башладым. Күптән түгел генә тектереп алган күк йон күлмәгемне кидем, ефәк оек кидем, кара замш туфлиләремне кидем… Чәчемне тарап күперттем… Аз гына пудра салдым. (Ул чакта мин бизәнми идем әле…) Ә «Красная Москва»ны мул итеп сөртендем, чөнки хуш исне электән үк ярата идем… Шулай киенеп-бизәнеп маташа торгач, бераз тынычланган кебек тә булдым.
Аннан залга чыктым. Бу юлы Нәҗип, күзләрен тутырып карап, мине каршы алды. Әйе… Минем киемнәрем алай модныйлардан булмаса да, үземә бик килешә иде. Чын әгәр!.. Киң итәкле, тар билле яңа пальтом да, аксыл- соры тиеннән теккән йомшак бүрегем дә миңа бик килешеп тора иде. Мин киемнәремне ярата идем, кадерләп кенә тота идем…
Зөһрә ханым әллә ничек моңсу гына итеп елмаеп куйды.
– Һай, кыз чаклар! Үтте инде, үтте… Хәзер менә шул кыз чагымнан сакланып калган юк кына берәр әйберне күрсәм, кулыма алып үбәм, күкрәгемә кысам, син һаман элеккечә, ә мин күпме үзгәрдем инде, дим… Гафу итегез!
Ул башын борды. Бераз тып-тын калып торгач, акрын гына:
– Сез көлмәгез, яме! – диде.
– Ни сөйлисез, Зөһрә ханым, – дидем мин, бик дулкынланып, – мөмкинме соң, ярыймы соң!
Ул түшләре күтәрелгәнче тирән итеп бер сулады да, тынычланган шикелле булып, яңадан бүленгән хикәясенә кайтты:
– Нәрсә сөйли идем әле?.. Ә, әйе… Өстемә киендем, чыгып китәргә җыена башладык… Әтием Нәҗипкә: «Кинодан соң рәхим итегез!» – диде. Миңа да: «Кызым, кунакны чәйгә алып керерсең!» – диде. Мин дәшмәдем, бу хәтле яхшатлануына аз гына ачуым да килеп
