заманда тормыштан артта калмас өчен, үзеңнең личный тормышыңны да акыл белән рациональный иттереп оештыра белергә кирәк, диде. Бик җитди итеп, бу юләр кызыйның башына нык кына кереп утырсын дигән төсле итеп әйтте ул моны…
Сүз башланып киткәч тә, безнең арада ул дәү, мин кечкенә, ул белә, мин белмим дигән төслерәк бер аерма туды. Ахрысы, шунлыктан минем һаман сүзсез генә тыңлавым аны бер дә борчымый иде кебек… Менә сөйли торгач, ул шундый ук эшлекле тон белән үзенең өйләнергә теләвен әйтте. Миңа бераз гына эссе булып китте, башымны түбәнрәк идем һәм тагын дәшмичә калдым. Шуннан соң гына ул минем тып-тын баруыма игътибар итте. Бу хәл егетемне тугара төште, ахрысы, сүзеннән аз гына туктап торырга мәҗбүр булды. Ләкин ул үзен бик тиз кулга алды: берни булмагандай, һаман элеккечә эрелеген һәм тынычлыгын саклап, тик аз гына тотлыгып, миңа болай диде:
– Та-ак вот, Зөһрә, син, конечно, ишеткәнсеңдер бу турыда… Хәзер менә үзеңә әйтәм: мин өйләнергә решил. Ещё конкретнее – мин, дорогая, сиңа өйләнергә решил!
Белмим, бәлкем, һәрбер егет өйләнергә теләве турында шулай бик җитди итеп, коры итеп әйтә торгандыр – ишеткәнем юк. Бу кадәресе мине артык гаҗәпләндермәде, хәтта «дорогая, сиңа…» дигән сүзләре йөрәгемне кысылып куярга мәҗбүр итте, әмма шуның артыннан ук «решил» дигән сүзен ишеткәч, мин кинәт өшеп киткәндәй булдым. «Решил» – ни дигән сүз бу? Бик уңайсызланып-оялып булса да, ихтыярсыздан сүзен бүлеп сорадым:
– Туктагыз… Ни өчен миңа, ни өчен бүтәнгә түгел, әйтик, Фатыймага, Суфиягә яки Верага, Нинага түгел?
Һич көтелмәгән сорау булды бу аңа, берни аңламыйча, ләкин чынлап торып:
– Ә кемнәр алар? – диде ул.
Мин теләмичә генә көлемсерәп куйдым.
– Кемнәр икәнен белмим, тик әле мисал өчен генә әйтүем.
– А-а, вон как! – Ул кашларын җыерды, минем «шаяр-туымны» яратмады, күрәсең. – Зөһрә, мин синең белән серьёзно сөйләшәм.
– Мин дә уйнап сөйләмим.
– Нигә, алайса, мондый кирәкмәс сораулар? Син беләсең: кызлардан башка бер танышым да юк минем.
– Шуның өчен генәме?
– Нәрсә шуның өчен генәме?
Аның сүзен кабатлау авыр булса да, әйтмичә тыела алмадым:
– Миңа өйләнергә… решить итүегез.
Ниһаять, егетемә барып җитте булса кирәк.
– Ну, конечно, аның өчен генә түгел, – диде ул үпкә катыш җитдилек белән. – Что син! Главное, син миңа ошыйсың, Зөһрә, менә ни өчен мин сиңа өйләнергә телим.
– Шулаймыни?
– Әйе, ышаныгыз, искренно әйтәм.
– Рәхмәт! Ләкин өйләнер өчен бер ошату гына җитәме соң?
Егетем иңбашын җыерып куйды шикелле.
– Мин, бу – главное, дидем. Ошаса – өйләнәләр, ошамаса – юк. Не так ли?
– Ә… ярату?
– Бик наивная икәнсең син, Зөһрә! – диде ул, көләргә тырышып. – Ошатам, значит яратам. Яратмасам, ошатмас идем. Ясно?
